Εδώ Πολυτεχνείο....
Λίγα μόνο λόγια...και μετά σιωπή.
Η γενιά που θα άλλαζε τον κόσμο....και τελικά δεν τον άλλαξε ποτέ.
Η γενιά του Πολυτεχνείου.
Τιμάμε όσους θυσιάστηκαν στο όνομα της Ελευθερίας και των πανανθρώπινων ιδανικών εκείνες τις μέρες του Νοεμβρίου του '73.
Μια επέτειος που όσο ήμαστε μαθητές την θυμάμαι με τα τραγούδια του Λοίζου και του Θεοδωράκη.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν...
τους Ήρωες του Πολυτεχνείου,
που δεν είναι κοντά μας, που δεν "έπιασαν" ποτέ μια καρέκλα, που χάθηκαν στη Λήθη της Ελληνικής Ιστορίας.
Ας είναι η ελπίδα μας η νέα γενιά.
τα παιδιά...
9 σχόλια:
Εκεί Πολυτεχνείο...
Κι εδώ Πολυτεχνείο...
Όλοι παρόντες. Τότε, τώρα, πάντα...
Μας δίδαξαν. Μας έδωσαν.
Είναι κοντά μας ακόμα και μας διδάσκουν και μας δίνουν.
Κάποιοι είναι πράγματι κοντά μας.
Ας αφήσει κάποιος και το δικό μου γαρύφαλλο φέτος... για τα παιδιά.
Καλημέρα καρτνάση μου. Υπέροχο post και υπέροχες φωτογραφίες!
πάντα με συγκινούσε περισσότερο από όλες αυτή η γιορτή.
γιατί πάνω από όλα υπήρχαν τα ντοκουμέντα (όπως αυτό που ακούγεται) που με άγγιζαν περισσότερο. δεν ήταν απλά κρύες αράδες σε ένα βιβλίο..
τη ζηλεύω αυτή τη γενιά γιατί είχε κάτι να πιστέψει. είχε για κάτι να αγωνιστεί. ανεξάρτητα που εκ των υστέρων όλοι αυτοί έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.
εμείς αισθάνομαι ότι δεν έχουμε κίνητρο για κάτι.
θυμάμαι την σειρήνα που ακούστηκε. στην αυλή. και μου φώναξε η μητέρα μου να ανέβω πάνω, από την αυλή. πιτσιρικάς.
όλες οι γενιές πιστεύουν σε κάτι. όλες έχουν να αγωνιστούν για κάτι. και ίσως τώρα είναι ακόμα δυσκολότερο γιατί αυτό που αγωνίζονται οι νέες γενιές, μοιάζει να μην είναι τόσο ορατό.
Η γιορτή αυτό ίσως επειδή είναι και η πιο πρόσφατη μου δημιουργεί πολλά συναισθήματα..
όσα χρόνια μετά κι αν δω το τανκ να μπαίνει στο Πολυτεχνείο θα ανατριχιάσω..
είναι η αγαπημένη μου μέρα του χρόνου μάλλον!
με συγκινεί η αγνότητα, υποθέτω..
θα συμφωνήσω με τον tovene - εμείς δεν έχουμε τα ίδια κίνητρα, ίσως γιατί τότε ήταν πασιφανής ο εχθρός, σε έσπρωχνε στην αντίσταση.
ωστόσο, αναθαρρώ όταν βλέπω ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που συγινούνται από το Πολυτεχνείο, που κλαίνε με το "ακορντεόν", που πιστεύουν στον άνθρωπο..
αυτοί είναι η συνέχεια αυτής της γενιάς..
και συγχωρέστε μου τον απύθμενο ρομαντισμό, εγώ μια φορά το χρόνο μου τον συγχωρώ πάντως! :)
"Η γενιά που θα άλλαζε τον κόσμο....και τελικά δεν τον άλλαξε ποτέ"
Γιατί αυτοί οι ίδιοι που τότε αγωνίστηκαν, ξέχασαν τους λόγους για τους οποίους το εκαναν.
Εκεί ένιωσα (μαθήτρια Γυμνασίου) τί σημαίνει δακρυγόνα
Κυριολεκτικά χάνεσαι...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
μέχρι και η δική μας γενιά να προδώσει τις επόμενες, να προδώσει τον εαυτό της.
Αν και ελπίζω εμείς να τα κάνουμε καλύτερα
Σήμερα δίπλα στην πινακίδα που αχνοφαίνεται στον τοίχο ,στο μνημειο του Διομήδη Κομνηνού, σύνθημα με σπρει
" Gate 7 -Θρησκεία"
και διαφημιστικά για ταχυρρυθμα λογιστικά.¨
Δεν είναι που ξεχνάμε, είναι που βαριόμαστε να θυμόμαστε καθημερινά ε?
Απών λίγες μέρες.
σας ευχαριστώ που πέρασατε κι αφήσαμε όλοι μια σκέψη στην επέτειο που φέτος μου φάνηκε πιο ήσυχη από ποτέ.
καλό ή κακό αυτό αλήθεια;
πόλλα τα προβλήματα της καθημερίνοτητας, μας αποτρέπουν να θυμόμαστε, να τιμάμε.
αυτή είναι η σύγχρονη φυλακή μας.
η σύγχρονη χούντα.
τρέχουμε όλη μέρα.
να προλάβουμε.
δουλειές.
υποχρεώσεις.
δάνεια.
λογαριασμούς.
δεύτερη δουλειά.
ύπνο.
και πάλι από την αρχή.
λόγοι για την δική μας εξέργεση πολλοί.
ίσως ναι...όχι τόσο συγκεκριμένος όπως τότε.
μα και τότε δεν ήταν για όλους ίδιας αξίας ο λόγος.
αν κάτι λείπει περισσότερο από την εποχή μας νομίζω πως είναι οι πνευματικοί άνθρωποι.
αυτοί που θα εμπνέυσουν.
που θα ξεσηκώσουν.
που θα στήριξουν ένα κίνημα "επαναστατικό".
και παρόλο που οι δυνατότητες επικοινωνίας και ενήμερωσης είναι απεριόριστες...σταμάταμε εκεί.
δυστυχώς.
Καλό ξημέρωμα Πέμπτης σε όλους μας.
Και του χρόνου!
Δημοσίευση σχολίου