Μια παγωμένη νύχτα
Το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο έδειχνε -3
Το ρακόμελο ήταν ευεργετικό για αυτές τις θερμοκρασίες
Γυρνώντας στο σπίτι το ράδιο έπαιζε….. το τραγούδι που μοιράζομαι μαζί σας
Την τελευταία ανάρτηση της χρονιάς θα ήθελα να την αφιερώσω σε εσάς
Σε εσάς που συνάντησα περίπου στη μέση της χρονιάς
Μα έμεινα μαζί σας γιατί περνούσα ωραία, γιατί το είχα ανάγκη
Που γνωρίζω ως ονοματα σε ένα μπλογκ μα που σας αισθάνομαι παράξενα κοντά μου
Θα καταλάβετε…
Η χρονιά που τελειώνει σήμερα φεύγει φορτωμένη με άσχημες στιγμές μα και πολλές όμορφες
Κάποιες από αυτές οφείλονται στη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, της επικοινωνίας που όλοι έχουμε ανάγκη, την πρόκληση συναισθημάτων που ακόμη μας υπενθυμίζουν πως υπάρχουμε μέλη μιας κοινωνίας που δεν κοιμάται, που ζει, ονειρεύεται, σκέφτεται πίσω από το προφανές, διεκδικεί, παλεύει, χαμογελά, αισιοδοξεί, εκφράζεται, τσαλακώνεται, κλαίει, γελάει, γράφει, διαβάζει, ακούει, ερωτεύεται, αγαπάει.
Σε όλους όσους μοιραστήκαμε, ονειρευτήκαμε, συνταξιδέψαμε, ανταλλάξαμε σκέψεις, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, συνξενυχτήσαμε, ακούσαμε μαζί, προσπαθήσαμε μαζί, μα και σε όλους αυτούς με τους οποίους μοιραζόμαστε τον ίδιο πλανήτη, θα ήθελα να ευχηθώ το έτος που ανατέλλει να φέρει υγεία, αγάπη, ειρήνη και ηρεμία, προσωπικές επιτυχίες, εκπλήρωση στόχων και ικανοποίηση επιθυμιών.
Τυπικές ευχές, μα από καρδιάς αληθινές.
Εύχη και προσευχή να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο και την φύση, να προσπαθήσουμε για το κάτι παραπάνω, να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι άνθρωποι,.
Εγώ προσπάθησα να γίνω φέτος, κι σε ένα ποσοστό το οφείλω και σε εσάς,από όλους σας
κάτι κέρδισα, κάτι έμαθα, κάτι κράτησα για την συνέχεια.
Σας ευχαριστώ γι αυτό
Σας ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που πέρασα μαζί σας, αν και μακριά σας
Ζητώ συγγνώμη για τις φορές που ίσως έκανα κάτι που δεν έπρεπε, που ίσως στενοχώρησα κάποιον συνταξιδιώτη
Δεν είχα δώσει ποτέ ιδιαίτερη αξία στην δύναμη του διαδικτύου
Μα ευτυχώς διαπίστωσα πως τα μπλογκ και οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από αυτά μπορούν να φέρουν το διαφορετικό που έχουμε ανάγκη σε θέματα ανθρώπινης επικοινωνίας, ενημέρωσης και ψυχαγωγίας.
Ένα ψυχρό μέσο όπως αυτό του υπολογιστή μετατρέπεται σε μια εστία που αναθερμαίνει την επαφή μας με κουβέντα και προβληματισμούς, με αλήθειες, με χιούμορ, με ευαισθησία, με ποιητικότητα.
Καλή χρονιά λοιπόν
Ας είναι όμορφες οι μέρες μας και οι νύχτες μας
Ας χαμογελάμε περισσότερο
Ας αγαπάμε περισσότερο
Να είστε όλοι καλά
Ευχαριστώ
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
μεγαλώνΟντας
10 χρόνια πριν, τέτοια μέρα, πέφτει στα χέρια μου ένα βιβλίο, ξεχασμένο στη βιβλιοθήκη του δωματίου.
διαβάζω στις πρώτες σελίδες...
"21-12-90
Πολλές ευχές για τον καινουριο χρόνο και για όλους τους άλλους που θα έρθουν.
Με πολλή αγάπη
Χαϊδω"
ταξίδι συνολικά 18 χρόνια πριν. (πως περνούν έτσι...)
αποχαιρετούσαμε στην τετάρτη δημοτικού το σωτήριο έτος 1990.
η αφιέρωση της δασκάλας έμεινε να μου θυμίζει τα χρόνια της αθωότητας που πέρασαν ανεπιστρεπτί.
στα χρόνια που πήραμε βασικές γνώσεις, μα πάνω από όλα αρχίσαμε να γινόμαστε άνθρωποι, να αισθανόμαστε διαφορετικά, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε.
Χάιδω, όπου κι αν βρίσκεσαι, ένα μεγάλο ευχαριστώ ανήκει και σε σένα.
το βίβλιο έγραφε απ'έξω "ο μικρός Πρίγκιπας"
18 χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά...
έξω μου, μέσα μου, παντού γύρω μου.
προσπαθώ να μετρήσω που είναι τα περισσότερα.
δύσκολη η απάντηση.
ίσως να μην θέλω και πραγματικά να την βρω.
ταξίδεψα και σήμερα με τον ξανθούλη πιτσιρίκο στην έρημο... στα στέρια... σε όσα οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν.
λέμε τώρα να πετάξουμε για το φωτεινό αστέρι που πριν μας οδηγούσε κάπου προς τα δυτικά.
καλές γιορτές σε όλους κι από εμένα.
εύχομαι αυτές τις μέρες να καταφέρουμε να γίνουμε όλοι παιδιά.
κι όσοι νοιώθουν ήδη να το διατήρησουν όσο περισσότερο μπορούν.
χαμογελαστές ευχές και γεμάτες αισιοδοξία για ενα 2009 με 9002 λιγότερα προβλήματα και 2009 εις στο τετραγωνο περισσότερα χαμόγελα.
διαβάζω στις πρώτες σελίδες...
"21-12-90
Πολλές ευχές για τον καινουριο χρόνο και για όλους τους άλλους που θα έρθουν.
Με πολλή αγάπη
Χαϊδω"
ταξίδι συνολικά 18 χρόνια πριν. (πως περνούν έτσι...)
αποχαιρετούσαμε στην τετάρτη δημοτικού το σωτήριο έτος 1990.
η αφιέρωση της δασκάλας έμεινε να μου θυμίζει τα χρόνια της αθωότητας που πέρασαν ανεπιστρεπτί.
στα χρόνια που πήραμε βασικές γνώσεις, μα πάνω από όλα αρχίσαμε να γινόμαστε άνθρωποι, να αισθανόμαστε διαφορετικά, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε.
Χάιδω, όπου κι αν βρίσκεσαι, ένα μεγάλο ευχαριστώ ανήκει και σε σένα.
το βίβλιο έγραφε απ'έξω "ο μικρός Πρίγκιπας"
18 χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά...
έξω μου, μέσα μου, παντού γύρω μου.
προσπαθώ να μετρήσω που είναι τα περισσότερα.
δύσκολη η απάντηση.
ίσως να μην θέλω και πραγματικά να την βρω.
ταξίδεψα και σήμερα με τον ξανθούλη πιτσιρίκο στην έρημο... στα στέρια... σε όσα οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν.
λέμε τώρα να πετάξουμε για το φωτεινό αστέρι που πριν μας οδηγούσε κάπου προς τα δυτικά.
καλές γιορτές σε όλους κι από εμένα.
εύχομαι αυτές τις μέρες να καταφέρουμε να γίνουμε όλοι παιδιά.
κι όσοι νοιώθουν ήδη να το διατήρησουν όσο περισσότερο μπορούν.
χαμογελαστές ευχές και γεμάτες αισιοδοξία για ενα 2009 με 9002 λιγότερα προβλήματα και 2009 εις στο τετραγωνο περισσότερα χαμόγελα.
Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008
αχ πατρίδα μου...
μάνα και μητριά μαζί.
με τόσους ήρωες και προδότες να γράφουν την ιστορία σου.
μας κάνεις να δακρύζουμε από υπερηφάνια και να κλαίμε από οργή.
σ αγαπάμε και σε μισούμε ταυτόχρονα.
μας δίνεις ζωή και μας σκοτώνεις την άλλη στιγμή.
μας διώχνεις μακρυά και σε νοσταλγούμε την επόμενη μέρα.
αχ πατρίδα μου...
γέννησες πολιτισμό και τον έθαψες στο πέρασμα των χρόνων.
καλλιέργησες καρπούς γλυκούς και μας κέρασες φαρμάκι.
έχτισες με κόπους το οικοδόμημα της δημοκρατίας και το γκρέμισες θεαματικά στο βωμό της πλουτοκρατίας.
έδωσες εξουσία στους άχρηστους και υπνώτισες τον λαό στις οθόνες της τηλεόρασης.
έσπειρες μίσος στα παιδιά σου και θερίζεις διχασμό.
αχ συγκάτοικοι σ΄αυτή τη χώρα...
πώς την καταντήσαμε έτσι.
πως καταντήσαμε έτσι.
βυθιζόμαστε στη λήθη.
στα προσωπικά συμφέροντα και τη διαφθορά.
πνιγόμαστε στο δηλήτηριο που μόνοι μας απελευθερώσαμε.
ξεχνάμε εύκολα σ'αυτή τη χώρα.
πουλάμε και πουλιόμαστε χωρίς αναστολές.
γίναμε πόρνες των νταβατζήδων που επιλέξαμε να μας κυβερνάνε.
τους χαρίσαμε την παρθενιά, τους προσφέραμε τα πάντα και μας κλείδωσαν στο μπουρδέλο που πριν εμείς οι ίδιοι είχαμε χτίσει.
ξεχνάμε εύκολα σ αυτή τη χώρα.
η μόνη μας ελπίδα είναι τα παιδιά.
ας τα χτίσουν όλα από την αρχή.
ο κόσμος είναι δικός τους.
αρκετά ασελγήσαμε πάνω του.
αρκετά τους κοροιδέψαμε πως εργαζόμαστε για το δικό τους μέλλον.
μας πήραν χαμπάρι.
ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν θα τους αφήναμε τίποτα.
μην κοιμηθείτε κι εσείς...
μη πέσετε στην παγίδα τους...
μην ξεχάσετε ποτέ.
με τόσους ήρωες και προδότες να γράφουν την ιστορία σου.
μας κάνεις να δακρύζουμε από υπερηφάνια και να κλαίμε από οργή.
σ αγαπάμε και σε μισούμε ταυτόχρονα.
μας δίνεις ζωή και μας σκοτώνεις την άλλη στιγμή.
μας διώχνεις μακρυά και σε νοσταλγούμε την επόμενη μέρα.
αχ πατρίδα μου...
γέννησες πολιτισμό και τον έθαψες στο πέρασμα των χρόνων.
καλλιέργησες καρπούς γλυκούς και μας κέρασες φαρμάκι.
έχτισες με κόπους το οικοδόμημα της δημοκρατίας και το γκρέμισες θεαματικά στο βωμό της πλουτοκρατίας.
έδωσες εξουσία στους άχρηστους και υπνώτισες τον λαό στις οθόνες της τηλεόρασης.
έσπειρες μίσος στα παιδιά σου και θερίζεις διχασμό.
αχ συγκάτοικοι σ΄αυτή τη χώρα...
πώς την καταντήσαμε έτσι.
πως καταντήσαμε έτσι.
βυθιζόμαστε στη λήθη.
στα προσωπικά συμφέροντα και τη διαφθορά.
πνιγόμαστε στο δηλήτηριο που μόνοι μας απελευθερώσαμε.
ξεχνάμε εύκολα σ'αυτή τη χώρα.
πουλάμε και πουλιόμαστε χωρίς αναστολές.
γίναμε πόρνες των νταβατζήδων που επιλέξαμε να μας κυβερνάνε.
τους χαρίσαμε την παρθενιά, τους προσφέραμε τα πάντα και μας κλείδωσαν στο μπουρδέλο που πριν εμείς οι ίδιοι είχαμε χτίσει.
ξεχνάμε εύκολα σ αυτή τη χώρα.
η μόνη μας ελπίδα είναι τα παιδιά.
ας τα χτίσουν όλα από την αρχή.
ο κόσμος είναι δικός τους.
αρκετά ασελγήσαμε πάνω του.
αρκετά τους κοροιδέψαμε πως εργαζόμαστε για το δικό τους μέλλον.
μας πήραν χαμπάρι.
ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν θα τους αφήναμε τίποτα.
μην κοιμηθείτε κι εσείς...
μη πέσετε στην παγίδα τους...
μην ξεχάσετε ποτέ.
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
ΣυμμετέχΟντας...
Σαν να το ήξερα πως εκείνη η μέρα θα είχε κάτι το διαφορετικό από τις άλλες.
Από το πρωί είχα μια περίεργη διαίσθηση.
Σταματώντας στο κόκκινο φανάρι έξω από τη δημοτική πινακοθήκη, και χαζεύοντας το πρόσφατα ανακαινισμένο νεοκλασσικό κτίριο της οδού Κρήτης, παρατήρησα την μεγάλη αφίσα για την τρέχουσα έκθεση. "Ένα ταψί εικόνες" ο τίτλος, της ζωγράφου ξανθίππης τριχαριτοπουλίδου.
Το όνομα κάτι μου θύμισε, μα δεν ήμουν σίγουρος.
Χαμένος στις σκέψεις, με συνέφεραν τα κορναρίσματα των πίσω αυτοκινήτων, το πράσινο είχε ανάψει και συνέχισα το δρόμο για τη δουλειά, μα οι σκέψεις ταξίδευαν χρόνια πίσω.
Το καλοκαίρι του 67 ήταν σίγουρα από εκείνα που δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου.
Το πλοίο σάλπαρε για το νησί στις 6 το πρωί. Ξενυχτησμένος από το πάρτυ της προηγούμενης βραδιάς, με ένα σάκο στο ώμο ήμουν στο λιμάνι από τις 5. Έβγαλα το εισιτήριο και κάθισα στο καφενείο να πιω ένα καφεδάκι και να στρίψω ένα τσιγάρο. Πρώτη φορά που ταξίδευα με πλοίο, και μάλιστα μόνος.
Το τηλεγράφημα όμως που έλαβα την προηγουμένη δεν σήκωνε καθυστερήσεις.
Αλέξανδρε έλα το συντομότερο δυνατόν στο νησί. στοπ. η θεία καλλιόπη δεν είναι καλά. στοπ. είχε ατύχημα. στοπ.
Η θεία Καλλιόπη ήταν ετεροθαλής αδερφή της γιαγιάς, είχε φύγει από το χωριό στα 16 της, όταν ερωτεύτηκε έναν κατα 30 χρόνια μεγαλύτερό της ηθοποιό ενός περιπλανώμενου θιάσου που επισκέφτηκε την επαρχιακή πολιτεία και κλέφτηκαν το τελευταίο βράδυ των παραστάσεων. Την επόμενη μέρα τους είχαν πρωτοσέλιδο όλες οι τοπικές εφημερίδες.
Από τότε κανείς δεν μιλούσε γι αυτήν, ουσιαστικά την είχαν διαγράψει από μέλος της οικογένειας εδώ και χρόνια. Μόνο με τη γιαγιά αντάλασαν 2-3 γράμματα το χρόνο, στα κλεφτά από τους υπόλοιπους, μου έβαζε να τα γράφω και να της τα διαβάζω εγώ μιας κι εκείνη δεν τα κατάφερνε.
Ξέραμε πως ο άντρας της είχε πεθάνει 10 χρόνια μετά την φυγή τους, δεν είχαν κάνει παιδιά και από τότε είχε μείνει μόνη της στο νησί, όπου και συνεργάστηκε με τους ντόπιους οργανώνοντας μια δραστήρια πολιτιστική ομάδα.
Μέλος αυτής της ομάδας ήταν και η κοπέλα που με περίμενε στο λιμάνι.
-είσαι ο αλέξανδρος, μου είπε.
-ναι, της απάντησα, εσύ;
-είμαι η ξανθίππη, μαθήτρια της θείας σου, και της έπιασαν τα κλάμματα, λυπάμαι, πρόλαβε να ψελίσει, και έπεσε στην αγκαλιά μου.
Ο ιατροδικαστής μας είπε πως όλα δείχνουν αυτοκτονία.
Η θεία ανέβαινε κάθε μέρα στο κάστρο, ήξερε τα μονοπάτια σπιθαμή προς σπιθαμή, μόνο αν το επιδίωκε θα μπορούσε να πέσει από εκεί πάνω, και από οτι φαίνεται το επιδίωξε.
-δεν ήταν καθόλου καλά το τελευταίο διάστημα, μου εξήγησε η ξανθίππη το βράδυ όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, πιστεύω πως η τρέλλα την είχε κυριέυσει, πότε χανόταν και δεν μίλουσε σε κανέναν και άλλες φορές γέλουσε μόνη της δυνατά, "μη, μη, μη το κάνεις αυτό" φώναζε "αφού το ξέρεις πως γαργαλιέμαι",
όταν συνερχόταν προσπαθούσαμε να την πείσουμε να μας επιτρέψει να σας ενημερώσουμε και να καλέσουμε κάποιον γιατρό, μα πάντα το αρνιόταν πεισματικά.
-έτσι ήταν η θεία, πάντα ατίθαση, έκανε του κεφαλιού της, δεν ήθελε να γίνεται βάρος σε κανέναν.
παρατήρησα πως το σπίτι ήταν γεμάτο με πίνακες ζωγραφικής, οι περισσότεροι μισοτελειωμένοι.
-προετοιμάζαμε με την ομάδα τον τελευταίο χρόνο μια έκθεση αφιερωμένη στο νησί και την κουζίνα του, ήταν δική της ιδέα, δούλευε πολλές ώρες σ αυτό, μα τελικά το όνειρο της έμεινε ανολοκλήρωτο, σαν ένα φαγητό πού έμεινε μισομαγειρεμένο.
Η ώρα δεν περνούσε καθόλου γρήγορα σήμερα, το μυαλό μου τριγύριζε στην έκθεση. Ζήτησα άδεια να φύγω νωρίτερα. έπρεπε να πάω να ετοιμαστώ.
Ήμουν έξω από την πινακοθήκη στις 8 ακριβώς, τα εγκαίνια ήταν στις 9.
Ζήτησα την Ξανθίππη στην είσοδο.
Μόλις με είδε δεν έδειχνε να ξαφνιάζεται.
-σε περίμενα, μου είπε,
δάκρυσα και έπεσε στην αγκαλιά μου.
Προσπάθησα, να συνδέσω σε ένα κείμενο τις λέξεις δημοτική, ιατροδικαστής, σαλπάρω, ταψί, γαργαλιέμαι. η αλήεθα είναι πως για αλλού ξεκίνησα, αλλού με πήγε ο δρόμος.
Τοβενίτο σ ευχαριστώ για την πρόσκληση, ελπίζω να τα ψιλοκατάφερα
δεν θα κάνω ιδιαίτερη πρόσκληση, όποιος από τους συνταξιδιώτες θα θελε να πειραματιστεί με τις λέξεις:
αέρας, ρόδα, μπεζέρισα, εκτελωνιστής, γιαπράκια,
θα χαρώ να διαβάσουμε το ποιόν της φαντασίας του:)
ένα όμορφο κυριακάτικο απόγευμα σε όλους.
με χαμόγελο :)
Από το πρωί είχα μια περίεργη διαίσθηση.
Σταματώντας στο κόκκινο φανάρι έξω από τη δημοτική πινακοθήκη, και χαζεύοντας το πρόσφατα ανακαινισμένο νεοκλασσικό κτίριο της οδού Κρήτης, παρατήρησα την μεγάλη αφίσα για την τρέχουσα έκθεση. "Ένα ταψί εικόνες" ο τίτλος, της ζωγράφου ξανθίππης τριχαριτοπουλίδου.
Το όνομα κάτι μου θύμισε, μα δεν ήμουν σίγουρος.
Χαμένος στις σκέψεις, με συνέφεραν τα κορναρίσματα των πίσω αυτοκινήτων, το πράσινο είχε ανάψει και συνέχισα το δρόμο για τη δουλειά, μα οι σκέψεις ταξίδευαν χρόνια πίσω.
Το καλοκαίρι του 67 ήταν σίγουρα από εκείνα που δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου.
Το πλοίο σάλπαρε για το νησί στις 6 το πρωί. Ξενυχτησμένος από το πάρτυ της προηγούμενης βραδιάς, με ένα σάκο στο ώμο ήμουν στο λιμάνι από τις 5. Έβγαλα το εισιτήριο και κάθισα στο καφενείο να πιω ένα καφεδάκι και να στρίψω ένα τσιγάρο. Πρώτη φορά που ταξίδευα με πλοίο, και μάλιστα μόνος.
Το τηλεγράφημα όμως που έλαβα την προηγουμένη δεν σήκωνε καθυστερήσεις.
Αλέξανδρε έλα το συντομότερο δυνατόν στο νησί. στοπ. η θεία καλλιόπη δεν είναι καλά. στοπ. είχε ατύχημα. στοπ.
Η θεία Καλλιόπη ήταν ετεροθαλής αδερφή της γιαγιάς, είχε φύγει από το χωριό στα 16 της, όταν ερωτεύτηκε έναν κατα 30 χρόνια μεγαλύτερό της ηθοποιό ενός περιπλανώμενου θιάσου που επισκέφτηκε την επαρχιακή πολιτεία και κλέφτηκαν το τελευταίο βράδυ των παραστάσεων. Την επόμενη μέρα τους είχαν πρωτοσέλιδο όλες οι τοπικές εφημερίδες.
Από τότε κανείς δεν μιλούσε γι αυτήν, ουσιαστικά την είχαν διαγράψει από μέλος της οικογένειας εδώ και χρόνια. Μόνο με τη γιαγιά αντάλασαν 2-3 γράμματα το χρόνο, στα κλεφτά από τους υπόλοιπους, μου έβαζε να τα γράφω και να της τα διαβάζω εγώ μιας κι εκείνη δεν τα κατάφερνε.
Ξέραμε πως ο άντρας της είχε πεθάνει 10 χρόνια μετά την φυγή τους, δεν είχαν κάνει παιδιά και από τότε είχε μείνει μόνη της στο νησί, όπου και συνεργάστηκε με τους ντόπιους οργανώνοντας μια δραστήρια πολιτιστική ομάδα.
Μέλος αυτής της ομάδας ήταν και η κοπέλα που με περίμενε στο λιμάνι.
-είσαι ο αλέξανδρος, μου είπε.
-ναι, της απάντησα, εσύ;
-είμαι η ξανθίππη, μαθήτρια της θείας σου, και της έπιασαν τα κλάμματα, λυπάμαι, πρόλαβε να ψελίσει, και έπεσε στην αγκαλιά μου.
Ο ιατροδικαστής μας είπε πως όλα δείχνουν αυτοκτονία.
Η θεία ανέβαινε κάθε μέρα στο κάστρο, ήξερε τα μονοπάτια σπιθαμή προς σπιθαμή, μόνο αν το επιδίωκε θα μπορούσε να πέσει από εκεί πάνω, και από οτι φαίνεται το επιδίωξε.
-δεν ήταν καθόλου καλά το τελευταίο διάστημα, μου εξήγησε η ξανθίππη το βράδυ όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, πιστεύω πως η τρέλλα την είχε κυριέυσει, πότε χανόταν και δεν μίλουσε σε κανέναν και άλλες φορές γέλουσε μόνη της δυνατά, "μη, μη, μη το κάνεις αυτό" φώναζε "αφού το ξέρεις πως γαργαλιέμαι",
όταν συνερχόταν προσπαθούσαμε να την πείσουμε να μας επιτρέψει να σας ενημερώσουμε και να καλέσουμε κάποιον γιατρό, μα πάντα το αρνιόταν πεισματικά.
-έτσι ήταν η θεία, πάντα ατίθαση, έκανε του κεφαλιού της, δεν ήθελε να γίνεται βάρος σε κανέναν.
παρατήρησα πως το σπίτι ήταν γεμάτο με πίνακες ζωγραφικής, οι περισσότεροι μισοτελειωμένοι.
-προετοιμάζαμε με την ομάδα τον τελευταίο χρόνο μια έκθεση αφιερωμένη στο νησί και την κουζίνα του, ήταν δική της ιδέα, δούλευε πολλές ώρες σ αυτό, μα τελικά το όνειρο της έμεινε ανολοκλήρωτο, σαν ένα φαγητό πού έμεινε μισομαγειρεμένο.
Η ώρα δεν περνούσε καθόλου γρήγορα σήμερα, το μυαλό μου τριγύριζε στην έκθεση. Ζήτησα άδεια να φύγω νωρίτερα. έπρεπε να πάω να ετοιμαστώ.
Ήμουν έξω από την πινακοθήκη στις 8 ακριβώς, τα εγκαίνια ήταν στις 9.
Ζήτησα την Ξανθίππη στην είσοδο.
Μόλις με είδε δεν έδειχνε να ξαφνιάζεται.
-σε περίμενα, μου είπε,
δάκρυσα και έπεσε στην αγκαλιά μου.
Προσπάθησα, να συνδέσω σε ένα κείμενο τις λέξεις δημοτική, ιατροδικαστής, σαλπάρω, ταψί, γαργαλιέμαι. η αλήεθα είναι πως για αλλού ξεκίνησα, αλλού με πήγε ο δρόμος.
Τοβενίτο σ ευχαριστώ για την πρόσκληση, ελπίζω να τα ψιλοκατάφερα
δεν θα κάνω ιδιαίτερη πρόσκληση, όποιος από τους συνταξιδιώτες θα θελε να πειραματιστεί με τις λέξεις:
αέρας, ρόδα, μπεζέρισα, εκτελωνιστής, γιαπράκια,
θα χαρώ να διαβάσουμε το ποιόν της φαντασίας του:)
ένα όμορφο κυριακάτικο απόγευμα σε όλους.
με χαμόγελο :)
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
ΑμεΑ...είμαστε όλοι
Παγκοσμίων ημερών...συνέχεια.
και ξανά είναι απλώς η αφορμή.
κι εμένα δεν μ αρέσει να θυμάμαι μόνο για μια μέρα.
αλλά μας δίνει την ευκαιρία να ταρακουνηθούμε όσοι αδιαφορούμε, όσοι ξεχνάμε, όσοι ίσως δεν γνωρίζουμε, όσα ποτέ δεν σκεφτήκαμε.
κι εγώ δεν είχα ποτέ σκεφτεί....
μέχρι εκείνη τη μέρα.
άσχημη μέρα.
ήταν άσχημες και οι προηγούμενες μέρες.
παιχνίδια της ζωής.
περίεργες συγκαιρίες.
στο τηλέφωνο δεν την άκουγα καλά.
"δεν είμαι και πολύ"
μου είπε
"έμαθες για τον ν.;"
"όχι"
"είχε ένα ατύχημα, ήταν 1 βδομάδα στην εντατική, λίγο καλύτερα τώρα, αλλά ακόμη τίποτα σίγουρο"
"θα περπατήσει;"
"δεν ξέρουμε ακόμη, ελπίζουμε"
δεν περπάτησε.
μα είναι σαν να περπατάς, 10 εγώ δεν θα προλάβαινα όσα κάνεις.
αντί να σου δίνουμε δύναμη, μας έδινες και μας δίνεις.
δεν το έβαλες κάτω.
μάθημα ζωής μας έδωσες.
η αφορμή να σκεφτώ, να προβληματιστώ.
άρχισα να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι.
να χαμογελώ και να αισιοδοξώ.
να βλέπω την κάθε μέρα διαφορετικά.
και να προσέχω όσα πριν μου ήταν αδιάφορα.
όπως όλα αυτά τα παρκαρισμένα στις ειδικές διαβάσεις.
και πόσο τσαντίζομαι για την αναισθησία κάποιων.
το να κολλήσω ένα αυτοκόλλητο είναι λίγο.
μικρή η τιμωρία σου.
μιας και το ίδο το κράτος αδιαφορεί.
πόλεις απροσπέλαστες.
πολίτες απολίτιστοι.
κρυμμένοι στα εγώ μας, ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε κατάματα όσους ζουν δίπλα μας και στα μάτια μας "διαφέρουν".
μα είναι τα μάτια μας, κι εμεις οι ίδιοι που έχουμε την αναπηρία...
της ψυχής.
κι εκεί μας ξεπερνάνε.
ψυχάρες είναι.
ανθρωπάκια είμαστε.
δεν μ άρεσε ποτέ ο όρος "άτομα με ειδικές ανάγκες".
μα ούτε και το "άτομα με αναπηρίες" μ αρέσει, αν και ακουστικά προτιμότερο.
ΣυνΑνθρωποι μας, ΣυμΠολίτες είμαστε όλοι.
το ξεχνάμε
τους ξεχνάμε
τους κοιτάμε περίεργα
ΓΙΑΤΙ?
σε όλους μας μπορεί να συμβεί
είναι μόνο μια στιγμή.
και όλα ίσως να αλλάξουν.
μα όχι δεν αλλάζει τίποτα.
δεν μπορεί.
όλα είναι ίδια.
όλοι πιο δυνατοί.
ας σκεφτόμαστε καλύτερα την επόμενη φορά.
σ ευχαριστώ.
διάφορα Links:
Μαζί
φυσική αγωγή
γιατί η εύκολη πρόσβαση στη δουλειά είναι ευθύνη όλων μας!
Καλαθοσφαιριστές με καρότσι
και ξανά είναι απλώς η αφορμή.
κι εμένα δεν μ αρέσει να θυμάμαι μόνο για μια μέρα.
αλλά μας δίνει την ευκαιρία να ταρακουνηθούμε όσοι αδιαφορούμε, όσοι ξεχνάμε, όσοι ίσως δεν γνωρίζουμε, όσα ποτέ δεν σκεφτήκαμε.
κι εγώ δεν είχα ποτέ σκεφτεί....
μέχρι εκείνη τη μέρα.
άσχημη μέρα.
ήταν άσχημες και οι προηγούμενες μέρες.
παιχνίδια της ζωής.
περίεργες συγκαιρίες.
στο τηλέφωνο δεν την άκουγα καλά.
"δεν είμαι και πολύ"
μου είπε
"έμαθες για τον ν.;"
"όχι"
"είχε ένα ατύχημα, ήταν 1 βδομάδα στην εντατική, λίγο καλύτερα τώρα, αλλά ακόμη τίποτα σίγουρο"
"θα περπατήσει;"
"δεν ξέρουμε ακόμη, ελπίζουμε"
δεν περπάτησε.
μα είναι σαν να περπατάς, 10 εγώ δεν θα προλάβαινα όσα κάνεις.
αντί να σου δίνουμε δύναμη, μας έδινες και μας δίνεις.
δεν το έβαλες κάτω.
μάθημα ζωής μας έδωσες.
η αφορμή να σκεφτώ, να προβληματιστώ.
άρχισα να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι.
να χαμογελώ και να αισιοδοξώ.
να βλέπω την κάθε μέρα διαφορετικά.
και να προσέχω όσα πριν μου ήταν αδιάφορα.
όπως όλα αυτά τα παρκαρισμένα στις ειδικές διαβάσεις.
και πόσο τσαντίζομαι για την αναισθησία κάποιων.
το να κολλήσω ένα αυτοκόλλητο είναι λίγο.
μικρή η τιμωρία σου.
μιας και το ίδο το κράτος αδιαφορεί.
πόλεις απροσπέλαστες.
πολίτες απολίτιστοι.
κρυμμένοι στα εγώ μας, ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε κατάματα όσους ζουν δίπλα μας και στα μάτια μας "διαφέρουν".
μα είναι τα μάτια μας, κι εμεις οι ίδιοι που έχουμε την αναπηρία...
της ψυχής.
κι εκεί μας ξεπερνάνε.
ψυχάρες είναι.
ανθρωπάκια είμαστε.
δεν μ άρεσε ποτέ ο όρος "άτομα με ειδικές ανάγκες".
μα ούτε και το "άτομα με αναπηρίες" μ αρέσει, αν και ακουστικά προτιμότερο.
ΣυνΑνθρωποι μας, ΣυμΠολίτες είμαστε όλοι.
το ξεχνάμε
τους ξεχνάμε
τους κοιτάμε περίεργα
ΓΙΑΤΙ?
σε όλους μας μπορεί να συμβεί
είναι μόνο μια στιγμή.
και όλα ίσως να αλλάξουν.
μα όχι δεν αλλάζει τίποτα.
δεν μπορεί.
όλα είναι ίδια.
όλοι πιο δυνατοί.
ας σκεφτόμαστε καλύτερα την επόμενη φορά.
σ ευχαριστώ.
διάφορα Links:
Μαζί
φυσική αγωγή
γιατί η εύκολη πρόσβαση στη δουλειά είναι ευθύνη όλων μας!
Καλαθοσφαιριστές με καρότσι
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
Lead – Empower – Deliver
.jpg)
Το πρωι ξύπνησα αθόρυβα και τον κοιτούσα να κοιμάται.
δεν ήθελα να τον ξυπνήσω.
χθες ήπιε αρκετά.
και μετά...τι τα ήθελε και τα άλλα;
επέμενα να μου πει γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό του...
"είναι πολλά" μου είπε.
χάζευα από το παράθυρο την εκπληκτική θέα του βουνού.
αν και στην καρδιά του χειμώνα, η μέρα ήταν ηλιόλουστη και η θερμοκρασία σε ασυνήθιστα για την εποχή επίπεδα.
χαιρόσουν να βλέπεις τις ελατόφυτες πλαγιές απέναντι, την άγρια ομορφιά της κενής από χιόνι κορυφής, εκεί που κανονικά έπρεπε τώρα να υποδέχεται τους σκιερ το χριονοδρομικό κέντρο.
τον ξύπνησε ο ήλιος.
ιδρωμένος σηκώθηκε.
η καρβουνιά στο τζάκι ακόμη σιγόκαιγε.
"καλημέρα", είπε, "έχει ώρα που ξύπνησες;"
"όχι και πολύ, απολαμβάνω την όμορφη μέρα", του απάντησα
"έχει εκπληκτικό καιρό, λέω να ανέβουμε στη σπηλιά μια βόλτα, να χαζέψουμε τη θέα"
"αλλά μέχρι τότε να ετοιμάσω πρωινό"
σηκώθηκε και ετοίμασε τραχανά, δεν υπάρχει καλύτερο χειμωνιάτικο πρωινό μετά από βραδυνή κρεπάλη.
"δυστυχώς θα πρέπει να φύγω νωρίτερα από οτι υπολόγιζα, με ειδοποίησαν να επιστρέψω"
"εντάξει δεν πειράζει, ας τελειώσουμε το πρωινό και ετοιμάζουμε τα πράγματα σου", μου είπε.
προσπάθησα να του μιλήσω πάλι για χθες, απέφυγε τη συζήτηση,
"περνώ μια δύσκολη φάση", μου είπε μόνο.
"όσο δύσκολη και να είναι, αντιμετώπισε το, τα πάντα ξεπερνιούνται, έτσι τα κάνεις χειρότερα", του είπα.
τελειώσαμε, ετοίμασα τα πράγματα, φόρτωσα στο αυτοκίνητο και ετοιμάστηκα για να φύγω.
τον αγκάλιασα για τελευταία φορά, "να προσέχεις", του είπα, "και προσπάθησε το, σε παρακαλώ"
"θα το προσπάθησω", μου είπε...
έφυγα.
οδήγουσα μες στα βουνά, στο δρόμο της επιστροφής.
μια ώρα μετά ήρθε μήνυμα στο κινητό.
"Εδώ και δυο χρόνια είμαι φορέας HIV. όλα έχουν αλλάξει. προσπαθώ. πέρνω τα φάρμακα μου. είμαι καλά."
σταμάτησα στην άκρη.
το ξαναδιάβασα.
δεν απάντησα αμέσως.
"Με λένε Σλομπίλε και είμαι 13 χρονών, πάω σχολείο, στην 7η τάξη.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σου μάθημα;
Το αγαπημένο μου μάθημα είναι τα αγγλικά και μου αρέσουν πολύ τα μαθηματικά.
-Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Θέλω να γίνω πιλότος.
-Γιατί;
Απλά μου αρέσει, δεν ξέρω γιατί.
-Θες να πας μακριά;
Ναι.
-Που θες να πας;
Στην Αμερική.
-Με ποιόν μένεις;
Με την γιαγιά μου, και με την θεία μου, την αδερφή μου, το θείο μου και τα μικρά, που είναι τρία αγόρια κι ένα κορίτσι, ένα πολύ μικρό.
-Οι γονείς σου που είναι;
Με άφησαν. Η μητέρα μου πέθανε το 2006.
-Τι είχε;
Ήταν πολύ άρρωστη. Όταν ρώτησα τη γιαγιά μου, μου είπε ότι η μαμά μου είχε ΑIDS.
-Τι είναι το ΑIDS;
Δεν ξέρω.
-Γιατί κλαις;
Εύχομαι να μπορούσα να κάνω κάτι για τη μητέρα μου. Εύχομαι να μπορέσω να κάνω κάτι για τη μητέρα μου όταν μεγαλώσω.
-Aν ήταν εδώ η μαμά σου τι θα της έλεγες;
Θα της έλεγα ότι την αγαπάω και αν δεν είχε πεθάνει θα την έκανα ευτυχισμένη."
το απόσπασμα είναι από το χθεσινό ντοκυμαντέρ της Εμπόλεμης Ζώνης και του Σωτήρη Δανέζη στο Mega με τίτλο "Με λένε Σλόμπιλε".
το ντοκυμαντές ασχολήθηκε με το ευαίσθητο θέμα του AIDS στην Νότιο Αφρική, για το έγκλημα αδιαφορίας που διαπράχθηκε εκεί και τα χιλιάδες θύματα στο συνεχιζόμενο "πόλεμο" με τον ιό.
επισκεπτόμενοι το σύνδεσμο μπορείτε όσοι δεν το είδατε να δείτε υλικό και αποσπάσματα από το ντουκυμαντέρ.
και για να μην ξεχνιόμαστε η 1η Δεκεμβρίου πλησιάζει, έχει εδραιωθεί πλέον ως η παγκόσμια μέρα κατα του AIDS, κλικάροντας στην σελίδα της PRAKSIS μπορούμε να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε για τις φετινές εκδηλώσεις, από τις οποίες ξεχωρίζω τις δωρεάν εξετάσεις για τον HIV την Δευτέρα 1 και την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008.
το AIDS μας αφορά όλους μας.
δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν κάτι απόμακρο.
υπάρχει δίπλα μας και όσο δεν εννοούμε να το καταλαβαίνουμε παίζουμε με τη φωτιά...
Use Condom. Get Tested
keep the promise.
UNAIDS
WORLD AIDS CAMPAIGN
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008
Οι δικές μου νύχτες...
.jpg)
Νύχτα γεννήθηκα.
το πρώτο φώς που αντίκρυσα δεν ήταν αυτό του ήλιου.
τις νύχτες μεγάλωνα, ωρίμαζα.
επέλεγα να διαβάζω μετά το ηλιοβασίλεμα.
τότε ένοιωθα πως έβρισκα την ησυχία μου.
τη μέρα νόμιζα πως κάτι με πνίγει, δεν μπορούσα να ανοίξω βιβλίο.
Νύχτα για το σχολείο, μόνος, ξημέρωνε, κι εγώ χαμένος στις σκέψεις και τα όνειρα τα εφηβικά.
Νύχτα αργότερα και για τη σχολή.
σε κάθε εξεταστική.
αρκετές φορές και με παρέα, διάβασμα συνεργασίας.
συνδυασμός σίγουρος για την επιτυχία.
Νύχτα έκανα το πρώτο τσιγάρο.
κρυμμένοι στο παλιό κτίριο του σχολείου.
μια παρέα πιτσιρίκια.
δοκιμή, έτσι γιατί θέλαμε να νοιώσουμε μεγάλοι, να χαρούμε με τη ζαλάδα της πρώτης τζούρας.
Με τα ξενύχτια γνώριζα τον εαυτό μου, τους άλλους, γνώρισα την φιλία, συνάντησα τη μοναξιά.
Νύχτα τα πρώτα μεθύσια.
παρέα με φίλους καλούς.
ατέλειωτες κουβέντες. ταξίδια νεανικά. σε μέρη μακρινά, αλλιώτικα.
σε ένα μέλλον διαφορετικό,
ζωγραφισμένο στα πιο έντονα χρώματα, αγκαλιά με τις πιο αγαπημένες μελωδίες.
και ήρωες εμάς.
Νύχτα ανδρώθηκα.
Ξημέρωμα επιχείρησα να γνωρίσω τον έρωτα.
το πρώτο φιλί.
η πρώτη αγκαλιά.
Νύχτες πόνεσα, έκλαψα, αρρώστησα, γιατρεύτηκα.
Αγάπησα.
φιλοσόφησα.
τη ζωή. της ημέρας.
την φανερή, των άλλων. αυτή που ήθελαν. να βλέπουν. ντεμέκ ζωή.
Στα σκοτάδια της νύχτας κρύφτηκα.
Τόλμησα, πήρα ρίσκα, χάρηκα, βιάστηκα, μετάνοιωσα, ερωτεύτηκα. ντεμέκ έρωτες.
Άγγιξα, γεύτηκα, ήπια.
το νέκταρ των θεών...ή μήπως των ανθρώπων το πιο πικρό φαρμάκι;
Οι δικές μου οι νύχτες.
Μαύρες. Άγνωστες. Λευκές. Ψεύτικες. Πολύχρωμες. Αληθινές.
Μελωδικές. Σιωπηλές.
Κλείνω τα μάτια.
Δεν θέλω να κοιμηθώ.
Ώρες κοιτώ το ταβάνι.
μα τι λέω; ουτέ αυτό φαίνεται...
το απόλυτο κενό.
Λες και το ξέρω.
Νύχτα θα φύγω...
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Ώρες Σιωπής...
Εδώ Πολυτεχνείο....
Λίγα μόνο λόγια...και μετά σιωπή.
Η γενιά που θα άλλαζε τον κόσμο....και τελικά δεν τον άλλαξε ποτέ.
Η γενιά του Πολυτεχνείου.
Τιμάμε όσους θυσιάστηκαν στο όνομα της Ελευθερίας και των πανανθρώπινων ιδανικών εκείνες τις μέρες του Νοεμβρίου του '73.
Μια επέτειος που όσο ήμαστε μαθητές την θυμάμαι με τα τραγούδια του Λοίζου και του Θεοδωράκη.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν...
τους Ήρωες του Πολυτεχνείου,
που δεν είναι κοντά μας, που δεν "έπιασαν" ποτέ μια καρέκλα, που χάθηκαν στη Λήθη της Ελληνικής Ιστορίας.
Ας είναι η ελπίδα μας η νέα γενιά.
τα παιδιά...
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
Με τα μάτια των παιδιών...
Ζήτησα από τα παιδιά, μαθητές δημοτικού σχολείου στο οποίο εργάζομαι, να γράψουν λίγες προτάσεις, τις σκέψεις τους, για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον πλανήτη μας.
Από τα πιο μικρά ζήτησα μια ζωγραφιά...
Από τα πιο μικρά ζήτησα μια ζωγραφιά...
ας είναι τα παιδιά η ελπίδα μας και ας πάρουμε από αυτά το μάθημα για μια πιο ποιοτική ζωή και το μήνυμα για να το παλέψουμε.
1.ΝΑ ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ .
2.ΝΑ ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟΡΡΥΠΑΝΤΙΚΑ .
3. ΝΑ ΜΗ ΠΕΤΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΑΣΗ .
4. ΝΑ ΜΗ ΞΟΔΕΥΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΡΕΥΜΑ ΓΙΑΤΙ ΞΟΔΕΥΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΓΑΙΑΝΘΡΑΚΕΣ .
5.ΝΑ ΜΗ ΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΠΟΛΛΑ ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ .
6.ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΦΟΥΓΑΡΑ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ.
2.ΝΑ ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟΡΡΥΠΑΝΤΙΚΑ .
3. ΝΑ ΜΗ ΠΕΤΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΑΣΗ .
4. ΝΑ ΜΗ ΞΟΔΕΥΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΡΕΥΜΑ ΓΙΑΤΙ ΞΟΔΕΥΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΓΑΙΑΝΘΡΑΚΕΣ .
5.ΝΑ ΜΗ ΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΠΟΛΛΑ ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ .
6.ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΦΟΥΓΑΡΑ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ.
Δημήτρης.
1. Να παρατήσουμε τα αυτοκίνητα και να χρησιμοποιούμε τα ποδήλατα
2. Να καταργηθούν τα εργοστάσια που μολύνουν την ατμόσφαιρα
3. Να μην καίμε τα δάση
4. Να πετάμε τα σκουπίδια ανακύκλωσης στους κάδους ανακύκλωσης και τα άλλα σκουπίδια που δεν ανακυκλώνονται στους άλλους απλούς κάδους
2. Να καταργηθούν τα εργοστάσια που μολύνουν την ατμόσφαιρα
3. Να μην καίμε τα δάση
4. Να πετάμε τα σκουπίδια ανακύκλωσης στους κάδους ανακύκλωσης και τα άλλα σκουπίδια που δεν ανακυκλώνονται στους άλλους απλούς κάδους
Γιάννης
Κώστας
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
- ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΤΩ, ΑΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΔΟ.
- ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΤΩ, ΑΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΔΟ.
- ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ Η ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ.
-ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΑΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΛΥΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΝΕΡΑ.
Ελένη
Τζέση
.....για το project "Save the Earth".
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
1 συν 1 ίσον...
στο "άλλο μου μισό"....
δεν σε γνώρισα.
δεν συναντηθήκαμε ποτέ.
κάποιος δεν το επέτρεψε.
κάποιος δεν το θέλησε.
ίσως κι εμείς οι ίδιοι.
έφυγες.
έφυγα.
από διαφορετικούς σταθμούς.
για ξέχωρους προορισμούς.
ταξίδεψες.
περιπλανήθηκα.
έφυγες όταν έφτασα.
έφευγα όταν επέστρεφες.
χαθήκαμε στο πλήθος.
κουκκίδες μοναχές στου χάους την απειροσύνη.
ίσως τα βλέματα μας να συναντήθηκαν...
ίσως μια μόνο στιγμή.
κατέβαινες.
ανέβαινα.
και μετά έκλεισα τα μάτια και σε φυλάκισα στην μνήμη.
εκείνη τη στιγμή.
την ζω ξανά.
και ξανά.
η καρδιά χτυπά.
την ακούω.
μια για σένα.
μια για μένα.
εκείνο το βλέμμα.
το βλέπω ξανά.
και ξανά.
χάθηκες.
χάθηκα.
ένα ταξίδι είναι η ζωή.
το ξεκίναμε μόνοι.
μπορεί και μόνοι να το τελειώσουμε.
αλλά ίσως εκεί έξω κάπου να υπάρχει... το "άλλο μας μισό", ο συνταξιδιώτης μας.
λένε πως ίσως να μην είναι μόνο ένα.
μα πώς μπορεί το μισό του ένα να είναι παραπάνω από ένα;
Καλό Ξημέρωμα.
με χαμόγελο :-)
δεν σε γνώρισα.
δεν συναντηθήκαμε ποτέ.
κάποιος δεν το επέτρεψε.
κάποιος δεν το θέλησε.
ίσως κι εμείς οι ίδιοι.
έφυγες.
έφυγα.
από διαφορετικούς σταθμούς.
για ξέχωρους προορισμούς.
ταξίδεψες.
περιπλανήθηκα.
έφυγες όταν έφτασα.
έφευγα όταν επέστρεφες.
χαθήκαμε στο πλήθος.
κουκκίδες μοναχές στου χάους την απειροσύνη.
ίσως τα βλέματα μας να συναντήθηκαν...
ίσως μια μόνο στιγμή.
κατέβαινες.
ανέβαινα.
και μετά έκλεισα τα μάτια και σε φυλάκισα στην μνήμη.
εκείνη τη στιγμή.
την ζω ξανά.
και ξανά.
η καρδιά χτυπά.
την ακούω.
μια για σένα.
μια για μένα.
εκείνο το βλέμμα.
το βλέπω ξανά.
και ξανά.
χάθηκες.
χάθηκα.
ένα ταξίδι είναι η ζωή.
το ξεκίναμε μόνοι.
μπορεί και μόνοι να το τελειώσουμε.
αλλά ίσως εκεί έξω κάπου να υπάρχει... το "άλλο μας μισό", ο συνταξιδιώτης μας.
λένε πως ίσως να μην είναι μόνο ένα.
μα πώς μπορεί το μισό του ένα να είναι παραπάνω από ένα;
Καλό Ξημέρωμα.
με χαμόγελο :-)
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
ΠαΓΗδευμένοι...
ταξίδι στο παρελθόν.
εικόνες.
παιδί.
νερό από τη βρύση.
χορταστικό.
δροσερό.
ύστερα ήρθε το αρσενικό.
από τα φυτοφάρμακα είπαν.
νερό κλεισμένο στα μπουκάλια.
μ αυτό μεγαλώσα.
έβλεπα νερό τρεχούμενο και φοβόμουν να πλησιάσω.
τώρα λιγοστεύει.
παντού.
κι εμείς;
το σπαταλάμε, αλόγιστα.
τελειώνει λένε...
κι εμείς;
σφυρίζουμε αδιάφορα.
μυρωδιές.
το χώμα.
μετά τη βροχή.
μας θύμιζε πως είμαστε ένα μ αυτό.
«χούς ει και εις χούν απελεύσει».
βγαίναμε για παιχνιδι μετά τη βροχή.
κυλιόμασταν στα βρεγμένα χωράφια.
και ρουφάγαμε τα αρώματα της φύσης.
λουλούδια.
δέντρα.
χόρτα.
απελευθέρωναν το δικό τους δώρο.
και μας το χάριζαν απλόχερα.
μας χάριζαν ζωή.
τώρα το καυσαέριο χρωμάτισε γκρίζο τον ουρανό.
μας πνίγει καθημερινά.
ύπουλα.
αθόρυβα.
σκεπάζει τις ζωές μας...στον τάφο που οι ίδιοι σκάψαμε.
κι εμείς;
μένουμε αμέτοχοι...λες και βιαζόμαστε να ξαναγίνουμε χώμα.
γεύσεις.
φρούτα.
τα κόβαμε από τα δέντρα.
τα σκουπίζαμε και τα τρώγαμε.
με γεύση φρούτων.
ξεκάθαρη.
χορταστική.
μετά ήρθαν τα μεταλλαγμένα.
απροσδιόριστη γέυση.
απροσδιόριστο χρώμα, σχήμα.
όλα ίδια μοιάζουν.
θυσία στο βωμό της κατανάλωσης.
του κέρδους.
παρέμβαση στη φύση.
γίναμε θεοί.
μα αγγίξαμε την ύβριν.
και τώρα ακολουθεί η νέμεσις.
νόμος της φύσης απαράβατος...
θα μας εκδικηθεί πριν την αποτελειώσουμε;
κανείς δεν ξέρει...
η δύναμη του ανθρώπου καταστροφικά απεριόριστη.
μα η Γη μητέρα όλων μας.
εικόνες.
μυρωδιές.
γεύσεις.
αρώματα.
ΖΩΗ.
αυτήν που μας έκλεψαν.
αυτήν που χαρίσαμε.
Ας προσπαθήσουμε.
Ας το παλέψουμε.
Ξεκινώντας από τα απλά, τα λίγα, τα καθημερινά.
Πρώτα στους εαυτούς μας, στις οικογένειες μας, στα σπίτια μας.
ο πλανήτης Μας έχει ανάγκη...
εμάς.
τους ανθρώπους του.
τους πιο ρυπογόνους κατοίκους του.
Με αφορμή το ιστολόγιο του συνιστολόγου και συνοδοιπόρου brainwaves και την εκστρατεία "Save the Earth".
εικόνες.
παιδί.
νερό από τη βρύση.
χορταστικό.
δροσερό.
ύστερα ήρθε το αρσενικό.
από τα φυτοφάρμακα είπαν.
νερό κλεισμένο στα μπουκάλια.
μ αυτό μεγαλώσα.
έβλεπα νερό τρεχούμενο και φοβόμουν να πλησιάσω.
τώρα λιγοστεύει.
παντού.
κι εμείς;
το σπαταλάμε, αλόγιστα.
τελειώνει λένε...
κι εμείς;
σφυρίζουμε αδιάφορα.
μυρωδιές.
το χώμα.
μετά τη βροχή.
μας θύμιζε πως είμαστε ένα μ αυτό.
«χούς ει και εις χούν απελεύσει».
βγαίναμε για παιχνιδι μετά τη βροχή.
κυλιόμασταν στα βρεγμένα χωράφια.
και ρουφάγαμε τα αρώματα της φύσης.
λουλούδια.
δέντρα.
χόρτα.
απελευθέρωναν το δικό τους δώρο.
και μας το χάριζαν απλόχερα.
μας χάριζαν ζωή.
τώρα το καυσαέριο χρωμάτισε γκρίζο τον ουρανό.
μας πνίγει καθημερινά.
ύπουλα.
αθόρυβα.
σκεπάζει τις ζωές μας...στον τάφο που οι ίδιοι σκάψαμε.
κι εμείς;
μένουμε αμέτοχοι...λες και βιαζόμαστε να ξαναγίνουμε χώμα.
γεύσεις.
φρούτα.
τα κόβαμε από τα δέντρα.
τα σκουπίζαμε και τα τρώγαμε.
με γεύση φρούτων.
ξεκάθαρη.
χορταστική.
μετά ήρθαν τα μεταλλαγμένα.
απροσδιόριστη γέυση.
απροσδιόριστο χρώμα, σχήμα.
όλα ίδια μοιάζουν.
θυσία στο βωμό της κατανάλωσης.
του κέρδους.
παρέμβαση στη φύση.
γίναμε θεοί.
μα αγγίξαμε την ύβριν.
και τώρα ακολουθεί η νέμεσις.
νόμος της φύσης απαράβατος...
θα μας εκδικηθεί πριν την αποτελειώσουμε;
κανείς δεν ξέρει...
η δύναμη του ανθρώπου καταστροφικά απεριόριστη.
μα η Γη μητέρα όλων μας.
εικόνες.
μυρωδιές.
γεύσεις.
αρώματα.
ΖΩΗ.
αυτήν που μας έκλεψαν.
αυτήν που χαρίσαμε.
Ας προσπαθήσουμε.
Ας το παλέψουμε.
Ξεκινώντας από τα απλά, τα λίγα, τα καθημερινά.
Πρώτα στους εαυτούς μας, στις οικογένειες μας, στα σπίτια μας.
ο πλανήτης Μας έχει ανάγκη...
εμάς.
τους ανθρώπους του.
τους πιο ρυπογόνους κατοίκους του.
Με αφορμή το ιστολόγιο του συνιστολόγου και συνοδοιπόρου brainwaves και την εκστρατεία "Save the Earth".
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
Ψέμα...
...ήθελα μέρες να γράψω κάτι γι αυτό.
όλο το ανέβαλα.
με αφορμή την πρόσκληση του φίλου sdryche να προσπαθήσω να πως 6(+1) αλήθειες αποφάσισα να το συνδυάσω.
Είναι αλήθεια πως δεν συμμετέχω στα blogoπαίχνιδα, ήταν ψέμα πως δεν θα το κάνω ποτέ. (7-1)
Είναι αλήθεια πως έπρεπε πολλές φορές να αραδιάσω ένα τσουβάλι ψέματα για να καλύψω καταστάσεις και να καλυφθώ, είναι ψέμα πως δεν ένοιωσα άσχημα.
Είναι αλήθεια πως δεν έχω μισήσει ποτέ. Είναι ψέμα πως έχω ερωτευτεί.
Είναι αλήθεια πως αυτό που κάνω επαγγελματικά αυτή τη στιγμή μ αρέσει πολύ, το αγαπώ και δίνω όλες μου τις δυνάμεις να το κάνω όσο πιο σωστά μπορώ. Είναι ψέμα πως μ αρέσει κι αυτό που σπούδασα.
Είναι αλήθεια πως δεν έχω καθόλου καλή σχέση με τα χρήματα, δεν είμαι πλεονέκτης, δεν θέλω πολλά στη ζωή μου. Είναι ψέμα πως είμαι φτωχός ή ό,τι έχασα και τα λίγα.
Είναι αλήθεια πως χωρίς φίλους δεν θα μπορούσα να ζήσω. Είναι ψέμα πως δεν αντέχω την μοναξιά....(ή μήπως είναι και αλήθεια?) ;-)
Είναι αλήθεια πως τελικά αποδεικνύεται δύσκολο να βρω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου. Είναι ψέμα πως δεν είμαι αληθινός.
......
αν καταφέρναμε να γίνουμε ειλικρινείς ίσως να διεκδικούσαμε κι έναν καλύτερο κόσμο.
έχω κουραστεί τους ανθρώπους που δεν έχουν να πουν τίποτα ουσιώδες και απλώς αναλώνονται σ'έναν φαύλο κύκλο ψέματος και κοροιδίας.
παιχνίδι καταντήσαμε τις ανθρώπινες σχέσεις...κερδίζει όποιος καταφέρει να δημιουργήσει τον πιο όμορφο μύθο...
από μικρούς μας ποτίζουν στην εξυπηρέτηση του "καλύτερα ένα ψέμα παρά μια μεγάλη αλήθεια που είναι δύσκολη"
από το πως γεννιούνται τα παιδιά μεχρί το πως πέθανε ο Διάκος, από το τι έγινε στην Εδέμ με τον Αδάμ και την Εύα μέχρι το τι είναι και τι είπε ο Θεός.
Μεγαλώνοντας γκρεμίστηκαν πολλά απόρθυτα φρούρια...ψεύτικα ορθομένα.
και συνεχίζουν να γκρεμίζονται... άνθρωποι και ιδέες.
Καλή μας ημέρα.
Είναι αλήθεια, είναι Πέμπτη 16 Οκτωβρίου.
είμαι ο halias και είμαι καλά!
όλο το ανέβαλα.
με αφορμή την πρόσκληση του φίλου sdryche να προσπαθήσω να πως 6(+1) αλήθειες αποφάσισα να το συνδυάσω.
Είναι αλήθεια πως δεν συμμετέχω στα blogoπαίχνιδα, ήταν ψέμα πως δεν θα το κάνω ποτέ. (7-1)
Είναι αλήθεια πως έπρεπε πολλές φορές να αραδιάσω ένα τσουβάλι ψέματα για να καλύψω καταστάσεις και να καλυφθώ, είναι ψέμα πως δεν ένοιωσα άσχημα.
Είναι αλήθεια πως δεν έχω μισήσει ποτέ. Είναι ψέμα πως έχω ερωτευτεί.
Είναι αλήθεια πως αυτό που κάνω επαγγελματικά αυτή τη στιγμή μ αρέσει πολύ, το αγαπώ και δίνω όλες μου τις δυνάμεις να το κάνω όσο πιο σωστά μπορώ. Είναι ψέμα πως μ αρέσει κι αυτό που σπούδασα.
Είναι αλήθεια πως δεν έχω καθόλου καλή σχέση με τα χρήματα, δεν είμαι πλεονέκτης, δεν θέλω πολλά στη ζωή μου. Είναι ψέμα πως είμαι φτωχός ή ό,τι έχασα και τα λίγα.
Είναι αλήθεια πως χωρίς φίλους δεν θα μπορούσα να ζήσω. Είναι ψέμα πως δεν αντέχω την μοναξιά....(ή μήπως είναι και αλήθεια?) ;-)
Είναι αλήθεια πως τελικά αποδεικνύεται δύσκολο να βρω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου. Είναι ψέμα πως δεν είμαι αληθινός.
......
αν καταφέρναμε να γίνουμε ειλικρινείς ίσως να διεκδικούσαμε κι έναν καλύτερο κόσμο.
έχω κουραστεί τους ανθρώπους που δεν έχουν να πουν τίποτα ουσιώδες και απλώς αναλώνονται σ'έναν φαύλο κύκλο ψέματος και κοροιδίας.
παιχνίδι καταντήσαμε τις ανθρώπινες σχέσεις...κερδίζει όποιος καταφέρει να δημιουργήσει τον πιο όμορφο μύθο...
από μικρούς μας ποτίζουν στην εξυπηρέτηση του "καλύτερα ένα ψέμα παρά μια μεγάλη αλήθεια που είναι δύσκολη"
από το πως γεννιούνται τα παιδιά μεχρί το πως πέθανε ο Διάκος, από το τι έγινε στην Εδέμ με τον Αδάμ και την Εύα μέχρι το τι είναι και τι είπε ο Θεός.
Μεγαλώνοντας γκρεμίστηκαν πολλά απόρθυτα φρούρια...ψεύτικα ορθομένα.
και συνεχίζουν να γκρεμίζονται... άνθρωποι και ιδέες.
Καλή μας ημέρα.
Είναι αλήθεια, είναι Πέμπτη 16 Οκτωβρίου.
είμαι ο halias και είμαι καλά!
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
Στα ίδια μέρη....
« Σ’ έναν κόσμο που σπάνια καταλαβαίνω,
υπάρχουν στιγμές που λατρεύω να ζω,
να βλέπω τον ήλιο ν’ ανατέλλει, ν’ ακούω τα πουλιά να κελαηδούν,
να βλέπω τους ανθρώπους να γελούν και να κλαιν,
ν’ ακούω την καρδιά να χτυπά, να μένω μόνος και να δακρύζω.
Λατρεύω ακόμη κι εκείνες τις στιγμές του μελαγχολικού δειλινού,
την εικόνα του ήλιου που χάνεται στο απέραντο γαλάζιο.
Και μετά να ακολουθεί μια περίεργη κι απρόβλεπτη νύχτα,
βυθισμένη στο σκοτάδι και γεμάτη μυστήριο.
Όμως πάντα το ξέρω πως μια καινούρια ημέρα θα ξημερώσει. »
Φθινόπωρο 2003…
Τι και αν γελούσανε, τι κι αν χαιρόντουσαν που κρατούσαν στο χέρι τους το πολυπόθητο χαρτί, όλοι μέσα τους είχαν ένα σφίξιμο, όλοι ήξεραν πως από το επόμενο πρωί τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο, όλοι θα γυρνούσαν στα σπίτια τους και θα ξεκινούσαν την νέα πορεία της ζωής τους.
Το τελευταίο επεισόδιο παιζόταν μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα, σε μια γνωστή επαρχιακή πόλη της ηπειρωτικής Ελλάδας. Σ’ έναν από τους πολλούς πεζοδρόμους του κέντρου της, σ’ ένα πολυσύχναστο ουζερί, «ουζερί ‘η Λήθη’» μια παρέα ξεσήκωνε τον κόσμο γύρω της με το κέφι της, τις φωνές της και τα τραγούδια της.
«Φοιτητές είνι, γιουρτάζν του πτυχίου τς», απαντά με την χαρακτηριστική ντόπια προφορά ο μαγαζάτορας στις ερωτήσεις μιας γριούλας από το απέναντι μπαλκόνι, που φαίνεται πως ανησύχησε από την απροσδόκητη μεσημεριανή φασαρία των νέων.
Και πράγματι έτσι ήταν. Μια παρέα φοιτητών είχαν πάρει το πτυχίο τους εκείνη τη μέρα, λίγες ώρες πριν, στη σχολή τους, μπροστά στις οικογένειες τους, τους φίλους και γνωστούς τους, τους καθηγητές και συμφοιτητές τους. Και μετά είπαν να βγουν, να θυμηθούν τα παλιά, να πιουν και να έρθουν στον νου αναμνήσεις των χρόνων που πέρασαν, των φοιτητικών τους χρόνων. Να γλεντήσουν για την απόκτηση του χαρτιού, την επιβράβευση των κόπων τους, αλλά να γλεντήσουν και την συνάντηση τους, μετά από αρκετό καιρό όλοι μαζί.
«Ρε παιδιά θα πούμε κάτι ή θα καθόμαστε έτσι σαν…;»,
ακούστηκε η φωνή του Γρηγόρη, και συνέχισε
«ρε μάστορα πιάσε και τέσσερα τσιπουράκια για αρχή και βλέπουμε όταν έρθουν και οι γυναίκες», είδε την αμηχανία που επικράτησε για λίγο και με την ζωηράδα που τον διακρίνει ήθελε να ανεβάσει λίγο το κέφι.
Ο Γρήγορης είναι νησιώτης, Αιγαιοπελαγίτης, δεν μπορεί την σιωπή, είναι έξω καρδιά, το ίδιο είχε κάνει και τότε, στην πρώτη συνάντηση, είχε σπάσει τον πάγο, είχε κάνει την αρχή. Τώρα θα έβγαζε και τον άσσο απ’ το μανίκι του, ξεκίνησε λοιπόν κι ένα τραγούδι, «βάλτε στο τραπέζι δυο ποτήρια…» που δεν άργησε να τον «στηρίξει στο έργο του» κι ο Αχιλλέας, ο οποίος αντίθετα με τον Γρήγορη είναι βουνίσιος ,πιο ευαίσθητος και λίγο πιο κλειστός χαρακτήρας, αλλά επίσης μερακλής και φιλότιμος. Οι δυο τους μαζί ποτέ δεν άφηναν την ευκαιρία να τραγουδήσουν τα αγαπημένα τους ‘άσματα’. Πόσα βράδια δεν ξημέρωσαν με ακούσματα που μένουν χαραγμένα στο νου και σαν από παλιό γραμμόφωνο σιγοπαίζουν συνέχεια στ’ αυτιά τους.
Απ την γωνιά ξεπρόβαλαν δυο κοπέλες, ήταν η Έλλη και η Ξανθίππη, κι ο Αλέξανδρος που τις κατάλαβε αν και ήταν ακόμη λίγο μακριά, σηκώθηκε, ανέβηκε στο τραπέζι και ως πειραχτήρι που είναι, ανήγγειλε τον ερχομό τους στους υπολοίπους. «Κύριοι με μεγάλη συγκίνηση σας αναγγέλλω πως γυναίκες μάς κάνουν την μεγάλη τιμή να κινούνται προς το τραπέζι μας… Κυρίες μου, καλωσήρθατε στην παρέα μας». Ο Αντώνης γύρισε με ευχαρίστηση και είδε πως ερχόταν επιτέλους η Έλλη. Τόση ώρα περίμενε να την δει και να την σφίξει στην αγκαλιά του. Είχαν ενάμιση μήνα να βρεθούν και το πρωί στη σχολή έπρεπε να είναι συγκρατημένοι μπροστά στους γονείς της Έλλης, που δεν ήξεραν ακόμη και πολλά για την σχέση τους.
«Πιάσε άλλα τρία καραφάκια κυρ Κώστα», ακούστηκε ο Περικλής, ο πότης της παρέας, ποντιακής καταγωγής, μερακλής κι αυτός, πάντα πρόθυμος να οργανώσει καλά τσιμπούσια με ρετσίνα και καλό φαγητό.
«Έφτασεεε» ακούστηκε ο μαγαζάτορας από μέσα.
«Άντε ρε κορίτσια, που είστε; Ο Αντώνης εδώ έλιωσε από την αναμονή», συνέχισε γελώντας και πειράζοντας τον Αντώνη ο Περικλής.
«Ε, δεν καταλαβαίνετε τώρα, γυναίκες, έπρεπε να ετοιμαστούν, να φτιαχτούν, να πουν λίγο και τα δικά τους… Ίσως να έχασαν και το δρόμο!», πετάχτηκε ο Οδυσσέας, ο άλλος νησιώτης της παρέας, αλλά εντελώς διαφορετικός από τον Γρηγόρη. Ευγενικός και ευαίσθητος, του άρεσε πάντα να πειράζει τις κοπέλες.
«Σώωωπα μωρέ», έκανε με νάζι η Έλλη, η οποία πάντα δεχόταν τα πειράγματα και απαντούσε με χαμόγελο και την ευγένεια που την διακρίνει,
«Γεια σας ρε παιδιά» ακούστηκε και η Ξανθίππη «και συγγνώμη για την καθυστέρηση» είπε απολογούμενη προς τον Περικλή, «έπρεπε να περάσω λίγο από το σπίτι πρώτα γι αυτό αργήσαμε».
«Την Ελένη πού την παρατήσατε; Την ξεχάσατε σπίτι;» Ρώτησε με σοβαρό ύφος ο Λεωνίδας, συνεχίζοντας την πλάκα που ξεκίνησε ο Οδυσσέας. Ο Λεωνίδας, παιδί της πόλης, ήταν ο οργανωτής των πάρτι και των εκδρομών, δεν άφηνε την ευκαιρία για πείραγμα και αστεία να πάει χαμένη.
«Άσε που μπορεί να έπεσε και σε καμία τρύπα στο δρόμο», συνέχισε στο ίδιο τέμπο και ο Διονύσης, ο μάγειρας της παρέας, λάτρης του ξένου ρεπερτορίου, ερχόταν σε «αντίθεση» με τα μουσικά γούστα των «λαϊκών βάρδων» της παρέας, αλλά πάντα επιτυγχανόταν η χρυσή τομή, και μπορώ να πω πως αρκετές φορές πέρασε στην απέναντι όχθη. Βλέπετε το κάλο λαϊκό ελληνικό τραγούδι δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. (Εκτός από μερικές εξαιρέσεις….)
«Θα έρθει σε λίγο με την Μυρτώ και την Αλκμήνη, πέρασε από το σπίτι να τις πάρει. Και σταματήστε επιτέλους το δούλεμα, πάλι τα ίδια ξεκινήσαμε, αμάν αυτή η όρεξή σας, καλά ησυχάσαμε λίγο καιρό», απάντησε αμυνόμενη στην «επίθεση» η Ξανθίππη.«Εντάξει ρε κοπέλα μου, υπομονή, τελευταία φορά που θα μας υποστείς, μετά θα μας χάσεις και να δω τι θα κανείς χωρίς τα πειράγματά μας», της είπε ο Αλέξανδρος, «εδώ μας άντεξες τέσσερα χρόνια....».
Οκτώβριος 1999
Ήταν Οκτώβριος πριν από εννέα χρόνια. Οι πρωτοετείς τότε φοιτητές είχαν έρθει στην επαρχιακή πόλη, είχαν ψάξει για στέγη και είχαν τακτοποιηθεί στις νέες τους κατοικίες, ξεκινώντας έτσι ουσιαστικά την νέα τους ζωή. Οι περισσότεροι από αυτούς ουσιατικά για πρώτη φορά θα έμεναν μακριά από τις οικογένειες τους,από τα σπίτια στα οποία είχαν μεγαλώσει.
Η μοίρα τους έφερε όλους στην ίδια πόλη, στο ίδιο τμήμα. Μαζί θα ξεκινούσαν την φοιτητική τους ζωή. Μια κοινή πορεία για ένα τσούρμο αγνώστων που στην πορεία θα γινόταν φίλοι, αδέρφια, μια οικογένεια....
υ.γ.: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι απλώς τυχαία.
υπάρχουν στιγμές που λατρεύω να ζω,
να βλέπω τον ήλιο ν’ ανατέλλει, ν’ ακούω τα πουλιά να κελαηδούν,
να βλέπω τους ανθρώπους να γελούν και να κλαιν,
ν’ ακούω την καρδιά να χτυπά, να μένω μόνος και να δακρύζω.
Λατρεύω ακόμη κι εκείνες τις στιγμές του μελαγχολικού δειλινού,
την εικόνα του ήλιου που χάνεται στο απέραντο γαλάζιο.
Και μετά να ακολουθεί μια περίεργη κι απρόβλεπτη νύχτα,
βυθισμένη στο σκοτάδι και γεμάτη μυστήριο.
Όμως πάντα το ξέρω πως μια καινούρια ημέρα θα ξημερώσει. »
Φθινόπωρο 2003…
Τι και αν γελούσανε, τι κι αν χαιρόντουσαν που κρατούσαν στο χέρι τους το πολυπόθητο χαρτί, όλοι μέσα τους είχαν ένα σφίξιμο, όλοι ήξεραν πως από το επόμενο πρωί τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο, όλοι θα γυρνούσαν στα σπίτια τους και θα ξεκινούσαν την νέα πορεία της ζωής τους.
Το τελευταίο επεισόδιο παιζόταν μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα, σε μια γνωστή επαρχιακή πόλη της ηπειρωτικής Ελλάδας. Σ’ έναν από τους πολλούς πεζοδρόμους του κέντρου της, σ’ ένα πολυσύχναστο ουζερί, «ουζερί ‘η Λήθη’» μια παρέα ξεσήκωνε τον κόσμο γύρω της με το κέφι της, τις φωνές της και τα τραγούδια της.
«Φοιτητές είνι, γιουρτάζν του πτυχίου τς», απαντά με την χαρακτηριστική ντόπια προφορά ο μαγαζάτορας στις ερωτήσεις μιας γριούλας από το απέναντι μπαλκόνι, που φαίνεται πως ανησύχησε από την απροσδόκητη μεσημεριανή φασαρία των νέων.
Και πράγματι έτσι ήταν. Μια παρέα φοιτητών είχαν πάρει το πτυχίο τους εκείνη τη μέρα, λίγες ώρες πριν, στη σχολή τους, μπροστά στις οικογένειες τους, τους φίλους και γνωστούς τους, τους καθηγητές και συμφοιτητές τους. Και μετά είπαν να βγουν, να θυμηθούν τα παλιά, να πιουν και να έρθουν στον νου αναμνήσεις των χρόνων που πέρασαν, των φοιτητικών τους χρόνων. Να γλεντήσουν για την απόκτηση του χαρτιού, την επιβράβευση των κόπων τους, αλλά να γλεντήσουν και την συνάντηση τους, μετά από αρκετό καιρό όλοι μαζί.
«Ρε παιδιά θα πούμε κάτι ή θα καθόμαστε έτσι σαν…;»,
ακούστηκε η φωνή του Γρηγόρη, και συνέχισε
«ρε μάστορα πιάσε και τέσσερα τσιπουράκια για αρχή και βλέπουμε όταν έρθουν και οι γυναίκες», είδε την αμηχανία που επικράτησε για λίγο και με την ζωηράδα που τον διακρίνει ήθελε να ανεβάσει λίγο το κέφι.
Ο Γρήγορης είναι νησιώτης, Αιγαιοπελαγίτης, δεν μπορεί την σιωπή, είναι έξω καρδιά, το ίδιο είχε κάνει και τότε, στην πρώτη συνάντηση, είχε σπάσει τον πάγο, είχε κάνει την αρχή. Τώρα θα έβγαζε και τον άσσο απ’ το μανίκι του, ξεκίνησε λοιπόν κι ένα τραγούδι, «βάλτε στο τραπέζι δυο ποτήρια…» που δεν άργησε να τον «στηρίξει στο έργο του» κι ο Αχιλλέας, ο οποίος αντίθετα με τον Γρήγορη είναι βουνίσιος ,πιο ευαίσθητος και λίγο πιο κλειστός χαρακτήρας, αλλά επίσης μερακλής και φιλότιμος. Οι δυο τους μαζί ποτέ δεν άφηναν την ευκαιρία να τραγουδήσουν τα αγαπημένα τους ‘άσματα’. Πόσα βράδια δεν ξημέρωσαν με ακούσματα που μένουν χαραγμένα στο νου και σαν από παλιό γραμμόφωνο σιγοπαίζουν συνέχεια στ’ αυτιά τους.
Απ την γωνιά ξεπρόβαλαν δυο κοπέλες, ήταν η Έλλη και η Ξανθίππη, κι ο Αλέξανδρος που τις κατάλαβε αν και ήταν ακόμη λίγο μακριά, σηκώθηκε, ανέβηκε στο τραπέζι και ως πειραχτήρι που είναι, ανήγγειλε τον ερχομό τους στους υπολοίπους. «Κύριοι με μεγάλη συγκίνηση σας αναγγέλλω πως γυναίκες μάς κάνουν την μεγάλη τιμή να κινούνται προς το τραπέζι μας… Κυρίες μου, καλωσήρθατε στην παρέα μας». Ο Αντώνης γύρισε με ευχαρίστηση και είδε πως ερχόταν επιτέλους η Έλλη. Τόση ώρα περίμενε να την δει και να την σφίξει στην αγκαλιά του. Είχαν ενάμιση μήνα να βρεθούν και το πρωί στη σχολή έπρεπε να είναι συγκρατημένοι μπροστά στους γονείς της Έλλης, που δεν ήξεραν ακόμη και πολλά για την σχέση τους.
«Πιάσε άλλα τρία καραφάκια κυρ Κώστα», ακούστηκε ο Περικλής, ο πότης της παρέας, ποντιακής καταγωγής, μερακλής κι αυτός, πάντα πρόθυμος να οργανώσει καλά τσιμπούσια με ρετσίνα και καλό φαγητό.
«Έφτασεεε» ακούστηκε ο μαγαζάτορας από μέσα.
«Άντε ρε κορίτσια, που είστε; Ο Αντώνης εδώ έλιωσε από την αναμονή», συνέχισε γελώντας και πειράζοντας τον Αντώνη ο Περικλής.
«Ε, δεν καταλαβαίνετε τώρα, γυναίκες, έπρεπε να ετοιμαστούν, να φτιαχτούν, να πουν λίγο και τα δικά τους… Ίσως να έχασαν και το δρόμο!», πετάχτηκε ο Οδυσσέας, ο άλλος νησιώτης της παρέας, αλλά εντελώς διαφορετικός από τον Γρηγόρη. Ευγενικός και ευαίσθητος, του άρεσε πάντα να πειράζει τις κοπέλες.
«Σώωωπα μωρέ», έκανε με νάζι η Έλλη, η οποία πάντα δεχόταν τα πειράγματα και απαντούσε με χαμόγελο και την ευγένεια που την διακρίνει,
«Γεια σας ρε παιδιά» ακούστηκε και η Ξανθίππη «και συγγνώμη για την καθυστέρηση» είπε απολογούμενη προς τον Περικλή, «έπρεπε να περάσω λίγο από το σπίτι πρώτα γι αυτό αργήσαμε».
«Την Ελένη πού την παρατήσατε; Την ξεχάσατε σπίτι;» Ρώτησε με σοβαρό ύφος ο Λεωνίδας, συνεχίζοντας την πλάκα που ξεκίνησε ο Οδυσσέας. Ο Λεωνίδας, παιδί της πόλης, ήταν ο οργανωτής των πάρτι και των εκδρομών, δεν άφηνε την ευκαιρία για πείραγμα και αστεία να πάει χαμένη.
«Άσε που μπορεί να έπεσε και σε καμία τρύπα στο δρόμο», συνέχισε στο ίδιο τέμπο και ο Διονύσης, ο μάγειρας της παρέας, λάτρης του ξένου ρεπερτορίου, ερχόταν σε «αντίθεση» με τα μουσικά γούστα των «λαϊκών βάρδων» της παρέας, αλλά πάντα επιτυγχανόταν η χρυσή τομή, και μπορώ να πω πως αρκετές φορές πέρασε στην απέναντι όχθη. Βλέπετε το κάλο λαϊκό ελληνικό τραγούδι δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. (Εκτός από μερικές εξαιρέσεις….)
«Θα έρθει σε λίγο με την Μυρτώ και την Αλκμήνη, πέρασε από το σπίτι να τις πάρει. Και σταματήστε επιτέλους το δούλεμα, πάλι τα ίδια ξεκινήσαμε, αμάν αυτή η όρεξή σας, καλά ησυχάσαμε λίγο καιρό», απάντησε αμυνόμενη στην «επίθεση» η Ξανθίππη.«Εντάξει ρε κοπέλα μου, υπομονή, τελευταία φορά που θα μας υποστείς, μετά θα μας χάσεις και να δω τι θα κανείς χωρίς τα πειράγματά μας», της είπε ο Αλέξανδρος, «εδώ μας άντεξες τέσσερα χρόνια....».
Οκτώβριος 1999
Ήταν Οκτώβριος πριν από εννέα χρόνια. Οι πρωτοετείς τότε φοιτητές είχαν έρθει στην επαρχιακή πόλη, είχαν ψάξει για στέγη και είχαν τακτοποιηθεί στις νέες τους κατοικίες, ξεκινώντας έτσι ουσιαστικά την νέα τους ζωή. Οι περισσότεροι από αυτούς ουσιατικά για πρώτη φορά θα έμεναν μακριά από τις οικογένειες τους,από τα σπίτια στα οποία είχαν μεγαλώσει.
Η μοίρα τους έφερε όλους στην ίδια πόλη, στο ίδιο τμήμα. Μαζί θα ξεκινούσαν την φοιτητική τους ζωή. Μια κοινή πορεία για ένα τσούρμο αγνώστων που στην πορεία θα γινόταν φίλοι, αδέρφια, μια οικογένεια....
υ.γ.: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι απλώς τυχαία.
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008
9 χρόνια...
Υπάρχουν στιγμές που δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ.
Στιγμές που μας σημάδεψαν.
Που μας οδηγούν στο αύριο.
Που μας κάνουν να αναπολούμε, να θυμόμαστε, να γελάμε, να δακρύζουμε.... να ταξιδεύουμε, να συναντάμε.
Τις στιγμές τις κάνουν και οι άνθρωποι....
Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που έρχονται ξαφνικά στη ζωή μας και μένουν για πάντα.
και άλλοι που φεύγουν ξαφνικά, αλλά είναι πάντα κάπου εδώ γύρω.
Αυτό και το επόμενο ποστ είναι αφιερωμένα στον Θ. & την Ε.,την Μ. και την Μ., τον Σ. τον Ν. τον Θ. τον Γ. τον Χ. τον Κ., τον Β. & την Α., την Σ. και όλους όσους είμασταν εκεί 9 χρόνια πριν. και στον Δ. που είναι κάπου εδώ γύρω.
Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008
Άγνωστος Προορισμός....
01.
τετάρτη πρωί.
φορτώνω τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινώ το ταξίδι.
μόνος, όπως πάντα.
ανοίγω το ραδιόφωνο να παίζει.
έχω έτοιμα και τα cd, να με συντροφέυσουν όταν χάσω τους σταθμούς.
ο προορισμός άγνωστος.
μέχρι να κουραστώ θα οδηγώ.
μετά έχει ο θεός.
πρώτη στάση μετά από κανα τρίωρο.
στο καφενείο ενός χωριού, έξω από την μεγάλη πόλη.
ελληνικός καφές, φτιαγμένος απ'τον κυρ Θανάση.
μερακλίδικος και βαρύς.
οτι πρέπει για τη συνέχεια.
η διαδρομή φαντάζει δύσκολη.
μα ήμουν γελασμένος.
είναι πανέμορφη και κρύβει εκπληκτικές εναλλαγές.
μετά την πολύβουη πολιτεία, όπου αντίκρυσα βιαστικούς και ανέκφραστους ανθρώπους να τρέχουν για να πρόλαβουν τον χρόνο, ξεκίνησα τον ανηφορικό δρόμο για το βουνό.
δεύτερη στάση αργά το μεσημέρι, στην ταβέρνα της κυρα Λίνας, λίγο πριν τη ράχη.
ετοίμασε κάτι πρόχειρο για να φιλέψει τον ταξιώτη.
μα τόσο νόστιμο το φαγητό της, χορταστικό και γνήσιο.
δεν πρόλαβα να ρωτήσω που θα μπορούσα να διανυκτερεύσω, και κανόνισε να με φιλοξενήσουν τα παιδιά της, στο πάνω χωριό, σχεδόν 4 ώρες δρόμος μέσα στο βουνό.
η οδήγηση μετά το φαγητό είναι κάτιτις πιο δύσκολη, κι ο ήλιος είχε άρχισει να πέφτει πίσω από τα βουνά.
μα έπρεπε να αντέξω.
είχα στήριγμα τις εικόνες της παρθένας φύσης που μ αγκάλιαζε.
μετά από σχεδόν τέσσερις ώρες οδήγησης μέσα στο παραδεισένιο ελατοδάσος, καμιά δεκαριά σπίτια ξεπρόβαλαν μπροστά μου.
παράθυρα, πόρτες, παντού κλειστά.
ίχνος ζωής δεν φαινόταν να υπάρχει στο χωριό.
σ ένα από τα σπίτια φαινόταν φως.
και καπνός να χορεύει από την καμινάδα.
σταμάτησα το αυτονίκητο.
μόλις έκανα να βγω άνοιξε η πόρτα από το σπίτι.
τα παιδιά της κυρα Λίνας με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν αδερφός τους.
μου ετοίμασαν κάτι ζεστό να πιω.
είχαν το τζάκι αναμένο εδώ και ώρα και το σπίτι είχε ζεστάνει για τα καλά.
δεν ήξερα αν ονειρευόμουν ή ζούσα μια ακατανόητη πραγματικότητα.
κουβεντιάσαμε για κανά μισάωρο.
ο Γιώργος, ο πιο μεγάλος, είχε επιστρέψει από το εξωτερικό όπου σπούδαζε πριν 2 μήνες.
ακόμη δεν είχε αποφασίσει αν θα μείνει μόνιμα ή θα ξαναφύγει.
ο Μανώλης ο μεσαίος, τέλειωσε πέρυσι το σχολείο, και τώρα είχε αναλάβει να φτιάξει το παλιό σπίτι και να το μετατρέψει σε ξενώνα.
η Μαρία, η πιο μικρή, πήγαινε ακόμη σχολείο και τα σαββατοκύριακα βοηθούσε την μητέρα της στη ταβέρνα.
η κούραση και η πίεση όλης της ημέρας είχε αρχίσει να επιδρά,
το κατάλαβαν και ετοίμασαν για ύπνο.
τα φώτα σβήσανε.
ξαπλώνοντας και κοιτώντας από το παράθυρο έξω, προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε.
πως και γιατί έφτασα εκεί....
.jpg)
υπάρχει τελικά για όλα μια εξήγηση;
ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο έχοντας άλλα στο μυαλό μου,
κατέληξα εδώ
δεν ξέρω την συνέχεια....
ψάχνω έναν λόγο για τον οποίο το έγραψα.
αν μπορούσα να το μετατρέψω σε "παιχνίδι" θα προσκαλούσα όποιον θέλει να δώσει μια συνέχεια.
αν μπορούσα να το μετατρέψω σε κάτι άλλο...(?) θα ήθελα τις προτάσεις σας.
ή και χρόνο για να σκεφτώ.
Καλό Ξημέρωμα.
Καλό ΣαββατοΚύριακο σε όλους σας
τετάρτη πρωί.
φορτώνω τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινώ το ταξίδι.
μόνος, όπως πάντα.
ανοίγω το ραδιόφωνο να παίζει.
έχω έτοιμα και τα cd, να με συντροφέυσουν όταν χάσω τους σταθμούς.
ο προορισμός άγνωστος.
μέχρι να κουραστώ θα οδηγώ.
μετά έχει ο θεός.
πρώτη στάση μετά από κανα τρίωρο.
στο καφενείο ενός χωριού, έξω από την μεγάλη πόλη.
ελληνικός καφές, φτιαγμένος απ'τον κυρ Θανάση.
μερακλίδικος και βαρύς.
οτι πρέπει για τη συνέχεια.
η διαδρομή φαντάζει δύσκολη.
μα ήμουν γελασμένος.
είναι πανέμορφη και κρύβει εκπληκτικές εναλλαγές.
μετά την πολύβουη πολιτεία, όπου αντίκρυσα βιαστικούς και ανέκφραστους ανθρώπους να τρέχουν για να πρόλαβουν τον χρόνο, ξεκίνησα τον ανηφορικό δρόμο για το βουνό.
δεύτερη στάση αργά το μεσημέρι, στην ταβέρνα της κυρα Λίνας, λίγο πριν τη ράχη.
ετοίμασε κάτι πρόχειρο για να φιλέψει τον ταξιώτη.
μα τόσο νόστιμο το φαγητό της, χορταστικό και γνήσιο.
δεν πρόλαβα να ρωτήσω που θα μπορούσα να διανυκτερεύσω, και κανόνισε να με φιλοξενήσουν τα παιδιά της, στο πάνω χωριό, σχεδόν 4 ώρες δρόμος μέσα στο βουνό.
η οδήγηση μετά το φαγητό είναι κάτιτις πιο δύσκολη, κι ο ήλιος είχε άρχισει να πέφτει πίσω από τα βουνά.
μα έπρεπε να αντέξω.
είχα στήριγμα τις εικόνες της παρθένας φύσης που μ αγκάλιαζε.
μετά από σχεδόν τέσσερις ώρες οδήγησης μέσα στο παραδεισένιο ελατοδάσος, καμιά δεκαριά σπίτια ξεπρόβαλαν μπροστά μου.
παράθυρα, πόρτες, παντού κλειστά.
ίχνος ζωής δεν φαινόταν να υπάρχει στο χωριό.
σ ένα από τα σπίτια φαινόταν φως.
και καπνός να χορεύει από την καμινάδα.
σταμάτησα το αυτονίκητο.
μόλις έκανα να βγω άνοιξε η πόρτα από το σπίτι.
τα παιδιά της κυρα Λίνας με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν αδερφός τους.
μου ετοίμασαν κάτι ζεστό να πιω.
είχαν το τζάκι αναμένο εδώ και ώρα και το σπίτι είχε ζεστάνει για τα καλά.
δεν ήξερα αν ονειρευόμουν ή ζούσα μια ακατανόητη πραγματικότητα.
κουβεντιάσαμε για κανά μισάωρο.
ο Γιώργος, ο πιο μεγάλος, είχε επιστρέψει από το εξωτερικό όπου σπούδαζε πριν 2 μήνες.
ακόμη δεν είχε αποφασίσει αν θα μείνει μόνιμα ή θα ξαναφύγει.
ο Μανώλης ο μεσαίος, τέλειωσε πέρυσι το σχολείο, και τώρα είχε αναλάβει να φτιάξει το παλιό σπίτι και να το μετατρέψει σε ξενώνα.
η Μαρία, η πιο μικρή, πήγαινε ακόμη σχολείο και τα σαββατοκύριακα βοηθούσε την μητέρα της στη ταβέρνα.
η κούραση και η πίεση όλης της ημέρας είχε αρχίσει να επιδρά,
το κατάλαβαν και ετοίμασαν για ύπνο.
τα φώτα σβήσανε.
ξαπλώνοντας και κοιτώντας από το παράθυρο έξω, προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε.
πως και γιατί έφτασα εκεί....
υπάρχει τελικά για όλα μια εξήγηση;
ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο έχοντας άλλα στο μυαλό μου,
κατέληξα εδώ
δεν ξέρω την συνέχεια....
ψάχνω έναν λόγο για τον οποίο το έγραψα.
αν μπορούσα να το μετατρέψω σε "παιχνίδι" θα προσκαλούσα όποιον θέλει να δώσει μια συνέχεια.
αν μπορούσα να το μετατρέψω σε κάτι άλλο...(?) θα ήθελα τις προτάσεις σας.
ή και χρόνο για να σκεφτώ.
Καλό Ξημέρωμα.
Καλό ΣαββατοΚύριακο σε όλους σας
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Αγαπάτε Αλλήλους...
Περί αγάπης ο λόγος...
Θεωρώ πως το μεγαλύτερο δώρο στην ανθρωπότητα, η μεγαλύτερη θρησκεία, το μεγαλύτερο συναίσθημα, η πιο ισχυρή δύναμη του κόσμου είναι η ΑΓΑΠΗ.
Η αγάπη που πηγάζει από την ψυχή μας, που είναι αληθινή και ανιδιοτελής.
Η αγάπη για την οποία μας μιλάνε όλες οι θρησκείες, για την οποία θυσιάστηκε ο Χριστός.
Η αγάπη δεν είναι προϊόν προς διαπραγμάτευση και εμπορία. Δεν μπορεί να είναι αλισβερίσι, "τόσο σου δίνω τόσο θέλω", Δεν μπορεί να είναι ποσοτικά μετρήσιμη, "σ άγαπω πολυ, λίγο, λιγότερο".
Το "Σ'αγαπώ" στις μέρες ή δεν λέγεται καθόλου -γιατί φοβόμαστε να το εκφράσουμε- ή το λέμε χωρίς ουσία, που έχει χάσει το νόημα του.
Μια απλή σκέψη με οδηγεί σε έναν κόσμο ιδανικό... σε έναν κόσμο που στις καρδιές όλων μας θα έχει ριζώσει η αγάπη. Ονειροπόλος; μάλλον ναι....
Αλλά ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της ανθρωπότητας αν πραγματικά αγαπούσαμε όλοι μας τον συνάνθρωπο μας, τη φύση, την ίδια της ζωή.
Μια ζωή χωρίς πολέμους, χωρίς σύνορα, χωρίς θρησκείες, χωρίς διακρίσεις, χωρίς περιβαλλοντική καταστροφή.
Το ξέρω πως θα χαλούσε τα σχέδια πολλών όλο αυτό που περιγράφω αλλά θεωρώ την αγάπη τον πιο σημαντικό σύμμαχο των λαών και των ανθρώπων στους αγώνες για δικαιοσύνη, για μια καλύτερη και ποιοτική ζωή.
Εύχομαι απο καρδιάς η αγάπη να είναι οδηγός όλων μας.
ας αγαπήσουμε αλλήλους...
(η ανάρτηση αυτή δημιουργήθηκε με αφορμή τη θετική ανατροφοδήτηση του διαδραστικού ιστολογίου του φίλου και συνταξιδιώτη brainwaves http://letusbrainstorm.blogspot.com/2008/09/blog-post_25.html )
Θεωρώ πως το μεγαλύτερο δώρο στην ανθρωπότητα, η μεγαλύτερη θρησκεία, το μεγαλύτερο συναίσθημα, η πιο ισχυρή δύναμη του κόσμου είναι η ΑΓΑΠΗ.
Η αγάπη που πηγάζει από την ψυχή μας, που είναι αληθινή και ανιδιοτελής.
Η αγάπη για την οποία μας μιλάνε όλες οι θρησκείες, για την οποία θυσιάστηκε ο Χριστός.
Η αγάπη δεν είναι προϊόν προς διαπραγμάτευση και εμπορία. Δεν μπορεί να είναι αλισβερίσι, "τόσο σου δίνω τόσο θέλω", Δεν μπορεί να είναι ποσοτικά μετρήσιμη, "σ άγαπω πολυ, λίγο, λιγότερο".
Το "Σ'αγαπώ" στις μέρες ή δεν λέγεται καθόλου -γιατί φοβόμαστε να το εκφράσουμε- ή το λέμε χωρίς ουσία, που έχει χάσει το νόημα του.
Μια απλή σκέψη με οδηγεί σε έναν κόσμο ιδανικό... σε έναν κόσμο που στις καρδιές όλων μας θα έχει ριζώσει η αγάπη. Ονειροπόλος; μάλλον ναι....
Αλλά ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της ανθρωπότητας αν πραγματικά αγαπούσαμε όλοι μας τον συνάνθρωπο μας, τη φύση, την ίδια της ζωή.
Μια ζωή χωρίς πολέμους, χωρίς σύνορα, χωρίς θρησκείες, χωρίς διακρίσεις, χωρίς περιβαλλοντική καταστροφή.
Το ξέρω πως θα χαλούσε τα σχέδια πολλών όλο αυτό που περιγράφω αλλά θεωρώ την αγάπη τον πιο σημαντικό σύμμαχο των λαών και των ανθρώπων στους αγώνες για δικαιοσύνη, για μια καλύτερη και ποιοτική ζωή.
Εύχομαι απο καρδιάς η αγάπη να είναι οδηγός όλων μας.
ας αγαπήσουμε αλλήλους...
(η ανάρτηση αυτή δημιουργήθηκε με αφορμή τη θετική ανατροφοδήτηση του διαδραστικού ιστολογίου του φίλου και συνταξιδιώτη brainwaves http://letusbrainstorm.blogspot.com/2008/09/blog-post_25.html )
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Να Χαμογελάς...
Δεν μπορώ τους ανθρώπους που μιζεριάζουν και δεν χαμογελούν.
Ξυπνάμε το πρωί...Ας δοκιμάσουμε μια μέρα, αντί να βρίσουμε και να ξαναπέσουμε στην παγίδα της κας Ρουτίνας, ας κάνουμε μια θετική σκέψη, ας χαμογελάσουμε κοιτώντας τον ήλιο, ή έστω τα σύννεφα, στον ουρανό.
Ας μοιράσουμε καλήμερες στο δρόμο κι ας πάρουμε ως απάντηση ακόμη και την σιωπή των άλλων.
Μια, Δυο, Τρεις θα πούνε κι αυτοί καλημέρα.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν προσπαθούσαμε όλοι να βλέπουμε τη ζωή με αισιοδοξία.
Δεν μ'αρέσει να γράφω απλώς για να προσθέσω ακόμη μία ανάρτηση.
Δεν θα ήθελα να γίνω γραφικός κάποια μέρα κι ακόμη χειρότερα να μην έχω τίποτα να πω.
Σκέψεις αποτυπώνω, οτιδήποτε με θυμώσει, με συγκινήσει, με χαροποιήσει.
Σε μια ζωή που μας έχουν επιβάλει τη μαυρίλα ως το σύνηθες, που απομακρυνθήκαμε απο τους ανθρώπους, που γίναμε παρτάκηδες στο κυνήγι του χρήματος και της "προσωπικής ευτυχίας", έχουμε ανάγκη από χρώμα, από οξυγόνο, από ανθρωπιά, από χαμόγελα.
συγχωρέστε με αν υπερβάλω....
ευτυχώς δεν καταπάτησα τον χώρο κάποιου άλλου.
Χαμόγελα παντού.
(το σύνθημα μου για τον χειμώνα που έρχεται.)
ας προσπάθησουμε να προσθέσουμε χρώμα στη ζωή μας.
ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο.
ας ξεκινήσουμε από τα παιδιά, ας καταφέρουμε να κάνουμε τα παιδιά να χαμογελούν και να μεταδίδουν την χαρά στους γύρω τους.
Ξυπνάμε το πρωί...Ας δοκιμάσουμε μια μέρα, αντί να βρίσουμε και να ξαναπέσουμε στην παγίδα της κας Ρουτίνας, ας κάνουμε μια θετική σκέψη, ας χαμογελάσουμε κοιτώντας τον ήλιο, ή έστω τα σύννεφα, στον ουρανό.
Ας μοιράσουμε καλήμερες στο δρόμο κι ας πάρουμε ως απάντηση ακόμη και την σιωπή των άλλων.
Μια, Δυο, Τρεις θα πούνε κι αυτοί καλημέρα.
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν προσπαθούσαμε όλοι να βλέπουμε τη ζωή με αισιοδοξία.
Δεν μ'αρέσει να γράφω απλώς για να προσθέσω ακόμη μία ανάρτηση.
Δεν θα ήθελα να γίνω γραφικός κάποια μέρα κι ακόμη χειρότερα να μην έχω τίποτα να πω.
Σκέψεις αποτυπώνω, οτιδήποτε με θυμώσει, με συγκινήσει, με χαροποιήσει.
Με στεναχώρησε η μιζέρια του δημοσίου υπαλλήλου στην υπηρεσία που επισκέφθηκα σήμερα το πρωί.
Μα μια καλήμερα και λίγη ευγένεια ποιον μπορεί να βλάψει;
Ένοιωσα την ανάγκη να μοιράστω με όσους τύχει να διαβάσουν αυτές τις αράδες ένα χαμόγελο, μια σκέψη θετική.Σε μια ζωή που μας έχουν επιβάλει τη μαυρίλα ως το σύνηθες, που απομακρυνθήκαμε απο τους ανθρώπους, που γίναμε παρτάκηδες στο κυνήγι του χρήματος και της "προσωπικής ευτυχίας", έχουμε ανάγκη από χρώμα, από οξυγόνο, από ανθρωπιά, από χαμόγελα.
συγχωρέστε με αν υπερβάλω....
ευτυχώς δεν καταπάτησα τον χώρο κάποιου άλλου.
Χαμόγελα παντού.
(το σύνθημα μου για τον χειμώνα που έρχεται.)
ας προσπάθησουμε να προσθέσουμε χρώμα στη ζωή μας.
ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο.
ας ξεκινήσουμε από τα παιδιά, ας καταφέρουμε να κάνουμε τα παιδιά να χαμογελούν και να μεταδίδουν την χαρά στους γύρω τους.
Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008
Ένοχη σιωπή...
Δεν ξέρω κατά πόσο το γνωρίζατε ή αν είναι 100% αληθινό αλλά ένα βίντεο που είδα μόλις σήμερα στο νετ και δείχνει μια πτυχή της ελληνικής πραγματικότητας, που ίσως όλοι φανταζόμαστε αλλά ποτέ δεν θέλαμε να παραδεχτούμε :
http://www.youtube.com/watch?v=kSawPY-EtSA&feature=related
η αποκάλυψη της κύριας είναι επιεικώς συγκλονιστική -δεν την υιοθετώ αλλά και δεν την αμφισβητώ- και φανερώνει την "συνεργασία" δικαστών-πολιτικών-δημοσιογράφων για να παραμένουμε όλοι μας βαθιά νυχτωμένοι και να συνεχίζουν όλοι τους το Μεγάλο Διονυσιακό Φαγοπότι....ή θα ταίριαζε καλύτερα η λέξη Όργιο;!
Η σιωπή των ελληνικών μέσων είναι το λιγότερο ύποπτη, το ίδιο και των αδέκαστων ελλήνων μεγαλο-δικαστών αλλά και η συμπεριφορά των φρουρών-αστυνομνικών και κατ' επέκταση των πολιτικών.
Αν τα όσα υποστηρίζει η κυρία Μαργαρίτη αληθεύουν, τότε πολύ απλά δεν αξίζει να ζούμε σ αυτή τη χώρα... η οποία, αλήθεια, είναι χώρα; ξέφραγο αμπέλι; ή ένας ατέλειωτος βόθρος;
Εμπιστοσύνη σε κανέναν.
Εδώ ταιρίαζει το άσμα "Ξυπνάτε Ρε..."
http://www.youtube.com/watch?v=kSawPY-EtSA&feature=related
η αποκάλυψη της κύριας είναι επιεικώς συγκλονιστική -δεν την υιοθετώ αλλά και δεν την αμφισβητώ- και φανερώνει την "συνεργασία" δικαστών-πολιτικών-δημοσιογράφων για να παραμένουμε όλοι μας βαθιά νυχτωμένοι και να συνεχίζουν όλοι τους το Μεγάλο Διονυσιακό Φαγοπότι....ή θα ταίριαζε καλύτερα η λέξη Όργιο;!
Η σιωπή των ελληνικών μέσων είναι το λιγότερο ύποπτη, το ίδιο και των αδέκαστων ελλήνων μεγαλο-δικαστών αλλά και η συμπεριφορά των φρουρών-αστυνομνικών και κατ' επέκταση των πολιτικών.
Αν τα όσα υποστηρίζει η κυρία Μαργαρίτη αληθεύουν, τότε πολύ απλά δεν αξίζει να ζούμε σ αυτή τη χώρα... η οποία, αλήθεια, είναι χώρα; ξέφραγο αμπέλι; ή ένας ατέλειωτος βόθρος;
Εμπιστοσύνη σε κανέναν.
Εδώ ταιρίαζει το άσμα "Ξυπνάτε Ρε..."
Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008
Πρωτοβρόχι...
Για την ακρίβεια...Πρωτο-κατακλυσμός.
Είχαμε ανάγκη το νερό της βροχής. -σε μερικές περιπτώσεις ισως να το παράκανε και λίγο-
Καθάρισε την ατμόσφαιρα.
Έριξε την θερμοκρασία.
Μας άλλαξε την διάθεση.
Άλλους τους μελαγχολεί.
Άλλους τους την φτιάχνει.
Βαδίζουμε προς τον χειμώνα.
Εποχή γεμάτη με εικόνες οικογειακές, γιορτινές, γκρίζες, άσπρες, αλλά και πολύχρωμες.
Εποχή της παρέας... συγκεντρώσεις στο σπίτι, παιχνίδια, ταινίες, ουισκάκι, μεζεδάκια, μουσικούλα, αγώνες.
Εποχή ανάπτυξης και σίσφιξης σχέσεων, φιλικές, ερωτικές. -άλλωστε χρόνια το λέει ο λαός μας "κρύο-κρύο καιρός για δύο"-
Εποχή Έμπνευσης.
Επισήμως λοιπόν,
Καλό Χειμώνα!
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
Πάνω και Κάτω...
Το αγαπημένο παιχνίδι της ζωής είναι το ανεβοκατέβασμα.
Στα συναισθήματα, στη διάθεση, στην πίεση μας, στους σφυγμούς, στις κυβερνήσεις, στα χρηματιστήρια, στο πετρέλαιο, στην ηλεκτρική τάση, στη στάθμη της θάλασσας, στη δόξα, στα χρήματα, στους ατμοσφαιρικούς ρύπους, στα αεροπλάνα, στα ασανσέρ, υπάρχουν το πάνω και το κάτω.
Επειδή όμως είναι απρόβλεπτο το ανεβοκατέβασμα και επειδή αρκετοί ξεχνούν πως αν ανέβεις πιο ψηλά από τα επιτρεπτά όρια τότε συνήθως η αμέσως επόμενη κατάσταση είναι η πτώση, εμείς από ότι φαίνεται πιάσαμε....πάτο.
Η ιστορία έχει δείξει πως μετά τον πάτο ακολουθεί η αναγέννηση, η επάνοδος.
Για να συμβεί αυτό όμως πρέπει να υπάρχει η δύναμη, η θέληση και τα σώστα πρόσωπα που θα επωμιστούν την ανηφοριά...
Εδώ, σήμερα, δεν φαίνεται κανείς να είναι πρόθυμος μα και άξιος να το αναλάβει...
Το ζήτημα είναι να μην μας καλοαρέσει στον πάτο...το συνηθίσουμε...το αποδεχτούμε και ξεχάσουμε να ξανανέβουμε....
Αλοίμονο μας....γιατί τότε θα σημάνει και τον αφανισμό μας...
"Μα είναι ωραία στον παράδεισο..."
υ.γ. ο παράδεισος είναι εκεί ψηλά.
Κι εκεί συνεχίζει να ξημερώνουν όμορφες μέρες.
Αλλά τον παράδεισο τον έχουμε φυλακισμένο και μέσα μας.
Ας τον απελευθερώσουμε και κάτι μπορει να αλλάξει, να αλλάξουμε.
Στα συναισθήματα, στη διάθεση, στην πίεση μας, στους σφυγμούς, στις κυβερνήσεις, στα χρηματιστήρια, στο πετρέλαιο, στην ηλεκτρική τάση, στη στάθμη της θάλασσας, στη δόξα, στα χρήματα, στους ατμοσφαιρικούς ρύπους, στα αεροπλάνα, στα ασανσέρ, υπάρχουν το πάνω και το κάτω.
Επειδή όμως είναι απρόβλεπτο το ανεβοκατέβασμα και επειδή αρκετοί ξεχνούν πως αν ανέβεις πιο ψηλά από τα επιτρεπτά όρια τότε συνήθως η αμέσως επόμενη κατάσταση είναι η πτώση, εμείς από ότι φαίνεται πιάσαμε....πάτο.
Η ιστορία έχει δείξει πως μετά τον πάτο ακολουθεί η αναγέννηση, η επάνοδος.
Για να συμβεί αυτό όμως πρέπει να υπάρχει η δύναμη, η θέληση και τα σώστα πρόσωπα που θα επωμιστούν την ανηφοριά...
Εδώ, σήμερα, δεν φαίνεται κανείς να είναι πρόθυμος μα και άξιος να το αναλάβει...
Το ζήτημα είναι να μην μας καλοαρέσει στον πάτο...το συνηθίσουμε...το αποδεχτούμε και ξεχάσουμε να ξανανέβουμε....
Αλοίμονο μας....γιατί τότε θα σημάνει και τον αφανισμό μας...
"Μα είναι ωραία στον παράδεισο..."
υ.γ. ο παράδεισος είναι εκεί ψηλά.
Κι εκεί συνεχίζει να ξημερώνουν όμορφες μέρες.
Αλλά τον παράδεισο τον έχουμε φυλακισμένο και μέσα μας.
Ας τον απελευθερώσουμε και κάτι μπορει να αλλάξει, να αλλάξουμε.
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
Να ανταμώνεις με τους φίλους...
Αν κάτι μ' αρέσει ακόμη σ αυτή τη χώρα είναι το οτι δεν χάνουμε την ευκαιρία για αυτό που λέμε "τσιπουράκι". Τα συστατικά απλά και πάντα πετυχημένα. Καλή διάθεση, νόστιμοι μεζέδες, γνήσιο τσίπουρο, μια γλυκιά βραδυά, βεράντα και καλή παρέα...και το αυτοσχέδιο "γλέντι" στήθηκε.
Τέτοιες στιγμές είναι που διαπιστώνουμε πως η μαγεία της ζωής κρύβεται στα απλά και καθημερίνα.
Λίγο το αλκοόλ, λίγο η μέθη της ανθρώπινης επικοινωνίας και τα τραγούδια-ενθύμιο της φοιτητικής ζωής, αποτελούν το καλύτερο δώρο για μια φθινοπωρινή βραδυά, ακριβώς πάνω στην αλλαγή της φύσης μεταξύ καλοκαιριού και χειμώνα.
Συνανατήσεις σαν την σημερινή με επιστρέφουν στα παλιά... μα και μου υπενθυμίζουν πόσο πολύ αλλάξαμε.
Τα χρόνια της αθωότητας και της ανεμελιάς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί μα και οι ζωές μας έχουν πάρει τη στροφή προς τον επόμενο προορισμό.
Είναι όμορφο να ανταμώνεις τους παιδικούς φίλους, τα γκαρντάσια των παιδικών χρόνων, τα παντοτινά γκαρντάσια. Είναι όμορφο να αναπωλείς στιγμές των χρόνων που πέρασαν, των παιχνιδιών, της εφηβικής τρέλλας. Μα είναι και μελαγχολικό να διαπιστώνεις πόσο αλλάξαμε από τότε, πόσο πολύ μας επηρέασαν οι συνθήκες της σύγχρονης ζωής.
Γλυκιά μελαγχολία όμως...
Ταξίδι στο μέλλον τα όνειρα, αλλά με οδηγό "εκείνα τα χρόνια" το ταξίδι τελικά μπορεί να γίνει και πιο συναρπαστικό.
Θέλω να προχωρήσω....γυρνώντας στα παλιά.
Θέλω να αλλάξω...μα δεν θέλω να χάσω....τον εαυτό μου και τους άλλους.
Δεν θέλω να ξεχάσω....μα θέλω και να διαγράψω....τα λάθη κι ο,τι με πληγώνει.
Είναι πάντα ενδιαφέρον το ταξίδι για την Ιθάκη...είτε επιστρέφουμε είτε πρωτοπηγαίνουμε...
Καλά μας ταξίδια Γκαρντάσια...
Τέτοιες στιγμές είναι που διαπιστώνουμε πως η μαγεία της ζωής κρύβεται στα απλά και καθημερίνα.
Λίγο το αλκοόλ, λίγο η μέθη της ανθρώπινης επικοινωνίας και τα τραγούδια-ενθύμιο της φοιτητικής ζωής, αποτελούν το καλύτερο δώρο για μια φθινοπωρινή βραδυά, ακριβώς πάνω στην αλλαγή της φύσης μεταξύ καλοκαιριού και χειμώνα.
Συνανατήσεις σαν την σημερινή με επιστρέφουν στα παλιά... μα και μου υπενθυμίζουν πόσο πολύ αλλάξαμε.
Τα χρόνια της αθωότητας και της ανεμελιάς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί μα και οι ζωές μας έχουν πάρει τη στροφή προς τον επόμενο προορισμό.
Είναι όμορφο να ανταμώνεις τους παιδικούς φίλους, τα γκαρντάσια των παιδικών χρόνων, τα παντοτινά γκαρντάσια. Είναι όμορφο να αναπωλείς στιγμές των χρόνων που πέρασαν, των παιχνιδιών, της εφηβικής τρέλλας. Μα είναι και μελαγχολικό να διαπιστώνεις πόσο αλλάξαμε από τότε, πόσο πολύ μας επηρέασαν οι συνθήκες της σύγχρονης ζωής.
Γλυκιά μελαγχολία όμως...
Ταξίδι στο μέλλον τα όνειρα, αλλά με οδηγό "εκείνα τα χρόνια" το ταξίδι τελικά μπορεί να γίνει και πιο συναρπαστικό.
Θέλω να προχωρήσω....γυρνώντας στα παλιά.
Θέλω να αλλάξω...μα δεν θέλω να χάσω....τον εαυτό μου και τους άλλους.
Δεν θέλω να ξεχάσω....μα θέλω και να διαγράψω....τα λάθη κι ο,τι με πληγώνει.
Είναι πάντα ενδιαφέρον το ταξίδι για την Ιθάκη...είτε επιστρέφουμε είτε πρωτοπηγαίνουμε...
Καλά μας ταξίδια Γκαρντάσια...
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008
Η απάντηση δόθηκε....
Το σεμνά και ταπεινά μετατράπηκε...σε "πρέπουσα" συμπεριφορά!
Κύριε Πρωθυπουργέ αποτύχατε να συμμαζέψετε τους υπουργούς και τα στελέχη σας και υποβαθμίσατε τα δικά σας πιστεύω...Υποστείλατε τη δική σας σημαία.
Είστε υπόλογος στην ελληνική κοινωνία.
Φωνάζει ο κλέφτης λοιπόν... Ας προσέχουμε όλοι γιατί από το καλάμι ουδείς κατέβηκε ομαλά...
Απών από την ελληνική κοινωνία.
Απών από την καθημερινότητα.
Κύριε πρόεδρε...αποτύχατε.
Στην συνέντευξη της ΔΕΘ μιλήσατε ως πρωθυπουργός της... Νέας Ελβετίας.
Εκνευριστήκατε από τις ερωτήσεις...και δεν το κρύψατε καθολού.
Είστε ωραίος δημαγωγός αλλά δυστυχώς όχι και τόσο καλός θεατρίνος.
Ο λαός είναι απογοητευμένος.
Εσείς -και δεν μιλώ μόνο προσωπικά αλλά γενικεύω για όλα σας τα στελέχη- μάλλον ετοιμάζεστε για τα πάρτυ και τις δεξιώσεις στα κότερα, τις βίλλες και τα πολυτελή διαμερίσματα σας.
Ο λαός δεν σας πιστεύει πλέον και δεν θα αργήσει και η δική σας τιμωρία όπως αυτή που ακόμη συντροφεύει τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δυστυχώς ο λαός υποφέρει και εσείς... αποφεύγετε ακόμη και να απαντήσετε στις ερωτήσεις, να δώσετε πειστικές απαντήσεις στις Ελληνίδες και τους Έλληνες, να τους δώσετε έστω μια ελπίδα, μια χειροπιαστή υπόσχεση πως κάτι θα αλλάξει.
Προχωράμε στο μέλλον χωρίς όραμα.
Μας απογοητεύσατε.
Όλοι εμεέις οι πολίτες, οι νέοι, περιμέναμε την αλλαγή...
Πλέον ζούμε απλώς χωρίς να περιμένουμε τίποτα.
.-
Κύριε Πρωθυπουργέ αποτύχατε να συμμαζέψετε τους υπουργούς και τα στελέχη σας και υποβαθμίσατε τα δικά σας πιστεύω...Υποστείλατε τη δική σας σημαία.
Είστε υπόλογος στην ελληνική κοινωνία.
Φωνάζει ο κλέφτης λοιπόν... Ας προσέχουμε όλοι γιατί από το καλάμι ουδείς κατέβηκε ομαλά...
Απών από την ελληνική κοινωνία.
Απών από την καθημερινότητα.
Κύριε πρόεδρε...αποτύχατε.
Στην συνέντευξη της ΔΕΘ μιλήσατε ως πρωθυπουργός της... Νέας Ελβετίας.
Εκνευριστήκατε από τις ερωτήσεις...και δεν το κρύψατε καθολού.
Είστε ωραίος δημαγωγός αλλά δυστυχώς όχι και τόσο καλός θεατρίνος.
Ο λαός είναι απογοητευμένος.
Εσείς -και δεν μιλώ μόνο προσωπικά αλλά γενικεύω για όλα σας τα στελέχη- μάλλον ετοιμάζεστε για τα πάρτυ και τις δεξιώσεις στα κότερα, τις βίλλες και τα πολυτελή διαμερίσματα σας.
Ο λαός δεν σας πιστεύει πλέον και δεν θα αργήσει και η δική σας τιμωρία όπως αυτή που ακόμη συντροφεύει τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δυστυχώς ο λαός υποφέρει και εσείς... αποφεύγετε ακόμη και να απαντήσετε στις ερωτήσεις, να δώσετε πειστικές απαντήσεις στις Ελληνίδες και τους Έλληνες, να τους δώσετε έστω μια ελπίδα, μια χειροπιαστή υπόσχεση πως κάτι θα αλλάξει.
Προχωράμε στο μέλλον χωρίς όραμα.
Μας απογοητεύσατε.
Όλοι εμεέις οι πολίτες, οι νέοι, περιμέναμε την αλλαγή...
Πλέον ζούμε απλώς χωρίς να περιμένουμε τίποτα.
.-
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008
Κύριε Πρωθυπουργέ...
...είστε ικανοποιημένος από το 'σεμνά και ταπεινά' των στελεχών σας, τα τελευταία χρόνια της "Νέας Διακυβέρνησης" σας;
Αν είστε ικανοποιημένος, τότε μάλλον πράγματι η αυλή σας και εσείς ο ίδιος ζείτε απομονωμένος από το λαό και τα όσα συμβαίνουν γύρω μας...
Αν όχι, τότε τι κάνετε; Γιατί ανέχεστε αυτήν την κατάσταση, που προκαλεί τόσο το κοινό αίσθημα του λαού, που καταστρέφει και θάβει τις ελπίδες των πολιτών για μια αλλαγή, ελπίδες που εσείς ο ίδιος είχατε δημιουργήσει πριν 4 χρόνια.
Κατεβείτε από τους θρόνους σας και προσεγγίστε τους απλούς πολίτες.
Τότε ίσως διαπιστώσετε πόσο μόνοι είστε εκεί πάνω...
Δεν περιμένω να μ' απαντήσει κάποιος υπεύθυνος σ'αυτό εδώ το ιστολόγιο.
Θα περίμενα όμως κάποιον δημοσιογράφο να έθετε κάποια στιγμή την ερώτηση στον κύριο πρωθυπουργό μας...
Η απάντηση θα ήταν νομίζω ενδιαφέρουσα για όλους μας.
Σεμνά και Ταπείνα...
σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!
:-)
Αν είστε ικανοποιημένος, τότε μάλλον πράγματι η αυλή σας και εσείς ο ίδιος ζείτε απομονωμένος από το λαό και τα όσα συμβαίνουν γύρω μας...
Αν όχι, τότε τι κάνετε; Γιατί ανέχεστε αυτήν την κατάσταση, που προκαλεί τόσο το κοινό αίσθημα του λαού, που καταστρέφει και θάβει τις ελπίδες των πολιτών για μια αλλαγή, ελπίδες που εσείς ο ίδιος είχατε δημιουργήσει πριν 4 χρόνια.
Κατεβείτε από τους θρόνους σας και προσεγγίστε τους απλούς πολίτες.
Τότε ίσως διαπιστώσετε πόσο μόνοι είστε εκεί πάνω...
Δεν περιμένω να μ' απαντήσει κάποιος υπεύθυνος σ'αυτό εδώ το ιστολόγιο.
Θα περίμενα όμως κάποιον δημοσιογράφο να έθετε κάποια στιγμή την ερώτηση στον κύριο πρωθυπουργό μας...
Η απάντηση θα ήταν νομίζω ενδιαφέρουσα για όλους μας.
Σεμνά και Ταπείνα...
σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!
:-)
Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008
Σαπίλα...
...Παντού! Σ' ένα κράτος που το μόνο που κάνει είναι να μας πληγώνει και να μας απογοητεύει, ποιο το μέλλον που μπορούμε να ονειρευόμαστε;
Σε μια χρονική συγκυρία δύσκολη για την παγκόσμια οικονομία, για τους λαούς τους κόσμου, την καθημερινότητα τους, τη διαβίωση τους και το περιβάλλον οι Έλληνες δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι. Άλλα μήπως δεν μας φταίει η "παγκόσμια συγκυρία" αλλά ο κακός μας ο καιρός; Μια χώρα που έμεινε ανοχύρωτη εδώ και δεκαέτιες, με πολίτες ανεύθυνους, καλοπερασάκηδες και ωχαδελφιστές, που κοιτούσαν απλώς το παρόν, να βολευτούν οι ίδιοι και να ζητάνε τα αγαπημένα τους ρουσφέτια από τους βουλευτές τους που αν μη τι άλλο αποτελούν τον καθρέφτη των πολιτών που τους ψηφίζουν και είναι ακόμη χειρότεροι.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας την περίοδο που διανύουμε κατα την γνώμη μου είναι η βαθυά πολιτική κρίση που μας μαστίζει...αυτή που φανερώνουν οι δημοσκοπήσεις αλλά κυρίως αυτή που φανερώνει η απογοήτευση των πολιτών και κυρίως των νέων.
Ανύπαρκτοι πολιτικοί, απώντες πολίτες, μηδενικός έλεγχος, καμία αντίδραση.
Ακόμη και τον ιερό χώρο της Βουλής δεν σεβάστηκαν και ασέλγησαν εις βάρος της δημοκρατίας...οι εθνοπατέρες μας! Δεν θα μείνω στον αν έγινε ή όχι νοθεία αλλά στην εικόνα που παρουσίασαν οι βουλευτές που εμπλέκονται. Οι δικαιολογίες είναι γελοίες, και αν τις δεχτούμε θα πρέπει ταυτόχρονα να δεχτούμε οτι οι συγκεκριμένοι κύριοι και κυρίες είναι ανάξιοι να είναι εκπρόσωποι του λαού στο ελληνικό κοινοβούλιο. Οι είκονες θυμίζουν επιεικώς ψηφοφορία μαθητών σε δημοτικό. Ούτε το παραμικρό ίχνος σεβασμού στο χώρο, στην διαδικασία, σε αυτό που αντιπροσωπεύουν και στον ίδιο τον λαό.
Και όταν δεν σέβονται τους ίδιους τους εαυτούς τους και το πολίτευμα που υπηρετούν πώς να σεβαστούν εμάς τους πολίτες, πως να αγωνιστούν για τα δικαιώματα μας, την καθημερινότητα μας την βελτίωση της ζωής μας.
Τα συμπεράσματα είναι δικά μας.
Ως σκεπτόμενοι και υπέυθυνοι πολίτες καλούμαστε να τους δείξουμε πως είμαστε ακόμη ζωντανοί, πως θέλουμε και διεκδικούμε μια καλύτερη ζωή,μια καλύτερη Ελλάδα.
Ως πολίτες αυτής της χώρας δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε πως η δύναμη μας είναι η ψήφος μας την ώρα της κάλπης.
Ισχυρό χαστούκι σε όσους μας κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες, σημαίνει ισχυρός λάος, σημαίνει Έλεγχος, σημαίνει αντίδραση, σημαίνει δημοκρατία.
Αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία, είναι πλουτοκρατία.
Σκεφτείτε το.
Υ.Γ.: Το επίμαχο βίντεο
Σε μια χρονική συγκυρία δύσκολη για την παγκόσμια οικονομία, για τους λαούς τους κόσμου, την καθημερινότητα τους, τη διαβίωση τους και το περιβάλλον οι Έλληνες δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι. Άλλα μήπως δεν μας φταίει η "παγκόσμια συγκυρία" αλλά ο κακός μας ο καιρός; Μια χώρα που έμεινε ανοχύρωτη εδώ και δεκαέτιες, με πολίτες ανεύθυνους, καλοπερασάκηδες και ωχαδελφιστές, που κοιτούσαν απλώς το παρόν, να βολευτούν οι ίδιοι και να ζητάνε τα αγαπημένα τους ρουσφέτια από τους βουλευτές τους που αν μη τι άλλο αποτελούν τον καθρέφτη των πολιτών που τους ψηφίζουν και είναι ακόμη χειρότεροι.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας την περίοδο που διανύουμε κατα την γνώμη μου είναι η βαθυά πολιτική κρίση που μας μαστίζει...αυτή που φανερώνουν οι δημοσκοπήσεις αλλά κυρίως αυτή που φανερώνει η απογοήτευση των πολιτών και κυρίως των νέων.
Ανύπαρκτοι πολιτικοί, απώντες πολίτες, μηδενικός έλεγχος, καμία αντίδραση.
Ακόμη και τον ιερό χώρο της Βουλής δεν σεβάστηκαν και ασέλγησαν εις βάρος της δημοκρατίας...οι εθνοπατέρες μας! Δεν θα μείνω στον αν έγινε ή όχι νοθεία αλλά στην εικόνα που παρουσίασαν οι βουλευτές που εμπλέκονται. Οι δικαιολογίες είναι γελοίες, και αν τις δεχτούμε θα πρέπει ταυτόχρονα να δεχτούμε οτι οι συγκεκριμένοι κύριοι και κυρίες είναι ανάξιοι να είναι εκπρόσωποι του λαού στο ελληνικό κοινοβούλιο. Οι είκονες θυμίζουν επιεικώς ψηφοφορία μαθητών σε δημοτικό. Ούτε το παραμικρό ίχνος σεβασμού στο χώρο, στην διαδικασία, σε αυτό που αντιπροσωπεύουν και στον ίδιο τον λαό.
Και όταν δεν σέβονται τους ίδιους τους εαυτούς τους και το πολίτευμα που υπηρετούν πώς να σεβαστούν εμάς τους πολίτες, πως να αγωνιστούν για τα δικαιώματα μας, την καθημερινότητα μας την βελτίωση της ζωής μας.
Τα συμπεράσματα είναι δικά μας.
Ως σκεπτόμενοι και υπέυθυνοι πολίτες καλούμαστε να τους δείξουμε πως είμαστε ακόμη ζωντανοί, πως θέλουμε και διεκδικούμε μια καλύτερη ζωή,μια καλύτερη Ελλάδα.
Ως πολίτες αυτής της χώρας δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε πως η δύναμη μας είναι η ψήφος μας την ώρα της κάλπης.
Ισχυρό χαστούκι σε όσους μας κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες, σημαίνει ισχυρός λάος, σημαίνει Έλεγχος, σημαίνει αντίδραση, σημαίνει δημοκρατία.
Αυτό που ζούμε τώρα δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία, είναι πλουτοκρατία.
Σκεφτείτε το.
Υ.Γ.: Το επίμαχο βίντεο
Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008
Περι Πολιτικής...
Δεν ασχολούμαι συχνά με τους κυρίους με τις γραβάτες... άλλωστε ούτε αυτοί ασχολούνται με εμάς... πόσο μάλιστα τώρα που δεν έχουμε καν εκλογές σύντομα.
Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την κορυφαία κατ' εμέ δήλωση πολιτικού τα τελευταία χρόνια...
Αναφέρομαι στην δήλωση του βουλευτή της κυβερνητικής παράταξης κ. Γιάννη Λαμπρόπουλου
(http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=924507&lngDtrID=244).
Μάλλον δήλωση αυθόρμητη, που όμως κρύβει την ουσία της νοοτροπίας των Ελλήνων κυβερνόντων τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο πάνσοφος λαός το έχει γλαφυρά περιγράψει..."έδω ο κόσμος καίγεται και το m0uni χτενίζεται!"
Αυτό ακριβώς κάνουν και οι πολιτίκοι μας. Δεξιώνονται, δειπνούν, τρώνε και πίνουν, στην υγειά των κοροίδων (*όλων ημών) ενώ ο λαός σηκώνει τον προσωπικό του σταυρό, αλλά και τα βάρη της "εθνικής οικονομίας" και κρατικής μεγαλομανίας και καλοζωΐας.
Ο κ. Λαμπρόπουλος είχε την ευσυνειδησία -θέλω να πίστευω πως αυτό κρύβεται πίσω από την κίνηση του- να μην παραβρεθεί στο περιβόητο πρωθυπουργικό δείπνο και να δηλώσει πως θα προτιμούσε τα χρήματα του κόστους των υπουργικών και βουλευτικών μεζέδων να διατίθενται στα ορφανά του εργατικού ατυχήματος του Περάματος.
Και για σκεφτείτε για πόσα χρήματα μίλαμε...
Και να ήταν τα μόνα που κατασπαταλούνται, δεν θα ξεχάσω το προ ενός μηνός καλοκαιρινό παρτάκι του υπουργού τουρισμού με αιθέριες υπάρξεις, σαμπάνια και χαβιάρι, που φωτογράφιες του δημοσιευθηκαν στον τύπο και δεν έκρυβαν καθόλου την χλιδή που το χαρακτήρισε...
Οι κύριοι και κυρίες βουλευτού βέβαια σιγά μην σκάσουν και μην συγκινηθούν για κάποια άγνωστα ορφανά μιας άτυχης στιγμής.... Τζάμπα θα πήγαινε το νέο συνολάκι και το ασορτί παπουτσάκι που πήρανε για την περίσταση? Και βέβαια τα χαμόγελα, τα πειράγματα, τα ανέκδοτα έδιναν και έπαιρναν, όλα σε κλίμα σεμνότητας και ταπείνοτητας, και όλοι βαθύτατα συγκλωνισμένοι και επηρεασμένοι απο το ατύχημα αλλά και τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία.
Ήρθαν σε δύσκολη θέση όλοι τους, φάνηκε από το μουδιασμα των σημερινών δηλώσεων μερικών από αυτών (πχ κος Ζαγοτίτης, κα Παπακώστα), οι όποιοι ανεπιτυχώς προσπάθησαν να συμμάζεψουν τα ασυμμάζευτα και εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα οι ίδοι, ακόμη χειρότερα και από το να σιωπούσαν απλώς...
Άλλα είναι τόσο το θράσος τους και η ματαιοδοξία τους που δεν τόλμησαν να ψελλίσουν ένα σεμνό και ταπεινό συγγνώμη...ίσως να ήταν και λάθος...
Να τους Χαιρόμαστε!
και ας σκεφόμαστε πιο ώριμα τι θα ρίξουμε όταν φτάνουμε μπροστά στην κάλπη, αυτή είναι το όπλο μας...
(Από πλευράς μου απλώς ένα εύγε στον βουλευτή..)
Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την κορυφαία κατ' εμέ δήλωση πολιτικού τα τελευταία χρόνια...
Αναφέρομαι στην δήλωση του βουλευτή της κυβερνητικής παράταξης κ. Γιάννη Λαμπρόπουλου
(http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=924507&lngDtrID=244).
Μάλλον δήλωση αυθόρμητη, που όμως κρύβει την ουσία της νοοτροπίας των Ελλήνων κυβερνόντων τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο πάνσοφος λαός το έχει γλαφυρά περιγράψει..."έδω ο κόσμος καίγεται και το m0uni χτενίζεται!"
Αυτό ακριβώς κάνουν και οι πολιτίκοι μας. Δεξιώνονται, δειπνούν, τρώνε και πίνουν, στην υγειά των κοροίδων (*όλων ημών) ενώ ο λαός σηκώνει τον προσωπικό του σταυρό, αλλά και τα βάρη της "εθνικής οικονομίας" και κρατικής μεγαλομανίας και καλοζωΐας.
Ο κ. Λαμπρόπουλος είχε την ευσυνειδησία -θέλω να πίστευω πως αυτό κρύβεται πίσω από την κίνηση του- να μην παραβρεθεί στο περιβόητο πρωθυπουργικό δείπνο και να δηλώσει πως θα προτιμούσε τα χρήματα του κόστους των υπουργικών και βουλευτικών μεζέδων να διατίθενται στα ορφανά του εργατικού ατυχήματος του Περάματος.
Και για σκεφτείτε για πόσα χρήματα μίλαμε...
Και να ήταν τα μόνα που κατασπαταλούνται, δεν θα ξεχάσω το προ ενός μηνός καλοκαιρινό παρτάκι του υπουργού τουρισμού με αιθέριες υπάρξεις, σαμπάνια και χαβιάρι, που φωτογράφιες του δημοσιευθηκαν στον τύπο και δεν έκρυβαν καθόλου την χλιδή που το χαρακτήρισε...
Οι κύριοι και κυρίες βουλευτού βέβαια σιγά μην σκάσουν και μην συγκινηθούν για κάποια άγνωστα ορφανά μιας άτυχης στιγμής.... Τζάμπα θα πήγαινε το νέο συνολάκι και το ασορτί παπουτσάκι που πήρανε για την περίσταση? Και βέβαια τα χαμόγελα, τα πειράγματα, τα ανέκδοτα έδιναν και έπαιρναν, όλα σε κλίμα σεμνότητας και ταπείνοτητας, και όλοι βαθύτατα συγκλωνισμένοι και επηρεασμένοι απο το ατύχημα αλλά και τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία.
Ήρθαν σε δύσκολη θέση όλοι τους, φάνηκε από το μουδιασμα των σημερινών δηλώσεων μερικών από αυτών (πχ κος Ζαγοτίτης, κα Παπακώστα), οι όποιοι ανεπιτυχώς προσπάθησαν να συμμάζεψουν τα ασυμμάζευτα και εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα οι ίδοι, ακόμη χειρότερα και από το να σιωπούσαν απλώς...
Άλλα είναι τόσο το θράσος τους και η ματαιοδοξία τους που δεν τόλμησαν να ψελλίσουν ένα σεμνό και ταπεινό συγγνώμη...ίσως να ήταν και λάθος...
Να τους Χαιρόμαστε!
και ας σκεφόμαστε πιο ώριμα τι θα ρίξουμε όταν φτάνουμε μπροστά στην κάλπη, αυτή είναι το όπλο μας...
(Από πλευράς μου απλώς ένα εύγε στον βουλευτή..)
Σάββατο 12 Ιουλίου 2008
Διακοπές...
Εικόνα:
Κάθομαι στην "καρέκλα του σκηνοθέτη", πάνω στο τραπεζάκι, δίπλα μου, ένα ποτάκι.
Η θέα:
Το Αιγαίο και διάσπαρτα τα νησιά των Κυκλάδων να ξεχωρίζουν από τα φώτα που τρεμοπαίζουν στο βάθος.
Η ώρα:
Λίγο αφού ο ήλιος μας χάρισε τα πιο όμορφα χρώματα του δειλινού και το ολόγιομο φεγγάρι βάλθηκε να τον αντικαταστήσει, λαμπιρίζοντας στην απέραντη θάλασσα το χρυσαφί του χρώμα.
Το άκουσμα:
Το ελάφρυ σφήριγμα του αέρα και απο μέσα ίσα που ακούγεται η "Πανσέληνος" της Χαρούλας.
Το μέρος:
Η Άνω Χώρα της Σερίφου.
Η παρέα: δική σας.
Στην Υγειά σας.
Καλές Διακοπές.
*Η ιδέα της ανάρτησης δόθηκε από το ιστολόγιο: http://boxeraki.blogspot.com/
(εκεί και η πρωτότυπη δημοσίευση).
(εκεί και η πρωτότυπη δημοσίευση).
**Αν και φέτος βαλίτσες ετοιμάζω για Κρήτη, οι εικόνες και οι αναμνήσεις απο τις περσινές διακοπές στη Σέριφο αποτελούν την δική μου "ταξιδιτωτική οδηγία".
Καλημέρα!
Χαμογελάτε!
Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008
Καλημερίζοντας...
Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τις συνήθειες μας, πόσο απάνθρωποι έχουμε γίνει...
Γιατί το καθημερινό κυνήγι για μια καλύτερη ζωή, για την πραγματοποίηση των ονείρων μας, το κέρδος περισσότερων χρημάτων, μας έχει οδηγήσει στην φυλακή της αδιαφορίας και της αποξένωσης. Έχουμε ξεχάσει να χαμογελάμε, να λέμε καλημέρα στον γείτονα, στον συνάδελφο, στον άγνωστο συνάνθρωπο που θα συναντήσουμε στο δρόμο.
Όλοι έχουμε στη μνήμη μας εικόνες από τα παιδικά μας χρόνια, εικόνες ανθρώπων χαμογελαστών, ανθρώπων που στα μάτυα τους κοιτούσες την ελπίδα, το ενδιαφέρον για τον διπλανό, έλεγαν καλημέρα, ξεκινούσαν την μέρα τους με περισσότερη αισιοδοξία.
Ας δοκιμάσουμε όλοι μας να επιστρέψουμε τουλάχιστον στις ρίζες μας, να λέμε μια καλημέρα, να ξυπνάμε με χαμόγελο.
Θα μας κάνει όλους καλό!
Εξτρατεία υπέρ της καλημέρας.... Όλοι μπορούμε να το κάνουμε!
Υ.Γ. Με χαρά έχω ανακαλύψει πως η σκέψη δεν είναι καινούρια αλλά τρέχει ήδη:
Συμμετέχω κ έγω.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ :-)
Κυριακή 6 Ιουλίου 2008
Επιστρέφοντας....
σπίτι από την βραδυνή σαββατιάτικη έξοδο, σε μια Θεσσαλονίκη που θύμιζε πόλη αστυνομοκρατούμενη (πάνω από 6 μπατσικά μέτρησα εγώ στους 2-3 κεντρικούς δρόμους της πόλης που διέσχισα) πετυχαίνω μπλόκο και κάτω από το σπίτι μου.
"Ανυποψίαστοι" οδηγοί, οι άτυχοι της ημέρας, γύρνωντας από γαμήλιο γλέντι έπεσαν στην δοκιμασία του αλκοτέστ. Και για όσους το μαγικό νουμεράκι της ένδειξης ήταν πάνω από τα όρια, καλώς έφυγαν με το ροζ χαρτάκι..."ενθύμιο" των νεόνυμφων!
Τυχερή η παρέα των δυο αυτοκινήτων, η οποία έφυγε χωρίς έλεγχο, μετά από την παρέμβαση νεαράς "γνωστής-γνωστού κ επι τα αυτά" η οποία κατέβηκε από το ένα αμάξι και διαπραγματεύτηκε με τον υπευθυνό αστυνόμο του μπλόκου την άνευ αλκοτέστ φυγή τους.... (βλ. 'Μέσον', Λεξικό των Νεοελλήνων)
Άτυχος ο χώρος που έιχαν σταθμέυσει τα δυο 'μπατσικά' αφού οι κύριοι αστυνομικοί φρόντισαν να επιδείξουν τις οικολογικές τους ανησυχίες και άφησαν πίσω τους ως βραδυνά σουβενίρ της ΕΛ.ΑΣ. πλαστικά μπουκάλια νερού, ενώ ο κάδος ήταν 3 μέτρα πίσω τους, μέσα στον οποίο όμως φρόντισαν να πετάξουν τα αποδεικτικά στοιχεία, αποκόματα κ χαρτούρα από τις δοθέντες κλήσεις. Κι αν η εικόνα σε όλους μας κάτι θυμίζει, οι 'κύριοι' σύνεχισαν να δίνουν το καλό παράδειγμα.
Κλείνω και πέφτω γθα ύπνο, έχοντας στον μυαλό μου το "αθόρυβο" ξεκίνημα του ενός εκ των δύο περιπολικών. (03:20)
Αφιερωμένο σε όλους τους ΝεοΈλληνες
Να μας χαιρόμαστε!
Καληνύχτα
"Ανυποψίαστοι" οδηγοί, οι άτυχοι της ημέρας, γύρνωντας από γαμήλιο γλέντι έπεσαν στην δοκιμασία του αλκοτέστ. Και για όσους το μαγικό νουμεράκι της ένδειξης ήταν πάνω από τα όρια, καλώς έφυγαν με το ροζ χαρτάκι..."ενθύμιο" των νεόνυμφων!
Τυχερή η παρέα των δυο αυτοκινήτων, η οποία έφυγε χωρίς έλεγχο, μετά από την παρέμβαση νεαράς "γνωστής-γνωστού κ επι τα αυτά" η οποία κατέβηκε από το ένα αμάξι και διαπραγματεύτηκε με τον υπευθυνό αστυνόμο του μπλόκου την άνευ αλκοτέστ φυγή τους.... (βλ. 'Μέσον', Λεξικό των Νεοελλήνων)
Άτυχος ο χώρος που έιχαν σταθμέυσει τα δυο 'μπατσικά' αφού οι κύριοι αστυνομικοί φρόντισαν να επιδείξουν τις οικολογικές τους ανησυχίες και άφησαν πίσω τους ως βραδυνά σουβενίρ της ΕΛ.ΑΣ. πλαστικά μπουκάλια νερού, ενώ ο κάδος ήταν 3 μέτρα πίσω τους, μέσα στον οποίο όμως φρόντισαν να πετάξουν τα αποδεικτικά στοιχεία, αποκόματα κ χαρτούρα από τις δοθέντες κλήσεις. Κι αν η εικόνα σε όλους μας κάτι θυμίζει, οι 'κύριοι' σύνεχισαν να δίνουν το καλό παράδειγμα.
Κλείνω και πέφτω γθα ύπνο, έχοντας στον μυαλό μου το "αθόρυβο" ξεκίνημα του ενός εκ των δύο περιπολικών. (03:20)
Αφιερωμένο σε όλους τους ΝεοΈλληνες
Να μας χαιρόμαστε!
Καληνύχτα
Σάββατο 5 Ιουλίου 2008
Όλα καλά...
Μια κοπέλα που εδάρη ανηλεώς από ομάδα αστυνομικών επειδή έτυχε να βρίσκεται κοντά σε κάποιο αυτοκίνητο που καιγόταν, όχι μόνο δε βρήκε το δίκιο της, αλλά προφυλακίστηκε…
…το Καζίνο της Πάρνηθας ξεκίνησε μεγάλα κατασκευαστικά έργα (ύψους 140 εκατομμυρίων ευρώ) για την επέκτασή του, εκεί όπου πριν τις πυρκαγιές απλωνόταν ένα πανέμορφο ελατοδάσος…
…οι ζαρτινιέρες της Θεσσαλονίκης τρελαίνονται και αρχίζουν να βαράνε φοιτητές από τη Κύπρο…
…στη Λευκίμμη της Κέρκυρας οι κάτοικοι ξεσηκώνονται για να αποτρέψουν τη μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή που επίκειται εκεί, οι δυνάμεις καταστολής επεμβαίνουν, μια διερχόμενη χάνει τελείως άδικα τη ζωή της…
…υψηλόβαθμα στελέχη εταιρειών άμεσα διαπλεκομένων με το Δημόσιο και δεκάδες πολιτικοί παράγοντες χρηματίζονται από μεγάλα κέντρα ξένων και ημεδαπών συμφερόντων, και κανείς δε μένει άναυδος…
…δεκάδες βίλες χτίζονται μέρα μεσημέρι σε δασικές περιοχές, πανωσηκώματα χλευάζουν κάθε νόμο και κάθε διάταξη για το περιβάλλον, πισίνες ανοίγουν τη δροσερή τους αγκάλη πλάι στο κύμα…
…αυτοκίνητα ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε ομάδες του κλεινού άστεως των Αθηνών/Πειραιώς καταστρέφονται κατά συρροήν…
… απλοί φίλαθλοι ξυλοκοπούνται άγρια από κουκουλοφόρα ή/και κρανοφόρα θρασύδειλα μιάσματα
…παράγοντες (;) του ελληνικού (;) ποδοσφαίρου (;) διακινούν τεράστια ποσά μέσω των αφανών και μη λογαριασμών τους, στοχεύοντας σε αλλοίωση αποτελεσμάτων πάμπολλων ποδοσφαιρικών αγώνων….
…δημοσιογραφικά κέντρα και έντυπα, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά Γραφεία Τύπου συγκεκριμένων ομάδων λοιδορούν Προέδρους, αθλητές και παράγοντες άλλων Σωματείων συστηματικά…
…δημοσιογραφικά κέντρα και έντυπα, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά Γραφεία Τύπου συγκεκριμένων ομάδων προτρέπουν τους οπαδούς τους να «ασελγήσουν» εις βάρος των αντιπάλων τους.
…πρόεδροι και μεγαλοπαράγοντες συγκεκριμένων ομάδων προτρέπουν τους παίκτες τους να «ασελγήσουν» εις βάρος των αντιπάλων τους.
…οπαδοί συγκριμένων ομάδων πετούν «ό,τι μπορεί να πετάξει» σε αθλήτριες αντίπαλου Σωματείου. Τα πλάνα κάνουν το γύρο του κόσμου…
…στελέχη συγκεκριμένων ομάδων, κατά παράβαση κάθε ρητού και ηθικού νόμου προσεγγίζουν επαγγελματίες προπονητές και αθλητές άλλων ομάδων και τους τάζουν «τα δάνεια της Αγγλίας»…
…χιλιάδες άλλες παρόμοιες καταστάσεις που καθημερινά ζούμε στο πετσί μας και έχουμε καταντήσει ένα μεγάλος μέρος του κόσμου να τις θεωρεί πλέον σαν κάτι δεδομένο, για το οποίο μάλιστα δεν μπορεί/δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάτι...
…ευτυχώς όμως υπήρξε εισαγγελική παρέμβαση για το θέμα (;) του Αβραάμ Παπαδόπουλου!!!
Το κείμενο είναι δανεισμένο απο την επίσημη ιστοσελίδα του σύνδεσμου φιλάθλων του ΑΡΗ
http://www.super3.gr/main.asp
…το Καζίνο της Πάρνηθας ξεκίνησε μεγάλα κατασκευαστικά έργα (ύψους 140 εκατομμυρίων ευρώ) για την επέκτασή του, εκεί όπου πριν τις πυρκαγιές απλωνόταν ένα πανέμορφο ελατοδάσος…
…οι ζαρτινιέρες της Θεσσαλονίκης τρελαίνονται και αρχίζουν να βαράνε φοιτητές από τη Κύπρο…
…στη Λευκίμμη της Κέρκυρας οι κάτοικοι ξεσηκώνονται για να αποτρέψουν τη μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή που επίκειται εκεί, οι δυνάμεις καταστολής επεμβαίνουν, μια διερχόμενη χάνει τελείως άδικα τη ζωή της…
…υψηλόβαθμα στελέχη εταιρειών άμεσα διαπλεκομένων με το Δημόσιο και δεκάδες πολιτικοί παράγοντες χρηματίζονται από μεγάλα κέντρα ξένων και ημεδαπών συμφερόντων, και κανείς δε μένει άναυδος…
…δεκάδες βίλες χτίζονται μέρα μεσημέρι σε δασικές περιοχές, πανωσηκώματα χλευάζουν κάθε νόμο και κάθε διάταξη για το περιβάλλον, πισίνες ανοίγουν τη δροσερή τους αγκάλη πλάι στο κύμα…
…αυτοκίνητα ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε ομάδες του κλεινού άστεως των Αθηνών/Πειραιώς καταστρέφονται κατά συρροήν…
… απλοί φίλαθλοι ξυλοκοπούνται άγρια από κουκουλοφόρα ή/και κρανοφόρα θρασύδειλα μιάσματα
…παράγοντες (;) του ελληνικού (;) ποδοσφαίρου (;) διακινούν τεράστια ποσά μέσω των αφανών και μη λογαριασμών τους, στοχεύοντας σε αλλοίωση αποτελεσμάτων πάμπολλων ποδοσφαιρικών αγώνων….
…δημοσιογραφικά κέντρα και έντυπα, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά Γραφεία Τύπου συγκεκριμένων ομάδων λοιδορούν Προέδρους, αθλητές και παράγοντες άλλων Σωματείων συστηματικά…
…δημοσιογραφικά κέντρα και έντυπα, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά Γραφεία Τύπου συγκεκριμένων ομάδων προτρέπουν τους οπαδούς τους να «ασελγήσουν» εις βάρος των αντιπάλων τους.
…πρόεδροι και μεγαλοπαράγοντες συγκεκριμένων ομάδων προτρέπουν τους παίκτες τους να «ασελγήσουν» εις βάρος των αντιπάλων τους.
…οπαδοί συγκριμένων ομάδων πετούν «ό,τι μπορεί να πετάξει» σε αθλήτριες αντίπαλου Σωματείου. Τα πλάνα κάνουν το γύρο του κόσμου…
…στελέχη συγκεκριμένων ομάδων, κατά παράβαση κάθε ρητού και ηθικού νόμου προσεγγίζουν επαγγελματίες προπονητές και αθλητές άλλων ομάδων και τους τάζουν «τα δάνεια της Αγγλίας»…
…χιλιάδες άλλες παρόμοιες καταστάσεις που καθημερινά ζούμε στο πετσί μας και έχουμε καταντήσει ένα μεγάλος μέρος του κόσμου να τις θεωρεί πλέον σαν κάτι δεδομένο, για το οποίο μάλιστα δεν μπορεί/δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάτι...
…ευτυχώς όμως υπήρξε εισαγγελική παρέμβαση για το θέμα (;) του Αβραάμ Παπαδόπουλου!!!
Το κείμενο είναι δανεισμένο απο την επίσημη ιστοσελίδα του σύνδεσμου φιλάθλων του ΑΡΗ
http://www.super3.gr/main.asp
Τρίτη 1 Ιουλίου 2008
Τα μπάνια του λαού...
Σαββατοκύριακο στην Χαλκιδική.
Η ζέστη ανυπόφορη,
η υγρασία αποπνικτική,
ο ήλιος καυτός,
τα καμένα ανοιχτή πληγή,
οι παραλίες γεμάτες από κόσμο,
οι τιμές ανεξήγητες,
οι ώρες ξεγνοισιάς και απόλαυσης στοιβαγμένες στα beach bar, περιμένουν τη σειρά τους, όμως μετά το τέλος του Party, την μείωση της έντασης του ήχου, το σκούπισμα των αποτσίγαρων, των χυμένων ποτών, των σπασμένων ποτηριών, των διάσπαρτων πλαστικών.
Η θάλασσα όπως πάντα ζεστή και καθαρή ήταν η μόνη ανταμοιβή.
Και στο τέλος η επιστροφή...
που ξεκίνησε νωρίς ελέω της ποδοσφαιρική βραδυά που ακολουθούσε.
Η ζέστη ανυπόφορη,
η υγρασία αποπνικτική,
ο ήλιος καυτός,
τα καμένα ανοιχτή πληγή,
οι παραλίες γεμάτες από κόσμο,
οι τιμές ανεξήγητες,
οι ώρες ξεγνοισιάς και απόλαυσης στοιβαγμένες στα beach bar, περιμένουν τη σειρά τους, όμως μετά το τέλος του Party, την μείωση της έντασης του ήχου, το σκούπισμα των αποτσίγαρων, των χυμένων ποτών, των σπασμένων ποτηριών, των διάσπαρτων πλαστικών.
Η θάλασσα όπως πάντα ζεστή και καθαρή ήταν η μόνη ανταμοιβή.
Και στο τέλος η επιστροφή...
που ξεκίνησε νωρίς ελέω της ποδοσφαιρική βραδυά που ακολουθούσε.
Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008
Επιστρέφοντας....
σε συνήθειες που είχαν ξεχαστεί ή παραμεληθεί.
Στην παλιά την γειτονιά,
στα πάτρια εδάφη,
ταξίδι στο παρελθόν η επιστροφή στο μέλλον,
μας μελαγχολεί,
μας χαροποιεί,
γεμίζει μπαταρίες,
μας ενθουσιάζει.
Η ζωή γίνεται κρασί σε ποτήρι ετοιμη να την πιείς γουλιά γουλιά,
ή και άσπρο πάτο.
Επιστροφή στην συγγραφή του ιστολογίου μου, του χώρου μας, για να ονειρευτούμε το αύριο, για να προσπαθήσουμε να είναι μια "Όμορφη Μέρα".
Στην παλιά την γειτονιά,
στα πάτρια εδάφη,
ταξίδι στο παρελθόν η επιστροφή στο μέλλον,
μας μελαγχολεί,
μας χαροποιεί,
γεμίζει μπαταρίες,
μας ενθουσιάζει.
Η ζωή γίνεται κρασί σε ποτήρι ετοιμη να την πιείς γουλιά γουλιά,
ή και άσπρο πάτο.
Επιστροφή στην συγγραφή του ιστολογίου μου, του χώρου μας, για να ονειρευτούμε το αύριο, για να προσπαθήσουμε να είναι μια "Όμορφη Μέρα".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ζω...
Θεσσαλονίκη (photo by Tovene592)