Με την δύναμη της Ελλάδας....

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

αχ πατρίδα μου...

μάνα και μητριά μαζί.
με τόσους ήρωες και προδότες να γράφουν την ιστορία σου.
μας κάνεις να δακρύζουμε από υπερηφάνια και να κλαίμε από οργή.
σ αγαπάμε και σε μισούμε ταυτόχρονα.
μας δίνεις ζωή και μας σκοτώνεις την άλλη στιγμή.
μας διώχνεις μακρυά και σε νοσταλγούμε την επόμενη μέρα.

αχ πατρίδα μου...
γέννησες πολιτισμό και τον έθαψες στο πέρασμα των χρόνων.
καλλιέργησες καρπούς γλυκούς και μας κέρασες φαρμάκι.
έχτισες με κόπους το οικοδόμημα της δημοκρατίας και το γκρέμισες θεαματικά στο βωμό της πλουτοκρατίας.
έδωσες εξουσία στους άχρηστους και υπνώτισες τον λαό στις οθόνες της τηλεόρασης.
έσπειρες μίσος στα παιδιά σου και θερίζεις διχασμό.

αχ συγκάτοικοι σ΄αυτή τη χώρα...
πώς την καταντήσαμε έτσι.
πως καταντήσαμε έτσι.
βυθιζόμαστε στη λήθη.
στα προσωπικά συμφέροντα και τη διαφθορά.
πνιγόμαστε στο δηλήτηριο που μόνοι μας απελευθερώσαμε.

ξεχνάμε εύκολα σ'αυτή τη χώρα.
πουλάμε και πουλιόμαστε χωρίς αναστολές.
γίναμε πόρνες των νταβατζήδων που επιλέξαμε να μας κυβερνάνε.
τους χαρίσαμε την παρθενιά, τους προσφέραμε τα πάντα και μας κλείδωσαν στο μπουρδέλο που πριν εμείς οι ίδιοι είχαμε χτίσει.

ξεχνάμε εύκολα σ αυτή τη χώρα.
η μόνη μας ελπίδα είναι τα παιδιά.
ας τα χτίσουν όλα από την αρχή.
ο κόσμος είναι δικός τους.
αρκετά ασελγήσαμε πάνω του.
αρκετά τους κοροιδέψαμε πως εργαζόμαστε για το δικό τους μέλλον.
μας πήραν χαμπάρι.
ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν θα τους αφήναμε τίποτα.

μην κοιμηθείτε κι εσείς...
μη πέσετε στην παγίδα τους...
μην ξεχάσετε ποτέ.

15 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Η παγίδα είναι καλά στημένη και πάμε γύρω γύρω..
Μακάρι να είναι εύκολα τα πράγματα...

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς ξεχνάμε πολύ εύκολα, χορταίνουμε πολύ εύκολα, και αποκοιμιώμαστε πολύ εύκολα.

Ας είναι αφορμή όλα αυτά για λίγη περισσόερη συνειδητοποίηση, αν αυτό είναι εφικτό.

Καλό ξημέρωμα σε μία νέα μέρα.

b|a|s|n\i/a είπε...

η ελπίδα είναι ΚΑΙ τα παιδιά. όχι μόνο αυτά. σαν να μεταθέτουμε και εμείς τις όποιες ευθύνες μας στις πλάτες τους. όπως μπορεί να κάνανε και κάποιοι άλλοι όταν ήμασταν παιδιά. δεν είμαι τυπικά παιδί. μα παιδί νοιώθω. δεν έχω παιδιά.
και ελπίζω. και η γνώση, η εμπειρία, η ελπίδα, η ζωή η ίδια είναι για να μοιράζεται. δεν θέλει κόπο όσο τρόπο.

HaLiaS είπε...

Hfaistiwnaκο το θετικό είναι οτι την παγίδα τους την παίρνουμε σιγά σιγά χαμπάρι.
δεν είναι εύκολα, μα όσο προσπαθούμε όλοι μαζί κάτι θα πετύχουμε.
καλή μέρα στον όμορφο παράδεισό σας.

Odiporε αυτό το "χορταίνουμε πολύ εύκολα" ήταν πολύ πετυχημένο και νομίζω πως όχι απλώς χορταίνουμε μα παραφουσκώνουμε κιόλας.
μακάρι να έγινε η αρχή.
Καλημέρα, νέα μέρα, να'ναι όμορφη.


basnia η ελπίδα είναι τα παιδιά, ίσως και κάτι άλλο, δεν μεταθέτω ευθύνες στις πλάτες τους, μόνα τους ίδως να μην μπορέσουν να κάνουν τα πάντα, μα να ξυπνήσουν τους μεγάλους σίγουρα μπορούν.
παιδί νοιώθω κι εγώ. παιδιά τα παιδιά του κόσμου.
με ελπίδα και όνειρα ζούμε. και προσπάθεια με τον δικό μας τρόπο να γίνουν πραγματικότητα.
καλή μας ημέρα συνταξιδιώτη.

mahler76 είπε...

αν μάθουμε να αγαπάμε τα καλά της και να αναγνωρίζουμε τα άσχημα της προσπαθώντας να τα φτιάξουμε τότε θα είμαστε σε καλό δρόμο.

tovenito είπε...

η πατρίδα εμείς είμαστε. δικό μας το μπουρδέλο και συνένοχοι εξίσου στο βιασμό μας.
μπορεί να μελάγχόλησε αυτός ο τόπος, αλλά πάντα έβρισκε μία διέξοδο. τώρα νιώθω ότι δεν υπάρχει κάπου μία λύση. ορατή και ρεαλιστική. ή δεν μπορώ να τη διακρίνω εγώ

Είδωλο είπε...

Eλα βρε χαλια μου, γεννησαμε πολιτισμο, ετσι θελουμε να λεμε. Απο τις τοσες τραγωδιες που αφησαμε πισω, που στην τελικη δεν απεχουν καθολου απο την πραγματικοτητα του σημερα, τι ξενοπηδηματα, τι γαμησια αβερτα κουβερτα, σκοτωμοι αλληλοσπαραγμοι, βεντετες, κοκ. Εχω αρχισει να πιστευω οτι ο παρθενωνας μαλλον οικος ανοχης ηταν.

lydia lou είπε...

afirwmeno...ena poihma tou seferi pou m aresei

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ως που να βρούμε τα νερά του βουνού.

Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή
μια σαϊτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.

Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους
στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου"
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο
με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.


Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
Ο ένας έρχεται από Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως "έρχεται εξ Ομονοίας"
"Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος
"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
κρατούν "σωσίτριχα" φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γέρο φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του
όλα τα πετεινά τ' ουρανού.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.

Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...
το καράβι που ταξιδεύει το λένε - ΑΓΩΝΙΑ 1937

lydia lou είπε...

sorry gia to panw xexasa mia paragrafo...to exw sto blog m anyway an thes n t deis.kalhnyxta!

Κώστας είπε...

"ας τα χτίσουν όλα από την αρχή."

Πρώτα όμως πρέπει να τα γκρεμίσουν.

Σταλαγματιά είπε...

Κι οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν.
Στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν,
να μιλήσουν, τάχα, να κρυφτούν.
Κι όμως να κι ανδρειωμένοι
τα φτερά ανοίξαν στις κερκόπορτες
μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά:
"Μολών Λαβέ".
Δεν είναι μύθος μη γελιέστε,
στις μέρες μας χαθήκατε μα δεν ξεχνιέστε
σε τούτους τους άμοιρους καιρούς.

Παλέψαμε, δώσαμε μάχες, τις κερδίσαμε.
Στης κορφής της γνώσης, ναι σταθήκαμε.
Κι ήτανε τότε που πάνω μας πέσαν βάρβαροι
κι όλοι οι μικροί φτωχοί κι ανόητοι για να μας νιώσουν.
Μα γεννήσαμε το Γέρο του Μοριά και τον Καραΐσκάκη.
Ποιους αναστήσαμε ξανά? Πού είστε παλικάρια;
Γιατί και πως μπορείτε να είστε ξεχασμένοι;
Αυτό είναι το παράπονο που οργή στα χείλη φέρνει.
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες;

Antoine είπε...

Δυστυχώς, συμπολίτη μου...
Μένω στο "Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει" που μας άφησε η Λυδία.

HaLiaS είπε...

mahlerάκο αν μάθουμε να αγαπάμε γενικά, θα έλεγα...
θέλει πολύ προσπάθεια, διαρκής και από όλους μας.

συντοπίτη tovenίτο
πόσο δίκιο έχεις.
δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω είναι λύση σίγουρα είναι μια αρχή.
να ξυπνήσει ο κόσμος, να συνειδητοποιήσει την ψευτιά τους, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας κι όπως ανάφερα και πιο πάνω να αγαπήσουμε...
να κάνουμε ο καθένας την προσωπική μας επανάσταση.
δύσκολο, ίσως και αδύνατο.
μα ας είναι η ελπίδα το τελευταίο μας προπύργιο...

x-oyranάκο...μάλλον υπερβάλεις! :) είπαμε αρχαιότερο το επάγγελμα της πόρνης μα όχι να είχαν και τέτοια μπουρδέλα υπερπαραγωγή...
εκτός κι αν το επάγγλεμα ήταν το υψηλότερα αμοιβόμενο της εποχής!
κι όμως παραυτα τον πολιτισμό των αρχαίων ημών προγόνων όσο κι αν θέλουμε δεν τον πλησιάζουμε ούτε κατα διάννοια...

lydia lou μου :) καλώς σε βρήκα, σ ευχαριστούμε πολύ για το ποίημα που μας χάρισες. ονείρευομαι την μέρα που όπου κι αν ταξιδέψουμε η ελλάδα δεν θα μας πληγώνει...
μα ξυπνώ και συνεχίζω να ζω τον εφιάλτη μας...

κώστακη να γκρεμίσουμε...και πρώτα από όλα τα προσωπικά μας τείχη που ορθώσαμε προς φύλαξη των εαυτών μας από τα "σημάδια των καιρών".

Anastasia θυμάμαι ακόμη το αίσθημα της συγκινησης όταν το πρωτοάκουσα πριν χρόνια.
συγκίνηση κι ανατριχίλα.
για το πόσο δυνατά αληθινά μπορούν να είναι τα λόγια ενός τραγουδιού.
στης ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες...
μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως θα φωλιάζουν όσο εμείς οι ίδιοι προδίδουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας.

Antoine εκεί μένουμε όλοι...
κι όταν το καταλάβουμε ας πάμε κι ένα βήμα παραπάνω.
για να αλλάξουμε.
πρώτα ως πολίτες και μετά τη χώρα μας.

όσο κι αν πληγωθώ η ελλάδα συνεχίζει να με ταξιδεύει.

καλό ξημέρωμα πέμπτης σε όλους από την νύφη του Θερμαϊκού.
σας ευχαριστώ.
να αγαπάμε, να χαμογελάμε, να ονειρευμόμαστε, να προσπαθούμε.

fritz είπε...

Με αυτή σου την ανάρτηση έχεις πει τα πάντα... Τα σχόλια επίσης σημαντικά... Δεν έχω να πω τίποτα επιπλέον... πέρα από το ότι χαίρομαι που στην καθημερινότητά μου έχω να διαβάζω το ιστολόγιό σου.

spyros1000 είπε...

την καλημερα μου,καταπληκτικο ποστ

Ζω...

Ζω...
Θεσσαλονίκη (photo by Tovene592)