Lead – Empower – Deliver

Το πρωι ξύπνησα αθόρυβα και τον κοιτούσα να κοιμάται.
δεν ήθελα να τον ξυπνήσω.
χθες ήπιε αρκετά.
και μετά...τι τα ήθελε και τα άλλα;
επέμενα να μου πει γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό του...
"είναι πολλά" μου είπε.
χάζευα από το παράθυρο την εκπληκτική θέα του βουνού.
αν και στην καρδιά του χειμώνα, η μέρα ήταν ηλιόλουστη και η θερμοκρασία σε ασυνήθιστα για την εποχή επίπεδα.
χαιρόσουν να βλέπεις τις ελατόφυτες πλαγιές απέναντι, την άγρια ομορφιά της κενής από χιόνι κορυφής, εκεί που κανονικά έπρεπε τώρα να υποδέχεται τους σκιερ το χριονοδρομικό κέντρο.
τον ξύπνησε ο ήλιος.
ιδρωμένος σηκώθηκε.
η καρβουνιά στο τζάκι ακόμη σιγόκαιγε.
"καλημέρα", είπε, "έχει ώρα που ξύπνησες;"
"όχι και πολύ, απολαμβάνω την όμορφη μέρα", του απάντησα
"έχει εκπληκτικό καιρό, λέω να ανέβουμε στη σπηλιά μια βόλτα, να χαζέψουμε τη θέα"
"αλλά μέχρι τότε να ετοιμάσω πρωινό"
σηκώθηκε και ετοίμασε τραχανά, δεν υπάρχει καλύτερο χειμωνιάτικο πρωινό μετά από βραδυνή κρεπάλη.
"δυστυχώς θα πρέπει να φύγω νωρίτερα από οτι υπολόγιζα, με ειδοποίησαν να επιστρέψω"
"εντάξει δεν πειράζει, ας τελειώσουμε το πρωινό και ετοιμάζουμε τα πράγματα σου", μου είπε.
προσπάθησα να του μιλήσω πάλι για χθες, απέφυγε τη συζήτηση,
"περνώ μια δύσκολη φάση", μου είπε μόνο.
"όσο δύσκολη και να είναι, αντιμετώπισε το, τα πάντα ξεπερνιούνται, έτσι τα κάνεις χειρότερα", του είπα.
τελειώσαμε, ετοίμασα τα πράγματα, φόρτωσα στο αυτοκίνητο και ετοιμάστηκα για να φύγω.
τον αγκάλιασα για τελευταία φορά, "να προσέχεις", του είπα, "και προσπάθησε το, σε παρακαλώ"
"θα το προσπάθησω", μου είπε...
έφυγα.
οδήγουσα μες στα βουνά, στο δρόμο της επιστροφής.
μια ώρα μετά ήρθε μήνυμα στο κινητό.
"Εδώ και δυο χρόνια είμαι φορέας HIV. όλα έχουν αλλάξει. προσπαθώ. πέρνω τα φάρμακα μου. είμαι καλά."
σταμάτησα στην άκρη.
το ξαναδιάβασα.
δεν απάντησα αμέσως.



"Με λένε Σλομπίλε και είμαι 13 χρονών, πάω σχολείο, στην 7η τάξη.

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου μάθημα;
Το αγαπημένο μου μάθημα είναι τα αγγλικά και μου αρέσουν πολύ τα μαθηματικά.

-Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Θέλω να γίνω πιλότος.

-Γιατί;
Απλά μου αρέσει, δεν ξέρω γιατί.

-Θες να πας μακριά;
Ναι.

-Που θες να πας;
Στην Αμερική.

-Με ποιόν μένεις;
Με την γιαγιά μου, και με την θεία μου, την αδερφή μου, το θείο μου και τα μικρά, που είναι τρία αγόρια κι ένα κορίτσι, ένα πολύ μικρό.

-Οι γονείς σου που είναι;
Με άφησαν. Η μητέρα μου πέθανε το 2006.

-Τι είχε;
Ήταν πολύ άρρωστη. Όταν ρώτησα τη γιαγιά μου, μου είπε ότι η μαμά μου είχε ΑIDS.

-Τι είναι το ΑIDS;
Δεν ξέρω.

-Γιατί κλαις;
Εύχομαι να μπορούσα να κάνω κάτι για τη μητέρα μου. Εύχομαι να μπορέσω να κάνω κάτι για τη μητέρα μου όταν μεγαλώσω.

-Aν ήταν εδώ η μαμά σου τι θα της έλεγες;
Θα της έλεγα ότι την αγαπάω και αν δεν είχε πεθάνει θα την έκανα ευτυχισμένη."

το απόσπασμα είναι από το χθεσινό ντοκυμαντέρ της Εμπόλεμης Ζώνης και του Σωτήρη Δανέζη στο Mega με τίτλο "Με λένε Σλόμπιλε".
το ντοκυμαντές ασχολήθηκε με το ευαίσθητο θέμα του AIDS στην Νότιο Αφρική, για το έγκλημα αδιαφορίας που διαπράχθηκε εκεί και τα χιλιάδες θύματα στο συνεχιζόμενο "πόλεμο" με τον ιό.
επισκεπτόμενοι το σύνδεσμο μπορείτε όσοι δεν το είδατε να δείτε υλικό και αποσπάσματα από το ντουκυμαντέρ.



και για να μην ξεχνιόμαστε η 1η Δεκεμβρίου πλησιάζει, έχει εδραιωθεί πλέον ως η παγκόσμια μέρα κατα του AIDS, κλικάροντας στην σελίδα της PRAKSIS μπορούμε να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε για τις φετινές εκδηλώσεις, από τις οποίες ξεχωρίζω τις δωρεάν εξετάσεις για τον HIV την Δευτέρα 1 και την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008.



το AIDS μας αφορά όλους μας.
δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν κάτι απόμακρο.
υπάρχει δίπλα μας και όσο δεν εννοούμε να το καταλαβαίνουμε παίζουμε με τη φωτιά...

Use Condom. Get Tested



keep the promise.

UNAIDS
WORLD AIDS CAMPAIGN

Οι δικές μου νύχτες...

Νύχτα γεννήθηκα.
το πρώτο φώς που αντίκρυσα δεν ήταν αυτό του ήλιου.
τις νύχτες μεγάλωνα, ωρίμαζα.
επέλεγα να διαβάζω μετά το ηλιοβασίλεμα.
τότε ένοιωθα πως έβρισκα την ησυχία μου.
τη μέρα νόμιζα πως κάτι με πνίγει, δεν μπορούσα να ανοίξω βιβλίο.
Νύχτα για το σχολείο, μόνος, ξημέρωνε, κι εγώ χαμένος στις σκέψεις και τα όνειρα τα εφηβικά.
Νύχτα αργότερα και για τη σχολή.
σε κάθε εξεταστική.
αρκετές φορές και με παρέα, διάβασμα συνεργασίας.
συνδυασμός σίγουρος για την επιτυχία.
Νύχτα έκανα το πρώτο τσιγάρο.
κρυμμένοι στο παλιό κτίριο του σχολείου.
μια παρέα πιτσιρίκια.
δοκιμή, έτσι γιατί θέλαμε να νοιώσουμε μεγάλοι, να χαρούμε με τη ζαλάδα της πρώτης τζούρας.
Με τα ξενύχτια γνώριζα τον εαυτό μου, τους άλλους, γνώρισα την φιλία, συνάντησα τη μοναξιά.
Νύχτα τα πρώτα μεθύσια.
παρέα με φίλους καλούς.
ατέλειωτες κουβέντες. ταξίδια νεανικά. σε μέρη μακρινά, αλλιώτικα.
σε ένα μέλλον διαφορετικό,
ζωγραφισμένο στα πιο έντονα χρώματα, αγκαλιά με τις πιο αγαπημένες μελωδίες.
και ήρωες εμάς.
Νύχτα ανδρώθηκα.
Ξημέρωμα επιχείρησα να γνωρίσω τον έρωτα.
το πρώτο φιλί.
η πρώτη αγκαλιά.
Νύχτες πόνεσα, έκλαψα, αρρώστησα, γιατρεύτηκα.
Αγάπησα.
φιλοσόφησα.
τη ζωή. της ημέρας.
την φανερή, των άλλων. αυτή που ήθελαν. να βλέπουν. ντεμέκ ζωή.
Στα σκοτάδια της νύχτας κρύφτηκα.
Τόλμησα, πήρα ρίσκα, χάρηκα, βιάστηκα, μετάνοιωσα, ερωτεύτηκα. ντεμέκ έρωτες.
Άγγιξα, γεύτηκα, ήπια.
το νέκταρ των θεών...ή μήπως των ανθρώπων το πιο πικρό φαρμάκι;
Οι δικές μου οι νύχτες.
Μαύρες. Άγνωστες. Λευκές. Ψεύτικες. Πολύχρωμες. Αληθινές.
Μελωδικές. Σιωπηλές.
Κλείνω τα μάτια.
Δεν θέλω να κοιμηθώ.
Ώρες κοιτώ το ταβάνι.
μα τι λέω; ουτέ αυτό φαίνεται...
το απόλυτο κενό.
Λες και το ξέρω.
Νύχτα θα φύγω...

Ώρες Σιωπής...

Εδώ Πολυτεχνείο....

Λίγα μόνο λόγια...και μετά σιωπή.

Η γενιά που θα άλλαζε τον κόσμο....και τελικά δεν τον άλλαξε ποτέ.

Η γενιά του Πολυτεχνείου.

Τιμάμε όσους θυσιάστηκαν στο όνομα της Ελευθερίας και των πανανθρώπινων ιδανικών εκείνες τις μέρες του Νοεμβρίου του '73.

Μια επέτειος που όσο ήμαστε μαθητές την θυμάμαι με τα τραγούδια του Λοίζου και του Θεοδωράκη.

Ας μην ξεχνάμε λοιπόν...

τους Ήρωες του Πολυτεχνείου,

που δεν είναι κοντά μας, που δεν "έπιασαν" ποτέ μια καρέκλα, που χάθηκαν στη Λήθη της Ελληνικής Ιστορίας.

Ας είναι η ελπίδα μας η νέα γενιά.

τα παιδιά...

Με τα μάτια των παιδιών...

Ζήτησα από τα παιδιά, μαθητές δημοτικού σχολείου στο οποίο εργάζομαι, να γράψουν λίγες προτάσεις, τις σκέψεις τους, για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον πλανήτη μας.
Από τα πιο μικρά ζήτησα μια ζωγραφιά...

ας είναι τα παιδιά η ελπίδα μας και ας πάρουμε από αυτά το μάθημα για μια πιο ποιοτική ζωή και το μήνυμα για να το παλέψουμε.

1.ΝΑ ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ .

2.ΝΑ ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟΡΡΥΠΑΝΤΙΚΑ .

3. ΝΑ ΜΗ ΠΕΤΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΑΣΗ .

4. ΝΑ ΜΗ ΞΟΔΕΥΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΡΕΥΜΑ ΓΙΑΤΙ ΞΟΔΕΥΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΓΑΙΑΝΘΡΑΚΕΣ .

5.ΝΑ ΜΗ ΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΠΟΛΛΑ ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ .

6.ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΦΟΥΓΑΡΑ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ.

Δημήτρης.

1. Να παρατήσουμε τα αυτοκίνητα και να χρησιμοποιούμε τα ποδήλατα

2. Να καταργηθούν τα εργοστάσια που μολύνουν την ατμόσφαιρα

3. Να μην καίμε τα δάση

4. Να πετάμε τα σκουπίδια ανακύκλωσης στους κάδους ανακύκλωσης και τα άλλα σκουπίδια που δεν ανακυκλώνονται στους άλλους απλούς κάδους

Γιάννης

Κώστας

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

- ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΤΩ, ΑΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΔΟ.

- ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ Η ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ.

-ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΛΥΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΝΕΡΑ.

Ελένη

Τζέση

.....για το project "Save the Earth".