"Θα σας εξαφανίσομεν..."
η περιβόητη φράση από τον ελληνικό κινηματογράφο αποδεικνύει πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν οι Έλληνες εκείνης της περιόδου, τη διαχρονικότητα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας και όλης της κοινωνίας μας.
γεννημένος το 82 έζησα την Ελλάδα της "Αλλαγής", τα "καλά" χρόνια του Ανδρέα...το αλησμόνητο "Τσοβόλα δώστα όλα", τις δόξες της Μιμής, τις οικουμενικές, τα δικαστήρια, την 3ετία του καντέμη, την επανοδό Ανδρέα, το Ωνάσιο. Έζησα και τις μεγάλες στιγμές των αλλαγών στην Ευρώπη, με την πτώση του Τείχους και του κομμουνισμού, την Περεστρόικα, τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας, τις αλλαγές στον πολιτικό και οικονομικό χάρτη της Ευρώπης, την πορεία προς το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και την ένταξη στο Ευρώ. Μεγάλωσα μαθαίνοντας γεωγραφία μέσα από συνθήκες και πολιτική επικαιρότητα... Μάαστριχτ, Σένγκεν, Λισσαβώνα, Αμστενταρμ, Βρυξέλλες, Στρασβούργο!
μεγαλώνοντας έζησα κι άλλα. την Ελλάδα των εκσυγχρονιστών του mr Sardam-λέγε με κινέζο-Ταπερμαν κατα την αξέχαστη Μαλβίνα-Σημίτη, την πρό- και μετά- Ολυμπιακών χώρα, αυτήν που η 5ετία του ανηψιού μπούλη έφερε στην σημερινή κατάσταση. Γρήγορη αναδρομή 28 χρόνων....βρε πως περνάν τα χρόνια;
Πώς περνάν; Κοινή συνιστώσα σε όλα αυτά τα χρόνια από τότε που ψιλοθυμάμαι τον εαυτό μου και τις ειδήσεις είναι η λέξη "ΛΙΤΟΤΗΤΑ". συνοδευόμενη και από άλλες βέβαια όπως αδιαφάνεια, σκάνδαλα, χρηματισμός, ρουσφέτι, λάδωμα, φόροι, δημόσιο, διορισμός, επιδότηση, κονδύλιο, πακέτα Ντελόρ, απεργία, συνδικαλιστές και άλλες πολλές.
Διερωτώμαι... πότε έζησα χωρίς λιτότητα; ποτέ!
κάποιοι όμως σε όλα αυτά τα χρόνια της λιτότητας έφαγαν με χρυσά κουτάλια. Κάποιοι πλούτισαν, έφαγαν και ήπιαν εις υγείαν των κορόιδων. και δεν είναι λίγοι αυτοί. είναι πολλοί. είναι πάρα πολλοί. αρκετοί από αυτούς είναι πρώτοι στις σημερινές πορείες και σηκώνουν το λάβαρο της επανάστασης εναντίον των αντιλαικών μέτρων. άλλοι πάλι είναι αραγμένοι στον καναπέ του σπιτιού και παίζουν play station και άλλοι ιδρώνουν στα γυμναστήρια κάνοντας κοιλιακούς.
γιατί τα γράφω κι εγώ όλα αυτά θα με πείτε τώρα.
δεν ξέρω, κάτι ήθελα να γράψω κι εγώ.
χωρίς αρχή μέση και τέλος...όπως είναι και η χώρα μας.
νοιώθω την Ελλάδα σαν ένα καράβι στη μέση του πελάγους ρημαγμένο από τις φουρτούνες, χωρίς πυξίδα, χωρίς πολλά καύσιμα ακόμη, χωρίς προορισμό, με ναύτες που τα παρατάνε σιγά σιγά, οι μισοί από κούραση οι άλλοι από τεμπελιά (αυτοί δεν δούλεψαν ποτέ, με μέσο μπήκαν) και καπετάνιο που ανέλαβε χωρίς να το περιμένει, όταν ο άλλος πήδηξε για να σωθεί, και προσπαθεί μεν, αλλά είναι δύσκολο όσα έμαθες θεωρητικά να τα κάνεις πράξη...
ολοκληρώνοντας αυτά τα σκόρπια λόγια να πω για ακόμη μια φορά το κατα τη γνώμη μου μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χώρας που είναι η ανυπαρξία Δικαιοσύνης. και ο προβληματισμός μου που είναι το μοναδικό που ποτέ στις μεγάλες και μικρές μας πορείες δεν διεκδικήσαμε. Ανεξάρτητη, αμερόληπτη, τολμηρή και ισχυρή Δικαιοσύνη που θα επιβληθεί και θα επιβάλει ισονομία και ισοπολιτεία σε όλους. αν δεν ξεκινήσουμε από εκεί και σε 10 και 20 και σε 30 χρόνια στα ίδια θα καταλήξουμε.
λυπάμαι που χάσαμε την ανθρωπιά μας. που χάσαμε το φιλότιμο μας. που όπως είπε στους πρωταγωνιστές της περασμένης Κυριακής ο Έλληνικής καταγωγής ανταποκριτής των τουρκικών ΜΜΕ στην Αθήνα...χάσαμε την μπέσα μας!
επίκαιρα και σήμερα τα λόγια του ποιητή....
"Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
