Είναι μια όμορφη νύχτα…

Μια παγωμένη νύχτα
Το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο έδειχνε -3
Το ρακόμελο ήταν ευεργετικό για αυτές τις θερμοκρασίες
Γυρνώντας στο σπίτι το ράδιο έπαιζε….. το τραγούδι που μοιράζομαι μαζί σας
Την τελευταία ανάρτηση της χρονιάς θα ήθελα να την αφιερώσω σε εσάς
Σε εσάς που συνάντησα περίπου στη μέση της χρονιάς
Μα έμεινα μαζί σας γιατί περνούσα ωραία, γιατί το είχα ανάγκη
Που γνωρίζω ως ονοματα σε ένα μπλογκ μα που σας αισθάνομαι παράξενα κοντά μου
Θα καταλάβετε…
Η χρονιά που τελειώνει σήμερα φεύγει φορτωμένη με άσχημες στιγμές μα και πολλές όμορφες
Κάποιες από αυτές οφείλονται στη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, της επικοινωνίας που όλοι έχουμε ανάγκη, την πρόκληση συναισθημάτων που ακόμη μας υπενθυμίζουν πως υπάρχουμε μέλη μιας κοινωνίας που δεν κοιμάται, που ζει, ονειρεύεται, σκέφτεται πίσω από το προφανές, διεκδικεί, παλεύει, χαμογελά, αισιοδοξεί, εκφράζεται, τσαλακώνεται, κλαίει, γελάει, γράφει, διαβάζει, ακούει, ερωτεύεται, αγαπάει.
Σε όλους όσους μοιραστήκαμε, ονειρευτήκαμε, συνταξιδέψαμε, ανταλλάξαμε σκέψεις, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, συνξενυχτήσαμε, ακούσαμε μαζί, προσπαθήσαμε μαζί, μα και σε όλους αυτούς με τους οποίους μοιραζόμαστε τον ίδιο πλανήτη, θα ήθελα να ευχηθώ το έτος που ανατέλλει να φέρει υγεία, αγάπη, ειρήνη και ηρεμία, προσωπικές επιτυχίες, εκπλήρωση στόχων και ικανοποίηση επιθυμιών.
Τυπικές ευχές, μα από καρδιάς αληθινές.
Εύχη και προσευχή να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο και την φύση, να προσπαθήσουμε για το κάτι παραπάνω, να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι άνθρωποι,.

Εγώ προσπάθησα να γίνω φέτος, κι σε ένα ποσοστό το οφείλω και σε εσάς,από όλους σας
κάτι κέρδισα, κάτι έμαθα, κάτι κράτησα για την συνέχεια.
Σας ευχαριστώ γι αυτό
Σας ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που πέρασα μαζί σας, αν και μακριά σας
Ζητώ συγγνώμη για τις φορές που ίσως έκανα κάτι που δεν έπρεπε, που ίσως στενοχώρησα κάποιον συνταξιδιώτη
Δεν είχα δώσει ποτέ ιδιαίτερη αξία στην δύναμη του διαδικτύου
Μα ευτυχώς διαπίστωσα πως τα μπλογκ και οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από αυτά μπορούν να φέρουν το διαφορετικό που έχουμε ανάγκη σε θέματα ανθρώπινης επικοινωνίας, ενημέρωσης και ψυχαγωγίας.
Ένα ψυχρό μέσο όπως αυτό του υπολογιστή μετατρέπεται σε μια εστία που αναθερμαίνει την επαφή μας με κουβέντα και προβληματισμούς, με αλήθειες, με χιούμορ, με ευαισθησία, με ποιητικότητα.

Καλή χρονιά λοιπόν
Ας είναι όμορφες οι μέρες μας και οι νύχτες μας
Ας χαμογελάμε περισσότερο
Ας αγαπάμε περισσότερο
Να είστε όλοι καλά
Ευχαριστώ

μεγαλώνΟντας

10 χρόνια πριν, τέτοια μέρα, πέφτει στα χέρια μου ένα βιβλίο, ξεχασμένο στη βιβλιοθήκη του δωματίου.
διαβάζω στις πρώτες σελίδες...
"21-12-90
Πολλές ευχές για τον καινουριο χρόνο και για όλους τους άλλους που θα έρθουν.
Με πολλή αγάπη
Χαϊδω"

ταξίδι συνολικά 18 χρόνια πριν. (πως περνούν έτσι...)
αποχαιρετούσαμε στην τετάρτη δημοτικού το σωτήριο έτος 1990.
η αφιέρωση της δασκάλας έμεινε να μου θυμίζει τα χρόνια της αθωότητας που πέρασαν ανεπιστρεπτί.
στα χρόνια που πήραμε βασικές γνώσεις, μα πάνω από όλα αρχίσαμε να γινόμαστε άνθρωποι, να αισθανόμαστε διαφορετικά, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε.
Χάιδω, όπου κι αν βρίσκεσαι, ένα μεγάλο ευχαριστώ ανήκει και σε σένα.
το βίβλιο έγραφε απ'έξω "ο μικρός Πρίγκιπας"

18 χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά...
έξω μου, μέσα μου, παντού γύρω μου.
προσπαθώ να μετρήσω που είναι τα περισσότερα.
δύσκολη η απάντηση.
ίσως να μην θέλω και πραγματικά να την βρω.

ταξίδεψα και σήμερα με τον ξανθούλη πιτσιρίκο στην έρημο... στα στέρια... σε όσα οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν.
λέμε τώρα να πετάξουμε για το φωτεινό αστέρι που πριν μας οδηγούσε κάπου προς τα δυτικά.


καλές γιορτές σε όλους κι από εμένα.
εύχομαι αυτές τις μέρες να καταφέρουμε να γίνουμε όλοι παιδιά.
κι όσοι νοιώθουν ήδη να το διατήρησουν όσο περισσότερο μπορούν.

χαμογελαστές ευχές και γεμάτες αισιοδοξία για ενα 2009 με 9002 λιγότερα προβλήματα και 2009 εις στο τετραγωνο περισσότερα χαμόγελα.

αχ πατρίδα μου...

μάνα και μητριά μαζί.
με τόσους ήρωες και προδότες να γράφουν την ιστορία σου.
μας κάνεις να δακρύζουμε από υπερηφάνια και να κλαίμε από οργή.
σ αγαπάμε και σε μισούμε ταυτόχρονα.
μας δίνεις ζωή και μας σκοτώνεις την άλλη στιγμή.
μας διώχνεις μακρυά και σε νοσταλγούμε την επόμενη μέρα.

αχ πατρίδα μου...
γέννησες πολιτισμό και τον έθαψες στο πέρασμα των χρόνων.
καλλιέργησες καρπούς γλυκούς και μας κέρασες φαρμάκι.
έχτισες με κόπους το οικοδόμημα της δημοκρατίας και το γκρέμισες θεαματικά στο βωμό της πλουτοκρατίας.
έδωσες εξουσία στους άχρηστους και υπνώτισες τον λαό στις οθόνες της τηλεόρασης.
έσπειρες μίσος στα παιδιά σου και θερίζεις διχασμό.

αχ συγκάτοικοι σ΄αυτή τη χώρα...
πώς την καταντήσαμε έτσι.
πως καταντήσαμε έτσι.
βυθιζόμαστε στη λήθη.
στα προσωπικά συμφέροντα και τη διαφθορά.
πνιγόμαστε στο δηλήτηριο που μόνοι μας απελευθερώσαμε.

ξεχνάμε εύκολα σ'αυτή τη χώρα.
πουλάμε και πουλιόμαστε χωρίς αναστολές.
γίναμε πόρνες των νταβατζήδων που επιλέξαμε να μας κυβερνάνε.
τους χαρίσαμε την παρθενιά, τους προσφέραμε τα πάντα και μας κλείδωσαν στο μπουρδέλο που πριν εμείς οι ίδιοι είχαμε χτίσει.

ξεχνάμε εύκολα σ αυτή τη χώρα.
η μόνη μας ελπίδα είναι τα παιδιά.
ας τα χτίσουν όλα από την αρχή.
ο κόσμος είναι δικός τους.
αρκετά ασελγήσαμε πάνω του.
αρκετά τους κοροιδέψαμε πως εργαζόμαστε για το δικό τους μέλλον.
μας πήραν χαμπάρι.
ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν θα τους αφήναμε τίποτα.

μην κοιμηθείτε κι εσείς...
μη πέσετε στην παγίδα τους...
μην ξεχάσετε ποτέ.

ΣυμμετέχΟντας...

Σαν να το ήξερα πως εκείνη η μέρα θα είχε κάτι το διαφορετικό από τις άλλες.
Από το πρωί είχα μια περίεργη διαίσθηση.
Σταματώντας στο κόκκινο φανάρι έξω από τη δημοτική πινακοθήκη, και χαζεύοντας το πρόσφατα ανακαινισμένο νεοκλασσικό κτίριο της οδού Κρήτης, παρατήρησα την μεγάλη αφίσα για την τρέχουσα έκθεση. "Ένα ταψί εικόνες" ο τίτλος, της ζωγράφου ξανθίππης τριχαριτοπουλίδου.
Το όνομα κάτι μου θύμισε, μα δεν ήμουν σίγουρος.
Χαμένος στις σκέψεις, με συνέφεραν τα κορναρίσματα των πίσω αυτοκινήτων, το πράσινο είχε ανάψει και συνέχισα το δρόμο για τη δουλειά, μα οι σκέψεις ταξίδευαν χρόνια πίσω.

Το καλοκαίρι του 67 ήταν σίγουρα από εκείνα που δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου.
Το πλοίο σάλπαρε για το νησί στις 6 το πρωί. Ξενυχτησμένος από το πάρτυ της προηγούμενης βραδιάς, με ένα σάκο στο ώμο ήμουν στο λιμάνι από τις 5. Έβγαλα το εισιτήριο και κάθισα στο καφενείο να πιω ένα καφεδάκι και να στρίψω ένα τσιγάρο. Πρώτη φορά που ταξίδευα με πλοίο, και μάλιστα μόνος.
Το τηλεγράφημα όμως που έλαβα την προηγουμένη δεν σήκωνε καθυστερήσεις.
Αλέξανδρε έλα το συντομότερο δυνατόν στο νησί. στοπ. η θεία καλλιόπη δεν είναι καλά. στοπ. είχε ατύχημα. στοπ.
Η θεία Καλλιόπη ήταν ετεροθαλής αδερφή της γιαγιάς, είχε φύγει από το χωριό στα 16 της, όταν ερωτεύτηκε έναν κατα 30 χρόνια μεγαλύτερό της ηθοποιό ενός περιπλανώμενου θιάσου που επισκέφτηκε την επαρχιακή πολιτεία και κλέφτηκαν το τελευταίο βράδυ των παραστάσεων. Την επόμενη μέρα τους είχαν πρωτοσέλιδο όλες οι τοπικές εφημερίδες.
Από τότε κανείς δεν μιλούσε γι αυτήν, ουσιαστικά την είχαν διαγράψει από μέλος της οικογένειας εδώ και χρόνια. Μόνο με τη γιαγιά αντάλασαν 2-3 γράμματα το χρόνο, στα κλεφτά από τους υπόλοιπους, μου έβαζε να τα γράφω και να της τα διαβάζω εγώ μιας κι εκείνη δεν τα κατάφερνε.
Ξέραμε πως ο άντρας της είχε πεθάνει 10 χρόνια μετά την φυγή τους, δεν είχαν κάνει παιδιά και από τότε είχε μείνει μόνη της στο νησί, όπου και συνεργάστηκε με τους ντόπιους οργανώνοντας μια δραστήρια πολιτιστική ομάδα.
Μέλος αυτής της ομάδας ήταν και η κοπέλα που με περίμενε στο λιμάνι.
-είσαι ο αλέξανδρος, μου είπε.
-ναι, της απάντησα, εσύ;
-είμαι η ξανθίππη, μαθήτρια της θείας σου, και της έπιασαν τα κλάμματα, λυπάμαι, πρόλαβε να ψελίσει, και έπεσε στην αγκαλιά μου.
Ο ιατροδικαστής μας είπε πως όλα δείχνουν αυτοκτονία.
Η θεία ανέβαινε κάθε μέρα στο κάστρο, ήξερε τα μονοπάτια σπιθαμή προς σπιθαμή, μόνο αν το επιδίωκε θα μπορούσε να πέσει από εκεί πάνω, και από οτι φαίνεται το επιδίωξε.
-δεν ήταν καθόλου καλά το τελευταίο διάστημα, μου εξήγησε η ξανθίππη το βράδυ όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, πιστεύω πως η τρέλλα την είχε κυριέυσει, πότε χανόταν και δεν μίλουσε σε κανέναν και άλλες φορές γέλουσε μόνη της δυνατά, "μη, μη, μη το κάνεις αυτό" φώναζε "αφού το ξέρεις πως γαργαλιέμαι",
όταν συνερχόταν προσπαθούσαμε να την πείσουμε να μας επιτρέψει να σας ενημερώσουμε και να καλέσουμε κάποιον γιατρό, μα πάντα το αρνιόταν πεισματικά.
-έτσι ήταν η θεία, πάντα ατίθαση, έκανε του κεφαλιού της, δεν ήθελε να γίνεται βάρος σε κανέναν.
παρατήρησα πως το σπίτι ήταν γεμάτο με πίνακες ζωγραφικής, οι περισσότεροι μισοτελειωμένοι.
-προετοιμάζαμε με την ομάδα τον τελευταίο χρόνο μια έκθεση αφιερωμένη στο νησί και την κουζίνα του, ήταν δική της ιδέα, δούλευε πολλές ώρες σ αυτό, μα τελικά το όνειρο της έμεινε ανολοκλήρωτο, σαν ένα φαγητό πού έμεινε μισομαγειρεμένο.

Η ώρα δεν περνούσε καθόλου γρήγορα σήμερα, το μυαλό μου τριγύριζε στην έκθεση. Ζήτησα άδεια να φύγω νωρίτερα. έπρεπε να πάω να ετοιμαστώ.
Ήμουν έξω από την πινακοθήκη στις 8 ακριβώς, τα εγκαίνια ήταν στις 9.
Ζήτησα την Ξανθίππη στην είσοδο.
Μόλις με είδε δεν έδειχνε να ξαφνιάζεται.
-σε περίμενα, μου είπε,
δάκρυσα και έπεσε στην αγκαλιά μου.

Προσπάθησα, να συνδέσω σε ένα κείμενο τις λέξεις δημοτική, ιατροδικαστής, σαλπάρω, ταψί, γαργαλιέμαι. η αλήεθα είναι πως για αλλού ξεκίνησα, αλλού με πήγε ο δρόμος.
Τοβενίτο σ ευχαριστώ για την πρόσκληση, ελπίζω να τα ψιλοκατάφερα
δεν θα κάνω ιδιαίτερη πρόσκληση, όποιος από τους συνταξιδιώτες θα θελε να πειραματιστεί με τις λέξεις:
αέρας, ρόδα, μπεζέρισα, εκτελωνιστής, γιαπράκια,
θα χαρώ να διαβάσουμε το ποιόν της φαντασίας του:)

ένα όμορφο κυριακάτικο απόγευμα σε όλους.
με χαμόγελο :)

ΑμεΑ...είμαστε όλοι

Παγκοσμίων ημερών...συνέχεια.



και ξανά είναι απλώς η αφορμή.
κι εμένα δεν μ αρέσει να θυμάμαι μόνο για μια μέρα.
αλλά μας δίνει την ευκαιρία να ταρακουνηθούμε όσοι αδιαφορούμε, όσοι ξεχνάμε, όσοι ίσως δεν γνωρίζουμε, όσα ποτέ δεν σκεφτήκαμε.
κι εγώ δεν είχα ποτέ σκεφτεί....

μέχρι εκείνη τη μέρα.
άσχημη μέρα.
ήταν άσχημες και οι προηγούμενες μέρες.
παιχνίδια της ζωής.
περίεργες συγκαιρίες.
στο τηλέφωνο δεν την άκουγα καλά.
"δεν είμαι και πολύ"
μου είπε
"έμαθες για τον ν.;"
"όχι"
"είχε ένα ατύχημα, ήταν 1 βδομάδα στην εντατική, λίγο καλύτερα τώρα, αλλά ακόμη τίποτα σίγουρο"
"θα περπατήσει;"
"δεν ξέρουμε ακόμη, ελπίζουμε"
δεν περπάτησε.

μα είναι σαν να περπατάς, 10 εγώ δεν θα προλάβαινα όσα κάνεις.
αντί να σου δίνουμε δύναμη, μας έδινες και μας δίνεις.
δεν το έβαλες κάτω.
μάθημα ζωής μας έδωσες.
η αφορμή να σκεφτώ, να προβληματιστώ.
άρχισα να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι.
να χαμογελώ και να αισιοδοξώ.
να βλέπω την κάθε μέρα διαφορετικά.
και να προσέχω όσα πριν μου ήταν αδιάφορα.
όπως όλα αυτά τα παρκαρισμένα στις ειδικές διαβάσεις.
και πόσο τσαντίζομαι για την αναισθησία κάποιων.
το να κολλήσω ένα αυτοκόλλητο είναι λίγο.

μικρή η τιμωρία σου.
μιας και το ίδο το κράτος αδιαφορεί.
πόλεις απροσπέλαστες.
πολίτες απολίτιστοι.
κρυμμένοι στα εγώ μας, ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε κατάματα όσους ζουν δίπλα μας και στα μάτια μας "διαφέρουν".
μα είναι τα μάτια μας, κι εμεις οι ίδιοι που έχουμε την αναπηρία...
της ψυχής.
κι εκεί μας ξεπερνάνε.
ψυχάρες είναι.
ανθρωπάκια είμαστε.
δεν μ άρεσε ποτέ ο όρος "άτομα με ειδικές ανάγκες".
μα ούτε και το "άτομα με αναπηρίες" μ αρέσει, αν και ακουστικά προτιμότερο.

ΣυνΑνθρωποι μας, ΣυμΠολίτες είμαστε όλοι.
το ξεχνάμε
τους ξεχνάμε
τους κοιτάμε περίεργα
ΓΙΑΤΙ?

σε όλους μας μπορεί να συμβεί
είναι μόνο μια στιγμή.
και όλα ίσως να αλλάξουν.
μα όχι δεν αλλάζει τίποτα.
δεν μπορεί.
όλα είναι ίδια.
όλοι πιο δυνατοί.

ας σκεφτόμαστε καλύτερα την επόμενη φορά.
σ ευχαριστώ.

διάφορα Links:
Μαζί
φυσική αγωγή
γιατί η εύκολη πρόσβαση στη δουλειά είναι ευθύνη όλων μας!
Καλαθοσφαιριστές με καρότσι