Άγιες ημέρες....σε μια Ελλάδα που όπως λένε καταρρέει.
Ημέρες αγάπης, οικογενειακής θαλπωρής, διασκέδασης, οικογενειακών τραπεζωμάτων και κρασοκατανύξεων.
Στα ελληνικά νοικοκυριά, λένε, επικρατεί αναστάτωση.
Το σκάσιμο της φούσκας που λέγεται ελληνική ευημερία αναμένεται από μέρα σε μέρα, οι κακές γλώσσες μας το διαμηνύουν εδώ και μέρες..."Greeks... The party is over!"
Μα για ποιο πάρτυ μιλάμε άραγε;
αναδημοσιεύω τους καταλόγους των golden boys της ΕΡΤ, μιας και η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως, με την ευχή πως το 2010 θα φέρει επιτέλους την πολυαναμενόμενη κάθαρση.
για το τέλος μια φωτογραφία δανεισμένη από τα ειδησεογραφικά blogs που με την πρώτη ματιά δεν έδωσα σημασία αλλά σε μια δεύτερη 'ανάγνωση' και κάνοντας τους απαραίτητους συνειρμούς βλέπει κανείς όλη την αλήθεια της σημερινής πραγματικότητας της ελληνικής κοινωνίας.
"Κι ενώ όλη η χώρα ακολουθεί με οδύνη την εξόδιο ακολουθία της ελληνικής οικονομίας, ο απλός λαός απλώνει το χέρι της ζητιανιάς στο μεγάλο κεφάλαιο, που βγάζοντας από την τσέπη το μάτσο με τα €υρά προσπαθεί να μειώσει τον πόνο και να περιορίσει την δυστυχία όσων δεν είχαν την τύχη να 'ορθοποδήσουν', να συμμετάσχουν στο πάρτυ και να φάνε το μερίδιο τους από την πίτα στο μεγάλο ελληνικό φαγοπότι των προηγούμενων δεκαετιών"
ημερα. Κυριακή 8/11. ώρα. 10 και κάτι το βράδυ. τόπος. έξω από έναν κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης.
η ηλικία της γιαγιούλας μαρτυρούσε πως σίγουρα είχε ζήσει αρκετά από τα γεγονότα στα νιάτα της. το σχόλιο των πιο νέων ανθρώπων στην παρέα της ήταν "μια ωραία, καλογυρισμένη και αληθινή ταινία". η ίδια διαφώνησε με το ότι παρουσίασε τους άλλους ως καλούς... συνεχίζοντας το σχόλιο της πως "κι αυτός δικός τους είναι, οπότε...." εννοώντας βέβαια τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη.
το οτι αναφέρομαι στην ταινία "ψυχή βαθιά" νομίζω πως είναι ήδη φανερό. δεν θέλω να επαναλάβω πράγματα που έχετε, ίσως, ήδη ακούσει. ούτε είμαι ικανός να κάνω κριτική στην ταινία. στα δικά μου τα μάτια φαντάζει μάθημα ιστορίας. που καλό θα ήταν να δούνε όλοι οι Έλληνες. και κυρίως οι μαθητές. στα σχολεία. και οι φοιτητές. οι νέοι άνθρωποι αυτής της χώρας. το "μέλλον" της αυτοί που διαχωρίζουν τα τραπεζάκια τους σε πράσινα, μπλε, κόκκινα, πορτοκαλί, μαύρα, άσπρα, πολύχρωμα και άχρωμα. αυτοί που σκοτώνονται στις συνελεύσεις τους, που βρίζονται χυδαία χωρίς λόγο, απλώς για να επιβάλλουν απόψεις, να τρομοκρατήσουν, να το παίξουν τζάμπα μάγκες, λες και τους είπε κάποιος πως φωνές και τραμπουκισμούς έχει ανάγκη αυτή η χώρα για να λύσει προβλήματα και να πάει μπροστά.
για τον εμφύλιο λίγα πράγματα μας είχανε μάθει στο σχολείο. σπάνια προλαβαίναμε να τον συμπεριλάβουμε στην ύλη μας, αφού συνήθως βρισκόταν προς το τέλος του βιβλίου, εκεί που φθάναμε τον Μάιο, αργά για να δώσουμε προσοχή. άλλωστε νομίζω πως όλοι βολευόντουσαν μ'αυτό. αρκούσε μια απλή αναφορά σε ημερομηνίες και αριθμούς. ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη να πάρει θέση, να πει δυο λόγια παραπάνω, να εξηγήσει τα πώς και τα γιατί. αυτά τα γιατί που τόσο γλαφυρά αναφέρει ο Θανάσης Βέγγος στο συντομο αλλα συγκλονιστικό του πέρασμα από την ταινία. "Ελληνας να τουφεκίζει Έλληνα" ένας πόλεμος χωρίς λογική. λες και υπάρχει πόλεμος που έχει λογική; μα αυτός ξεπέρασε τα όρια. χιλιάδες νεκροί. περισσότεροι από όσοi συνολικά σε βαλκανικούς, μικρασιατικό και παγκόσμιους, για την Ελλάδα. χωρίς νικητές. μόνο ηττημένους. όλους τους Έλληνες. ολόκληρη την Ελλάδα. και δυστυχώς μια ήττα που τις συνέπειες της πληρώνουμε ακόμη και σήμερα. ο διχασμός έχει εισχωρήσει στο DNA μας και έχει γίνει η αρρώστια που μας σκοτώνει σιγά σιγά. δεν το καταλάβαμε για δεκαέτιες. με το σχόλιο της γιαγιάς φοβάμαι πως ακόμη δεν το καταλάβαμε, δεν βάλαμε νερό στο κρασί, δεν σβήσαμε εγωισμούς και μίση, δεν παραδειγματιστήκαμε, δεν βγήκαμε σοφότεροι. και για το μέλλον δεν μπορώ παρά να μην έχω κανένα αισιόδοξο μήνυμα πως κάτι θα αλλάξει.
τότε οι μεγάλες δυνάμεις ήθελαν τους ΈΛληνες διχασμένους. τα μεγάλα συμφέροντα θέλουν διχασμένους τους Ελληνες και σήμερα. κομματικά, πολιτικά, γεωγραφικά, αθλητικά, πνευματικά, μουσικά, από τα πολυ απλά μέχρι τα πιο σύνθετα μας ορθώνουν σύνορα, διακρίσεις, μας χωρίζουν και μας σπρώχνουν στο να διαφωνούμε και να μαλώνουμε μεταξύ μας. να κοιτάει ο ένας τον άλλον περίεργα, χωρίς εμπιστοσύνη, επιφυλακτικά και εχθρικά. γιατί έτσι τους συμφέρει. γιατί έτσι μας έχουν δεμένους και περιορισμένους. γιατί έτσι οι ίδιοι δρουν ανεξέλεκτα και χαίρονται το πάρτυ τους, μακρυά από εμάς, τους ενοχλητικούς.
Σκέψεις πολλές τριγυρνούν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. και βλέποντας τις χθεσινές εικόνες από τις εκδηλώσεις για την επέτειο της πτώσης του Τείχους στο Βερολίνο, αυτό το πάρτι που στήθηκε από όλους τους ελεύθερους πολίτες στην πόλη σύμβολο, την πιο ζωντανή πόλη της Ευρώπης αυτή τη στιγμή, χαίρομαι και θαυμάζω τους Γερμανούς για τα όσα κατάφεραν μέσα σε μια 20ετία, για το πόσο γρήγορα μονοιάσανε, για τον πολιτισμό τους και την πολιτική και κοινωνική τους δύναμη, για τα θέλω τους που ξέρουν να τα διεκδικούν και να πετυχαίνουν νίκες.
Και θλίβομαι και μας λυπάμαι,για το πόσο μικρόψυχοι είμαστε, για τα τείχη που καταφέρνουμε κάθε μέρα να χτίζουμε και να ορθώνουμε όλο και ψηλότερα ανάμεσα μας, για το πόσο απολίτιστοι καταντήσαμε, πολίτες ΝΕΚΡΟΙ, χαμένοι μέσα στα φάτσαμπουκ και την τηλεόραση, στιβαγμένοι μέσα στα μπουζουκομάγαζα και εγκλωβισμένοι στους μικροαστικούς μικρόκοσμους μας. Ξεχάσαμε να ζούμε. και μέρα με την μέρα θάβουμε την αξιοπρέπεια μας, την ζωή μας και την ψυχή μας όλο και πιο... Βαθιά.
Δεν το κάνω συχνά να μιλώ για τις ταινίες που έχω παρακολουθήσει. Για αυτήν όμως θα κάνω μια εξαίρεση. Λέγεται "into the Wild" την είδα το περασμένο Σάββατο τα ξημερώματα, τη βραδιά που η ώρα από τις 3:00 ως τις 4:00 κράτησε 120 λεπτά. Ό,τι ο ποιητής ονόμασε Ιθάκη ο Christopher_McCandless ονόμασε Αλάσκα. Δεν είναι η ταινία που κάποιος θα ονόμαζε υπερπαραγωγή, μα είναι η πραγματική ιστορία που κρύβεται από πίσω της και που κάνει το τέλος της να είναι αρχή μια εσωτερικής αναζήτησης, ξανά και ξανά, μέχρι να βρούμε εκείνο το νόημα που ψάχναμε για χρόνια, και όλο χάνουμε και όλο νομίζουμε πως φτάσαμε κοντά του, μα πάντα παραμένουμε μακρυά. Δεν θα πω περισσότερα, όσοι δεν το είδατε προσπαθήστε να την βρείτε, το σίγουρο είναι πως δεν θα χάσετε τον χρόνο σας.
Εις το επανειδείν. Ως τότε σας αφήνω να ρίξετε μια ματιά στο τρέιλερ, κι εγώ λέω να ξεκινώ σιγά σιγά για... Αλάσκα.
υ.γ.1: ανακάλυψα στην βιογραφία του στο νετ πως ο ήρωας ήταν υδροχόος...τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. υ.γ.2: Χρόνια Πολλά στην πόλη μας που εορτάζει, στο Δημήτρη και στη Δήμητρα και σε όλους για το εορταστικό 3ήμερο που ακολουθεί! Να περάσετε όμορφα.
ε και? ευαίσθητοι και μη, πολιτικοποιημένοι ή όχι, μορφωμένοι ή αγράμματοι από αύριο πάλι τα ίδια θα κάνουμε.
θα επιστρέψουμε στην ωραία μας καθημερινότητα.
θα παραπονιόμαστε για την ζέστη τα καλοκαίρια. για τις πλημμύρες του χειμώνα.
θα πάμε στα μπιτς μπαρ να πιούμε το καφεδάκι μας. θα ανέβουμε στα χιονοδρομικά για το σκί μας.
θα κατασκηνώσουμε στα οργανωμένα ή ελεύθερα κάμπινγκ για να απολαύσουμε την όμορφη ελληνική φύση. και φεύγοντας θα αφήσουμε πίσω μας τα σκουπίδια. θα φυτέψουμε τις γόπες μας στην άμμο. θα ανάψουμε την ψησταριά μας και θα ψήσουμε τα κοψίδια. θα κριτικάρουμε τους πολιτικούς, λες και τους εξέλεξαν οι κορεάτες... θα ανοίξουμε τις τηλεοράσεις μας να χαζέψουμε τα οπίσθια της πετρούλας και να πανηγυρίσουμε τα γκολ της αγαπημένης μας ομάδας. θα πάρουμε το αυτοκινητάκι μας να πεταχτούμε στο περίπτερο για τσιγάρα. αυτά που όταν τα καπνίσουμε θα φυτέψουμε στην άμμο...
οι αρμόδίοι από τον ιούλιο είχαν ετοιμαστεί... αν έχετε διάθεση ακούστε τις δηλώσεις. εγώ δεν είχα, αλλά και να είχα δεν άκουγεται καθόλου καλά. προφανώς αν στην ευρεία σύσκεψη μιλούσαν τόσο σιγανά, πώς να ακούσουν αυτοί που έπρεπε να ακούσουν...
το παρακάτω όμως όσοι δεν το έχετε δει αξίζει να το δείτε. κι όσοι το είδαμε καλό είναι να το ξαναδούμε. για παραδειγματισμό. για να μην ξεχνάμε. μπας και...
Στις πυρκαγιές της Χαλκιδικής του '06 σε δελτίου του Ant1 συναντιόνται ο τότε υπουργός Μακεδονίας Θράκης Καλατζής και ο Αντώνης Κανάκης, που μιλάει νομίζω εκφράζοντας όσα όλοι μας σκεφτόμαστε και θα θέλαμε και οι ίδιοι να πούμε.
και τα όσα λέγονται σ αυτό το απόσπασμα και διαδραματίστηκαν πριν 3 χρόνια αποδεικνύονται ξανά και ξανά διαχρονικά και καταντούν γραφικά, αφού επαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε χρόνο στην χώρα που λέγεται ελλάδα.
χωρίς κανείς να τιμωρηθεί ποτέ. χωρίς κάτι να αλλάξει. ας πάμε λοιπόν 3 χρόνια πριν. ο κύριος υπουργός δήλωνε ικανοποιημένος... μιλούσε για άμεσα μέτρα από την επόμενη μέρα... με ύφος επιεικώς προκλητικά θεατρινίστικο, κάτι μεταξύ μητέρας τερέζας, μάρθας βούρτση και νίκου ξανθόπουλου.
στον γιουτιουμπι βρίσκει κάποιος πολλά βίντεο. κάποια από αυτά ιδιαίτερα καλοφτιαγμένα και δουλεμένα. ένα από αυτά θεωρώ το παρακάτω. το μοιράζομαι μαζί σας χωρίς περαιτέρω σχόλια.
και για το τέλος κάποιες φετινές φωτογραφίες (ημ.: 16/8/2009) από την καμμένη το 2006 Κασσάνδρα της Χαλκιδικής. Ότι βλέπετε ήταν δάσος. κι όπως βέβαια διακρίνεται πεντακάθαρα στις εικόνες οι υποσχέσεις των υπευθύνων έγιναν πράξη. Το Δάσος έγινε "Δάσος"....
κι όμως η μοίρα παίζει παιχνίδια. προσοχή στην ταμπέλα της κατασκευάστριας...
αυτήν την Ελλάδα θέλουμε. αυτήν έχουμε. αυτή μας αξίζει.
υ.γ.: αποχαιρετώντας ένα καλοκαίρι που πέρασε απολαμβάνοντας την όμορφη άδεια Θεσσαλονίκη, εικόνες από την πόλη τον δεκαπενταύγουστο...
24 Ιουλίου 1974. Το φαγοπότι των χουντικών λάμβανε τέλος. Ένα άλλο φαγοπότι...αυτό των "δημοκρατικών" μόλις ξεκινούσε. 35 χρόνια μετά ακόμη κι αυτό το δικαίωμα μου της ελεύθερης έκφρασης σε αυτό εδώ το μπλογκ τίθεται υπό αμφισβήτηση. με τον μανδύα της δήθεν ασφάλειας και της αντιτρομοκρατικής προστασίας απειλείται η ελευθερία της έκφρασης και τα επι χρόνια αδιαμφισβήτητα δημοκρατικά μας δικαιώματα!
μα θα κοιμηθούμε ήσυχοι απόψε... η πολιτειακή και η πολιτική ηγεσία της χώρας, παρέα με τους κοινωνικούς "φορείς", δηλαδή αυτούς τους 50-100 που ουσιαστικά μας κυβερνούν τα τελευταία χρόνια, αύριο θα εορτάσουν την 35η επέτειο...
ευτυχώς ο συμπαθής και άξιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας κος Κάρολος Παπούλιας επέλεξε αύριο να γίνει μια σεμνή τελετή χωρίς τις πανάκριβες δεξιώσεις των προηγούμενων ετών. οικονομία και για τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας οι οποίες γλίτωσαν από το ράψιμο ενός επιπλέον ταγέρ φέτος το καλοκαίρι... Χρόνια μας Πολλά λοιπόν...
με διαρκείς αγώνες για μια πραγματική Δημοκρατία. της ελευθερίας. της ισότητας. της δικαιοσύνης.
Σε μια Θεσσαλονίκη που τα ΣαββατοΚύριακα ηρεμεί...
αδειάζει από κατοίκους, καθαρίζει την ατμόσφαιρα της, χαλλλλαρώνει, ντύνεται στα κάζουαλ της... δίνει ευκαιρία για βόλτες...
θέλει να θυμηθεί...να διατηρήσει αναμμένη την φλόγα...να ερωτευτεί....
προσπάθησε να καλωσορίσει να αγκαλιάσει να φιλοξενήσει να χαμογελάσει να πιει να μαγειρέψει να φιλέψει να μιλήσει με ειλικρίνια να αγαπήσει
....και οι άνθρωποι της που έμειναν πίσω, κι αυτοί το ίδιο
δεν ξέρω αν το πέτυχαν προσπάθησαν πάντως
στη Θεσσαλονίκη, που δεν έχει δικό της μπλογκ να τα λέει με άνεση πίσω από την ανωνυμία της όπως εμείς, αλλά παραμένει ρομαντική, αληθινή, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της, είναι αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση. ευχαριστώντας, ζητώντας συγγνώμη, προσκαλώντας ξανά, σε όλους όσους νοιώσουν την ανάγκη, όποτε την νοιώσουν, σ αυτούς που έφυγαν και σε όσους έμειναν, σ αυτούς που συναντήθηκαν και σε αυτούς που έμειναν μακρυά. σε όσους μίλησαν λίγο και σ αυτούς που είπαν δυο λόγια παραπάνω. σε όσους το θέλουν. πραγματικά. κι όχι γιατί πρέπει. χωρίς δήθεν. δεν συμπαθώ τους αποχαιρετισμούς. είναι μελαγχολικοί. τους αποφεύγω, ελπίζοντας σε σύντομες επανασυναντήσεις... που αξίζουν. γουστάρουν. χαίρονται.
σε όσα καταλάβαμε και σε αυτά που δεν καταφέραμε να καταλάβουμε και ίσως και ποτέ δεν ανακαλύψουμε... αλλά λίγη σημασία πρέπει να έχουν.
"περίεργα τα λες κι αυτό μ αρέσει..."
τις καθημερινές η πόλη αλλάζει ρυθμούς... ο κόσμος επιστρέφει...προσπαθεί να ζήσει... να αντέξει την ζέστη... να τραγουδήσει... να κουβεντιάσει ...περί ανέμων και υδάτων... περιμένοντας το επόμενο διάλειμμα!
σε όσους επιλέξουν να ανηφορίσουν στο θέατρο Γης να περάσουν όμορφα!
για το τέλος και για όλους σας αφιερωμένο ένα τραγούδι που μ αρέσει πολύ το τελευταίο διάστημα...
στην σημερινή ανάρτηση τα σχόλια γράφτηκαν ήδη... σας ευχαριστώ
"Πρεμιέρα απόψε για τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης. Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου, σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη, σκηνικά- κοστούμια του Γιώργου Πάτσα και με τη Λήδα Πρωτοψάλτη στον ρόλο της Εκάβης. Το αντιπολεμικό αυτό έργο πρωτοπαίχτηκε το 415 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια. Στη συγκεκριμένη εκδοχή του, μέσα σε ένα βομβαρδισμένο σχολείο, ανάμεσα σε σπασμένα θρανία, πεταμένα βιβλία και ρημαγμένους τοίχους, μια ομάδα παιδιών «παίζει» τους θεούς από τον Πρόλογο των «Τρωάδων». Εκεί έχει στηθεί ένα προσωρινό στρατόπεδο αμάχων και εκεί θα συγκεντρωθούν οι γυναίκες της Τροίας. Το μοιρολόι τους θα γίνει ο θρήνος όλων των ηττημένων και εξορισμένων του κόσμου."
από την εφημερίδα "Το Βήμα"
>
Κάθε φορά που ανεβαίνει κάποιος προς το θέατρο δάσους δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από τη θέα της πόλης από ψηλά, από το δάσος που απλώνεται γύρω και πάνω του, από την ησυχία που αντιμάχεται με την βουή της πόλης που έρχεται από μακριά.
η περασμένη φορά που ανηφόρισα στο θέατρο ήταν πριν λίγα χρόνια σε συναυλία του Αλκίνοου.
πρίν λίγες μέρες η δεύτερη επίσκεψη στα ψηλά της πόλης επιφύλασε αρχαία τραγωδία.
Ευρυπίδης καιΤρωάδες από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
σε μια από τις τελευταίες πρόβες πριν την αποψινή πρώτη παράσταση.
σε ένα θέατρο που ήταν άδειο από πολλούς θεατές η ατμόσφαιρα γέμισε από τη συγκίνηση των ερμηνειών και την δύναμη του έργου, που πάρολο που έρχεται από τόσο πίσω στον χρόνο, φτάνει και μας χαστουκίζει τόσο έντονα που πρέπει να μας ταρακουνήσει και να μας διδάξει.
αλήθεια είναι εκπληκτικό να ανακαλύπτεις πόσο προχωρημένοι ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
οι Τρωάδες μας στέλνουν διαχρονικά μηνύματα αντιπολεμίκα, αντιρατσιστικά, παναθρώπινες αξίες πάντα επίκαιρες και απαραίτητες για έναν κόσμο όπως τον θέλουμε.
Σε όσους τους αρέσει το θέατρο νομίζω πως δεν θα απογοητευτούν...
Πέραν της περιοδείας σε όλη την Ελλάδα, οι «Τρωάδες» θα ανέβουν στους Δελφούς, στις 8 Ιουλίου, στο πλαίσιο της ΧΙV Διεθνούς Συνάντησης Αρχαίου Δράματος. Επίσης, η παράσταση θα ανέβει στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στις 7 και 8 Αυγούστου.
αν κάτι βρίσκω ενδιαφέρον στις καλοκαιρίνες επαναλήψεις των καναλιών είναι ότι μας θυμίζουν σειρές που αγαπήσαμε σε εποχές που ελληνική τηλεόραση ήταν λίγο διαφορετική από ότι βλέπουμε σήμερα...
από απόψε το βράδυ το μέγκα θα δείχνει το "λόγω τίμης". με ταξιδεύει σχεδόν δώδεκα χρόνια πριν... ευχάριστα μελαγχολικό ταξίδι. στο παρελθόν, σε στιγμές που σημάδεψαν την εφηβεία, τα μαθητικά και στην συνέχεια τα φοιτητικά χρόνια.
με μουσική που ακόμη και σήμερα με συγκινεί και με ακολουθεί στα βήματα μου. κινηματογραφική σκηνοθεσία, γνήσιες ωραίες ερμηνίες από πρωτοεμφανιζόμενους τότε ηθοποιούς, σκηνές, στιγμές και ατάκες που έμειναν μέχρι σήμερα στην τηλεοπτική ιστορία.
ίσως και να υπερβάλω μα με τα μάτια του τότε η σειρά ήταν η αγαπημένη κυρίως γιατί ετοιμαζόμουν να ζήσω τα φοιτητικά χρόνια... κάπως έτσι τα φανταζόμουν. και τα ακολούθησε...
εγώ από απόψε βρήκα τι θα βλέπω λίγο πριν κοιμηθώ. για όσους δεν το είχαν παρακολούθησει τότε ας κάνουν μια προσπάθεια να την δουν τώρα.
λόγω τιμής.....δεν βαριέμαι εύκολα! εικόνες, ήχους, ανθρώπους, στιγμές που με κάνουν να περνώ καλά και να αισθάνομαι όμορφα, να ονειρεύομαι, να χαμογελώ, να αγαπώ, να ταξιδεύω!
Από τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού... 39 έδειξε νωρίς το απόγευμα το θερμόμετρο του αυτοκινήτου. αργά το απόγευμα όμως το σκηνικό άλλαξε... τα πρώτα σημάδια ήταν τα πυκνά σύννεφα που περικύκλωσαν την πόλη. αστραπές και κεραυνοί ακολούθησαν φτιάχνοντας ένα μαγευτικό σκηνικό...που τρόμαζε την πόλη με τους βροντερούς του ήχους.
η νύχτα στιγμιαία γινόταν μέρα και φαινόταν ως πρόκληση σε άγωνα ταχύτητας να προλάβεις να αποθανατίσεις την στιγμή που το φως του κεραυνού έσκιζε τον ουρανό στα δύο.
η πόλη γέμισε με φωτογράφους, επίδοξους κυνηγούς της καταιγίδας...
το μπλακ αουτ δεν άργησε να βυθίσει τό μεγαλύτερο μέρος της πόλης στο σκοτάδι και να μετατρέψει για λίγο την πόλη σε ένα υπαίθριο σκηνικό ταινίας βγαλμένης από κινηματογραφικό θρίλερ. οι βροντές έδιναν το έναυσμα, η καταρακτώδης βροχή ακολουθούσε στον χορό και οι ήχοι των σειρήνων της πυροσβεστικής μπλεκόταν με αυτούς των συναργεμών. άνθρωποι στους δρόμους ψάχνοντας την ευκαρία να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. άλλοι "εγκλωβισμένοι" στο ασανσέρ της πολυκατοικίας και άλλοι στην κίνηση των χωρίς σηματοδότες δρόμων. οι πιο ρομαντικοί άναψαν ένα κεράκι κι έβαλαν στο κινητό να ακούσουν μουσική ενώ άλλοι επέλεξαν να πιούν ένα ποτάκι στο μπαλκόνι υπό τα φωτορυθμικά των αστραπών. ωραία νύχτα για να χορέψουν τα "ποντίκια"...
.....στην προκειμένη περίπτωση ένα βάτραχος βρήκει την ευκαιρία να ξεπορτίσει... περιμένοντας την πριγκιπέσα του παραμυθιού που θα τον μετατρέψει και πάλι σε πρίγκηπα!
τι νύχτα κι αυτή. (χωρίς ηλεκτρικό και τηλεόραση, ευκαιρία για να αυξηθεί ο πληθυσμός μας, όπως ευστοχα χαριτολογούσαν στο ραδιόφωνο!) υπό τους ήχους της βροχής και των βροντών που ακόμη συνεχίζουν καλό ξημέρωμα σε όλους σας... είναι παράξενες αυτές οι καλοκαιρινές μπόρες!
μνήμη: η ικανότητα του εγκεφάλου να θυμάται, να συγκρατεί πληροφορίες και να τις ανακαλεί όποτε είναι αναγκαίο.
εικόνες. ήχοι. μας συντροφεύουν. μας σημαδεύουν.
γεννιόμαστε. με μάτια κλειστά. πεθαίνουμε. με μάτια κλειστά. στο ενδιάμεσο βλέπουμε. όσα θα πάρουμε μαζί μας. όσα μας περίμεναν τόσα χρόνια. εικόνες. γεμάτες φως. χρώματα. μα πιο έντονες είναι οι εικόνες της φαντασίας μας. όταν κλείσουμε τα μάτια ακούγωντας εκείνους τους ήχους που μας ταξιδεύουν. ή όταν ονειρευτούμε στην σιωπή της νύχτας.
ακούμε. τις φωνές των άλλων. τους ήχους της φύσης. των ζώων. των ανθρώπων. της σιωπής. μα πιο εκκωφαντικός από όλους πρέπει να είναι αυτός ο τελευταίος. ίσως όταν τον συντροφεύει και μια εικόνα.
ακούσαμε πολλά, για χρόνια. παρακολουθήσαμε κι άλλα τόσα. κι όμως κάθε εικόνα ήταν διαφορετική. κάθε ήχος μοναδικός. επηρεασμένα από το συναίσθημα, την αίσθηση, το άρωμα, τη γεύση, το άγγιγμα της στιγμής.
μα πόσα μας έμειναν; πόσα δεν ξεχάσαμε; κι όταν προσπαθήσαμε να φέρουμε τον νου πίσω κάτι χάναμε στην προσπάθεια. η μαγεία της στιγμής είναι πάντα μοναδική. αν την αφήσουμε να φύγει χωρίς να την φυλακίσουμε μέσα μας, την χάσαμε για πάντα. κι όμως έρχονται φορές που σαν να άνοιξε μια χαραμάδα στον χρόνο και είκονες, ήχοι, αρώματα, γεύσεις, από το παρελθόν μας αγκαλιάζουν και μας ταξιδεύουν.
στην προσπάθεια να αποτυπώσουμε εικόνες, σύμμαχός μας είναι η φωτογραφία. στην αντίστοιχη απόπειρα να φυλακίσουμε τους ήχους την λύση μας τη δίνει η μουσική.
η μεγάλη πληγή των νεο-κατοίκων αυτού του κόσμου είναι η κοντή μας μνήμη. αλλά τα μέσα για να μην ξεχνάμε πλέον τα έχουμε. οι δικαιολογίες είναι ανύπαρκτες... το παρακάτω είναι αφιερωμένο σε όλους μας. πατώντας παύση στο deep fear που ακούμε δίπλα, ας προσπαθήσουμε να το ακούσουμε, προσεχτικά, κι ας διαβάσουμε και μια και δις τους στίχους, που μας έρχονται από το παρελθόν, μα που είναι τόσο επίκαιροι...
Καλό καλοκαίρι σε όλους μας. εποχή που προσφέρεται για να φορτώσουμε μπαταρίες. να γεμίσουμε την μνήμη με εικόνες και ήχους. με νέες αναμνήσεις για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. και για να έρθουν αυτά τα χρόνια ας μην ξεχνάμε πως χρειαζεται να προσπαθούμε για καλύτερη ποιότητα ζωής. της δικής μας και των άλλων. γι αυτό για το τελείωμα ας θυμόμαστε πως σε ένα μήνα καλούμαστε να το ...σβήσουμε οριστικά.
η αντικαπνιστική εκστρατεία είναι υπόθεση όλων μας!
η άνοιξη ήταν 'εξαπανέκαθεν' η εποχή των αλλαγών... η φύσις αλλάζει...αναγεννάται! τα πουλάκια τιτιβίζουν, τα λουλούδια ανθίζουν, οι αγροί πρασινίζουν, τα δέντρα προσφέρουν και πάλι την σκιά τους, παντού ήχοι, αρώματα, εικόνες όμορφες κατακλύζουν την ατμόσφαιρα και φτιάχνουν την διάθεση μας!
γιατί τα λέω όλα αυτά τώρα...άνευ συγκεκριμένου λόγου...ας πούμε πώς μας χτύπησε η άνοιξη και προσπαθώ να διασκεδάσω τα προεόρτια του καλοκαιριού που έρχεται φουριόζο!
με το θερμόμετρο του αυτοκινήτου να έχει δείξει και τους 32 σήμερα καθώς γυρνούσα από τη δουλειά σας στέλνω δροσιστικές ευχές για ένα όμορφο πουσουκου!
σε πρώτη εμφάνιση τα εκκολαπτόμενα μόλις έσπασαν τα αυγά τους!!
η μια παράταξη μας έβαλε στην εοκ. η άλλη μας έβαλε στην ονε.
ζούμε σε μια ελλάδα που ξεχνά... τόσο ευκολα όσο ένα χρυσόψαρο. κι εμείς κλεισμένοι σε μια γυάλα είμαστε. την γυάλα των μπλε και των πράσινων "σωτήρων".
πρασινη ανάπτυξη, άκουσα να ευαγγελίζεται ο κυριος πρωθυπουργός. χιλιάδες έργα στην βόρειο ελλαδα..... για ελάτε μια βόλτα! η χώρα έφτασε στο σημείο που είναι εδώ και 5 χρόνια, πριν ζούσαμε στην γη της επαγγελίας, μας θυμίζει ο κύριος επόμενος πρωθυπουργός.
μα πως γίνεται να μπορούν να ψεύδονται έτσι αναιδέστατα και να μας κοροιδεύουν; πως γίνεται να συνεχίζουμε να τους πιστεύουμε;
ότι έγινε σ αυτή τη χώρα έγινε με κόπους και θυσίες του ελληνικού λαού. και μόνο. αυτό πρέπει να θυμούνται οι κύριοι με τις γραβάτες, και για αυτό θα πρέπει να μας ευγνωμονούν. να μας ευγνωμούν που τους χαρίσαμε την εξουσία. που εξαιτίας του "φιλέσπλαχνου" λαού πλουτίσανε και κατασπάραξαν το δημόσιο χρήμα.
πηγαίνουν ακόμη και τους χειροκροτάνε. αντί να κρύβονται, να ντρέπονται, να ζητάνε συγγνωμη, να προσπαθούν να διορθώσουν τα χάλια τους, την κατάσταση που οι ίδιοι έφτασαν στο χειρότερο σημείο, να χειροκροτάνε αυτοί τον λαό που ακόμη τους υπομένει και δεν τους έχει πιάσει στο κυνήγι.
δεν τους χρωστάμε τίποτα. αυτοί χρωστάνε στον τόπο και στους πολίτες. αυτοί έχουν φάει με χρυσά κουτάλια. αυτοί εξαφάνισαν εκατομυρία. αυτοί εμπλέκονται σε σκάνδαλα.
δεν καταλαβαίναν ποτέ πως χρέος τους ήταν να υπηρετήσουν πρώτα από όλα τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών. θα έπρεπε να είναι πρώτα ο λαός. να είμαστε πρώτα εμείς. αλλά δυστυχώς κι εμείς το ξεχάσαμε.
κατακλύζουν τη δημόσια ζωή. ψευτες. θρασύτατοι. δεν έχουν την δυναμη να κοιτάξουν τον λαό στα μάτια. να μας απαντήσουν στα ερωτήματα. συγκαλείπτουν. κρύβουν. με τον μανδύα του "ηπιου πολιτικου κλίματος". μαγείρεψαν εδώ και χρόνια την άνευ όρων αθώωση τους σε οτιδήποτε μεμπτό. και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
με πολιτικούς λαμόγια. δικαστές απόντες. και πολίτες ανέυθυνους. που οδηγείται αυτή η χώρα;
ποιο έργο ΣΑΣ; ποιο έργο ΤΟΥΣ; κύριοι με τα πράσινα και τα μπλε... τα έργα είναι του ελληνικού λαού και μόνο αυτού. με τις θυσίες του, τα χρήματα που ο ίδιος πλήρωσε και ξαναπλήρωσε και χρυσοπλήρωσε έγινε σ αυτή τη χώρα ότι έγινε. εσείς απλώς βρίσκατε έτοιμα και βάζατε υπογραφές. παίρνοντας κάτω από το τραπέζι τις μίζες σας. αν δεν είχατε απέναντί σας τον λαό που έχετε δεν θα εμπλεκόσασταν καν με την πολιτική. λαός που κοιμάται. λαός που επιδιώκει τις πελατιακές σχέσεις. λαός που προσδοκά μόνο στο προσωπικό του συμφέρον. και πολιτικοι που υπηρετούν αποκλειστικά τα οικία συμφέροντά τους.
Ακούσατε...Ακούσατε... τέτοιες στιγμές η απώλεια ανθρώπων σαν τον Ευγένιο Σπαθάρη είναι δυο φορές πλήγμα για όλους μας. Σας Ευχαριστούμε...δάσκαλε.
"Θα έπρεπε να φτιάξουν ένα άγαλμα του Καραγκιόζη. Όλη η Ελλάδα θεατρίστηκε μαζί του. Οι άνθρωποι με αυτόν έμαθαν να γελούν και να ονειρεύονται" έλεγε ο Ευγένιος Σπαθάρης.
τα λόγια του μάθημα για όλους. ας τα κρατήσουμε σαν φυλαχτό.
σ αυτή τη χώρα και να θες να σωπάσεις δεν σ'αφήνουν.
κάνοντας βόλτα την Κυριακή του Πάσχα στους δρόμους της πόλης, απολαύσαμε την ήρεμη πλευρά της, όταν η πλειοψηφία των "ημών βαρβάρων" απουσιάζει στα χωριά της ελληνικής υπαίθρου που όλοι αγαπάμε.
όταν λείπει η γάτα όμως -όπως λέει ο πάνσοφος λαός μας- χορεύουν τα ποντίκια. πίσω στην πόλη λοιπόν υπάρχουν κάποια γαιδούρια που δεν θα αλλάξουν ποτέ την προκλητική συμπεριφορά τους. ένα τέτοιο καμαρώσαμε την περασμένη Κυριακή στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης μας. με το θέμα είχα ασχοληθεί και παλιότερα. και επειδή είναι μια εικόνα που δυστυχώς συναντάμε κάθε μέρα και μας έχει γίνει συνήθειο δεν θα είχα δώσει συνέχεια αν το αυτοκίνητο δεν ήταν αυτοκίνητο σχολής οδηγών. καμαρώστε τον λοιπόν....τον δις προκλητικό γάιδαρο της ασφάλτου!
δεν ξέρω αν φαίνεται καλά στις φωτογραφίες, ο "κύριος" δίνοντας το καλό παράδειγμα έχει παρκάρει πάνω σε διάβαση πεζών και διευκόλυνσης αμαξιδίων αμεα ή μωρών.
για όσους ξέρουν το σημείο θα καταλάβουν.σκέφτηκα να σβήσω τον αριθμό της πινακίδας αλλά δεν νομίζω πως του αξίζει, αν μπορείτε διαδώστε το.
η πικρή επέτειος της 21ης Απριλίου ας μας βάλει να σκεφτούμε για την δημοκρατία μας...την δημοκρατία που θέλουμε...που εμείς επιλέγουμε...της ισότητας, της ισονομίας, των ίσων ευκαιριών!
2 αυτιά.
