Ψυχή...

ημερα. Κυριακή 8/11.
ώρα. 10 και κάτι το βράδυ.
τόπος. έξω από έναν κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης.

η ηλικία της γιαγιούλας μαρτυρούσε πως σίγουρα είχε ζήσει αρκετά από τα γεγονότα στα νιάτα της.
το σχόλιο των πιο νέων ανθρώπων στην παρέα της ήταν "μια ωραία, καλογυρισμένη και αληθινή ταινία".
η ίδια διαφώνησε με το ότι παρουσίασε τους άλλους ως καλούς... συνεχίζοντας το σχόλιο της πως "κι αυτός δικός τους είναι, οπότε...." εννοώντας βέβαια τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη.

το οτι αναφέρομαι στην ταινία "ψυχή βαθιά" νομίζω πως είναι ήδη φανερό.
δεν θέλω να επαναλάβω πράγματα που έχετε, ίσως, ήδη ακούσει.
ούτε είμαι ικανός να κάνω κριτική στην ταινία.
στα δικά μου τα μάτια φαντάζει μάθημα ιστορίας.
που καλό θα ήταν να δούνε όλοι οι Έλληνες.
και κυρίως οι μαθητές. στα σχολεία.
και οι φοιτητές.
οι νέοι άνθρωποι αυτής της χώρας. το "μέλλον" της
αυτοί που διαχωρίζουν τα τραπεζάκια τους σε πράσινα, μπλε, κόκκινα, πορτοκαλί, μαύρα, άσπρα, πολύχρωμα και άχρωμα.
αυτοί που σκοτώνονται στις συνελεύσεις τους, που βρίζονται χυδαία χωρίς λόγο, απλώς για να επιβάλλουν απόψεις, να τρομοκρατήσουν, να το παίξουν τζάμπα μάγκες, λες και τους είπε κάποιος πως φωνές και τραμπουκισμούς έχει ανάγκη αυτή η χώρα για να λύσει προβλήματα και να πάει μπροστά.

για τον εμφύλιο λίγα πράγματα μας είχανε μάθει στο σχολείο.
σπάνια προλαβαίναμε να τον συμπεριλάβουμε στην ύλη μας, αφού συνήθως βρισκόταν προς το τέλος του βιβλίου, εκεί που φθάναμε τον Μάιο, αργά για να δώσουμε προσοχή.
άλλωστε νομίζω πως όλοι βολευόντουσαν μ'αυτό.
αρκούσε μια απλή αναφορά σε ημερομηνίες και αριθμούς.
ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη να πάρει θέση, να πει δυο λόγια παραπάνω, να εξηγήσει τα πώς και τα γιατί.
αυτά τα γιατί που τόσο γλαφυρά αναφέρει ο Θανάσης Βέγγος στο συντομο αλλα συγκλονιστικό του πέρασμα από την ταινία.
"Ελληνας να τουφεκίζει Έλληνα"
ένας πόλεμος χωρίς λογική.
λες και υπάρχει πόλεμος που έχει λογική;
μα αυτός ξεπέρασε τα όρια.
χιλιάδες νεκροί.
περισσότεροι από όσοi συνολικά σε βαλκανικούς, μικρασιατικό και παγκόσμιους, για την Ελλάδα.
χωρίς νικητές.
μόνο ηττημένους.
όλους τους Έλληνες.
ολόκληρη την Ελλάδα.
και δυστυχώς μια ήττα που τις συνέπειες της πληρώνουμε ακόμη και σήμερα.
ο διχασμός έχει εισχωρήσει στο DNA μας και έχει γίνει η αρρώστια που μας σκοτώνει σιγά σιγά.
δεν το καταλάβαμε για δεκαέτιες.
με το σχόλιο της γιαγιάς φοβάμαι πως ακόμη δεν το καταλάβαμε, δεν βάλαμε νερό στο κρασί, δεν σβήσαμε εγωισμούς και μίση, δεν παραδειγματιστήκαμε, δεν βγήκαμε σοφότεροι.
και για το μέλλον δεν μπορώ παρά να μην έχω κανένα αισιόδοξο μήνυμα πως κάτι θα αλλάξει.

τότε οι μεγάλες δυνάμεις ήθελαν τους ΈΛληνες διχασμένους.
τα μεγάλα συμφέροντα θέλουν διχασμένους τους Ελληνες και σήμερα.
κομματικά, πολιτικά, γεωγραφικά, αθλητικά, πνευματικά, μουσικά, από τα πολυ απλά μέχρι τα πιο σύνθετα μας ορθώνουν σύνορα, διακρίσεις, μας χωρίζουν και μας σπρώχνουν στο να διαφωνούμε και να μαλώνουμε μεταξύ μας.
να κοιτάει ο ένας τον άλλον περίεργα, χωρίς εμπιστοσύνη, επιφυλακτικά και εχθρικά. γιατί έτσι τους συμφέρει.
γιατί έτσι μας έχουν δεμένους και περιορισμένους.
γιατί έτσι οι ίδιοι δρουν ανεξέλεκτα και χαίρονται το πάρτυ τους, μακρυά από εμάς, τους ενοχλητικούς.

Σκέψεις πολλές τριγυρνούν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες.
και βλέποντας τις χθεσινές εικόνες από τις εκδηλώσεις για την επέτειο της πτώσης του Τείχους στο Βερολίνο, αυτό το πάρτι που στήθηκε από όλους τους ελεύθερους πολίτες στην πόλη σύμβολο, την πιο ζωντανή πόλη της Ευρώπης αυτή τη στιγμή, χαίρομαι και θαυμάζω τους Γερμανούς για τα όσα κατάφεραν μέσα σε μια 20ετία, για το πόσο γρήγορα μονοιάσανε, για τον πολιτισμό τους και την πολιτική και κοινωνική τους δύναμη, για τα θέλω τους που ξέρουν να τα διεκδικούν και να πετυχαίνουν νίκες.

Και θλίβομαι και μας λυπάμαι,για το πόσο μικρόψυχοι είμαστε, για τα τείχη που καταφέρνουμε κάθε μέρα να χτίζουμε και να ορθώνουμε όλο και ψηλότερα ανάμεσα μας, για το πόσο απολίτιστοι καταντήσαμε, πολίτες ΝΕΚΡΟΙ, χαμένοι μέσα στα φάτσαμπουκ και την τηλεόραση, στιβαγμένοι μέσα στα μπουζουκομάγαζα και εγκλωβισμένοι στους μικροαστικούς μικρόκοσμους μας.
Ξεχάσαμε να ζούμε.
και μέρα με την μέρα θάβουμε την αξιοπρέπεια μας, την ζωή μας και την ψυχή μας όλο και πιο... Βαθιά.