αδειάζει από κατοίκους, καθαρίζει την ατμόσφαιρα της, χαλλλλαρώνει, ντύνεται στα κάζουαλ της... δίνει ευκαιρία για βόλτες...
θέλει να θυμηθεί...να διατηρήσει αναμμένη την φλόγα...να ερωτευτεί....
προσπάθησε να καλωσορίσει
να αγκαλιάσει
να φιλοξενήσει
να χαμογελάσει
να πιει
να μαγειρέψει
να φιλέψει
να μιλήσει με ειλικρίνια
να αγαπήσει
....και οι άνθρωποι της που έμειναν πίσω, κι αυτοί το ίδιο
δεν ξέρω αν το πέτυχαν
προσπάθησαν πάντως
στη Θεσσαλονίκη, που δεν έχει δικό της μπλογκ να τα λέει με άνεση πίσω από την ανωνυμία της όπως εμείς, αλλά παραμένει ρομαντική, αληθινή, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της, είναι αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση.
ευχαριστώντας, ζητώντας συγγνώμη, προσκαλώντας ξανά, σε όλους όσους νοιώσουν την ανάγκη, όποτε την νοιώσουν, σ αυτούς που έφυγαν και σε όσους έμειναν, σ αυτούς που συναντήθηκαν και σε αυτούς που έμειναν μακρυά.
σε όσους μίλησαν λίγο και σ αυτούς που είπαν δυο λόγια παραπάνω.
σε όσους το θέλουν. πραγματικά. κι όχι γιατί πρέπει. χωρίς δήθεν.
δεν συμπαθώ τους αποχαιρετισμούς.
είναι μελαγχολικοί.
τους αποφεύγω, ελπίζοντας σε σύντομες επανασυναντήσεις...
που αξίζουν. γουστάρουν. χαίρονται.
σε όσα καταλάβαμε και σε αυτά που δεν καταφέραμε να καταλάβουμε και ίσως και ποτέ δεν ανακαλύψουμε... αλλά λίγη σημασία πρέπει να έχουν.
"περίεργα τα λες κι αυτό μ αρέσει..."
τις καθημερινές η πόλη αλλάζει ρυθμούς... ο κόσμος επιστρέφει...προσπαθεί να ζήσει...
να αντέξει την ζέστη...
να τραγουδήσει...
να κουβεντιάσει ...περί ανέμων και υδάτων... περιμένοντας το επόμενο διάλειμμα!
σε όσους επιλέξουν να ανηφορίσουν στο θέατρο Γης να περάσουν όμορφα!
για το τέλος και για όλους σας αφιερωμένο ένα τραγούδι που μ αρέσει πολύ το τελευταίο διάστημα...
στην σημερινή ανάρτηση τα σχόλια γράφτηκαν ήδη...
σας ευχαριστώ
