Στα ίδια μέρη....

« Σ’ έναν κόσμο που σπάνια καταλαβαίνω,
υπάρχουν στιγμές που λατρεύω να ζω,
να βλέπω τον ήλιο ν’ ανατέλλει, ν’ ακούω τα πουλιά να κελαηδούν,
να βλέπω τους ανθρώπους να γελούν και να κλαιν,
ν’ ακούω την καρδιά να χτυπά, να μένω μόνος και να δακρύζω.

Λατρεύω ακόμη κι εκείνες τις στιγμές του μελαγχολικού δειλινού,
την εικόνα του ήλιου που χάνεται στο απέραντο γαλάζιο.
Και μετά να ακολουθεί μια περίεργη κι απρόβλεπτη νύχτα,
βυθισμένη στο σκοτάδι και γεμάτη μυστήριο.
Όμως πάντα το ξέρω πως μια καινούρια ημέρα θα ξημερώσει. »


Φθινόπωρο 2003…

Τι και αν γελούσανε, τι κι αν χαιρόντουσαν που κρατούσαν στο χέρι τους το πολυπόθητο χαρτί, όλοι μέσα τους είχαν ένα σφίξιμο, όλοι ήξεραν πως από το επόμενο πρωί τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο, όλοι θα γυρνούσαν στα σπίτια τους και θα ξεκινούσαν την νέα πορεία της ζωής τους.
Το τελευταίο επεισόδιο παιζόταν μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα, σε μια γνωστή επαρχιακή πόλη της ηπειρωτικής Ελλάδας. Σ’ έναν από τους πολλούς πεζοδρόμους του κέντρου της, σ’ ένα πολυσύχναστο ουζερί, «ουζερί ‘η Λήθη’» μια παρέα ξεσήκωνε τον κόσμο γύρω της με το κέφι της, τις φωνές της και τα τραγούδια της.
«Φοιτητές είνι, γιουρτάζν του πτυχίου τς», απαντά με την χαρακτηριστική ντόπια προφορά ο μαγαζάτορας στις ερωτήσεις μιας γριούλας από το απέναντι μπαλκόνι, που φαίνεται πως ανησύχησε από την απροσδόκητη μεσημεριανή φασαρία των νέων.
Και πράγματι έτσι ήταν. Μια παρέα φοιτητών είχαν πάρει το πτυχίο τους εκείνη τη μέρα, λίγες ώρες πριν, στη σχολή τους, μπροστά στις οικογένειες τους, τους φίλους και γνωστούς τους, τους καθηγητές και συμφοιτητές τους. Και μετά είπαν να βγουν, να θυμηθούν τα παλιά, να πιουν και να έρθουν στον νου αναμνήσεις των χρόνων που πέρασαν, των φοιτητικών τους χρόνων. Να γλεντήσουν για την απόκτηση του χαρτιού, την επιβράβευση των κόπων τους, αλλά να γλεντήσουν και την συνάντηση τους, μετά από αρκετό καιρό όλοι μαζί.
«Ρε παιδιά θα πούμε κάτι ή θα καθόμαστε έτσι σαν…;»,
ακούστηκε η φωνή του Γρηγόρη, και συνέχισε
«ρε μάστορα πιάσε και τέσσερα τσιπουράκια για αρχή και βλέπουμε όταν έρθουν και οι γυναίκες», είδε την αμηχανία που επικράτησε για λίγο και με την ζωηράδα που τον διακρίνει ήθελε να ανεβάσει λίγο το κέφι.
Ο Γρήγορης είναι νησιώτης, Αιγαιοπελαγίτης, δεν μπορεί την σιωπή, είναι έξω καρδιά, το ίδιο είχε κάνει και τότε, στην πρώτη συνάντηση, είχε σπάσει τον πάγο, είχε κάνει την αρχή. Τώρα θα έβγαζε και τον άσσο απ’ το μανίκι του, ξεκίνησε λοιπόν κι ένα τραγούδι, «βάλτε στο τραπέζι δυο ποτήρια…» που δεν άργησε να τον «στηρίξει στο έργο του» κι ο Αχιλλέας, ο οποίος αντίθετα με τον Γρήγορη είναι βουνίσιος ,πιο ευαίσθητος και λίγο πιο κλειστός χαρακτήρας, αλλά επίσης μερακλής και φιλότιμος. Οι δυο τους μαζί ποτέ δεν άφηναν την ευκαιρία να τραγουδήσουν τα αγαπημένα τους ‘άσματα’. Πόσα βράδια δεν ξημέρωσαν με ακούσματα που μένουν χαραγμένα στο νου και σαν από παλιό γραμμόφωνο σιγοπαίζουν συνέχεια στ’ αυτιά τους.
Απ την γωνιά ξεπρόβαλαν δυο κοπέλες, ήταν η Έλλη και η Ξανθίππη, κι ο Αλέξανδρος που τις κατάλαβε αν και ήταν ακόμη λίγο μακριά, σηκώθηκε, ανέβηκε στο τραπέζι και ως πειραχτήρι που είναι, ανήγγειλε τον ερχομό τους στους υπολοίπους. «Κύριοι με μεγάλη συγκίνηση σας αναγγέλλω πως γυναίκες μάς κάνουν την μεγάλη τιμή να κινούνται προς το τραπέζι μας… Κυρίες μου, καλωσήρθατε στην παρέα μας». Ο Αντώνης γύρισε με ευχαρίστηση και είδε πως ερχόταν επιτέλους η Έλλη. Τόση ώρα περίμενε να την δει και να την σφίξει στην αγκαλιά του. Είχαν ενάμιση μήνα να βρεθούν και το πρωί στη σχολή έπρεπε να είναι συγκρατημένοι μπροστά στους γονείς της Έλλης, που δεν ήξεραν ακόμη και πολλά για την σχέση τους.
«Πιάσε άλλα τρία καραφάκια κυρ Κώστα», ακούστηκε ο Περικλής, ο πότης της παρέας, ποντιακής καταγωγής, μερακλής κι αυτός, πάντα πρόθυμος να οργανώσει καλά τσιμπούσια με ρετσίνα και καλό φαγητό.
«Έφτασεεε» ακούστηκε ο μαγαζάτορας από μέσα.
«Άντε ρε κορίτσια, που είστε; Ο Αντώνης εδώ έλιωσε από την αναμονή», συνέχισε γελώντας και πειράζοντας τον Αντώνη ο Περικλής.
«Ε, δεν καταλαβαίνετε τώρα, γυναίκες, έπρεπε να ετοιμαστούν, να φτιαχτούν, να πουν λίγο και τα δικά τους… Ίσως να έχασαν και το δρόμο!», πετάχτηκε ο Οδυσσέας, ο άλλος νησιώτης της παρέας, αλλά εντελώς διαφορετικός από τον Γρηγόρη. Ευγενικός και ευαίσθητος, του άρεσε πάντα να πειράζει τις κοπέλες.
«Σώωωπα μωρέ», έκανε με νάζι η Έλλη, η οποία πάντα δεχόταν τα πειράγματα και απαντούσε με χαμόγελο και την ευγένεια που την διακρίνει,
«Γεια σας ρε παιδιά» ακούστηκε και η Ξανθίππη «και συγγνώμη για την καθυστέρηση» είπε απολογούμενη προς τον Περικλή, «έπρεπε να περάσω λίγο από το σπίτι πρώτα γι αυτό αργήσαμε».
«Την Ελένη πού την παρατήσατε; Την ξεχάσατε σπίτι;» Ρώτησε με σοβαρό ύφος ο Λεωνίδας, συνεχίζοντας την πλάκα που ξεκίνησε ο Οδυσσέας. Ο Λεωνίδας, παιδί της πόλης, ήταν ο οργανωτής των πάρτι και των εκδρομών, δεν άφηνε την ευκαιρία για πείραγμα και αστεία να πάει χαμένη.
«Άσε που μπορεί να έπεσε και σε καμία τρύπα στο δρόμο», συνέχισε στο ίδιο τέμπο και ο Διονύσης, ο μάγειρας της παρέας, λάτρης του ξένου ρεπερτορίου, ερχόταν σε «αντίθεση» με τα μουσικά γούστα των «λαϊκών βάρδων» της παρέας, αλλά πάντα επιτυγχανόταν η χρυσή τομή, και μπορώ να πω πως αρκετές φορές πέρασε στην απέναντι όχθη. Βλέπετε το κάλο λαϊκό ελληνικό τραγούδι δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. (Εκτός από μερικές εξαιρέσεις….)
«Θα έρθει σε λίγο με την Μυρτώ και την Αλκμήνη, πέρασε από το σπίτι να τις πάρει. Και σταματήστε επιτέλους το δούλεμα, πάλι τα ίδια ξεκινήσαμε, αμάν αυτή η όρεξή σας, καλά ησυχάσαμε λίγο καιρό», απάντησε αμυνόμενη στην «επίθεση» η Ξανθίππη.«Εντάξει ρε κοπέλα μου, υπομονή, τελευταία φορά που θα μας υποστείς, μετά θα μας χάσεις και να δω τι θα κανείς χωρίς τα πειράγματά μας», της είπε ο Αλέξανδρος, «εδώ μας άντεξες τέσσερα χρόνια....».

Οκτώβριος 1999

Ήταν Οκτώβριος πριν από εννέα χρόνια. Οι πρωτοετείς τότε φοιτητές είχαν έρθει στην επαρχιακή πόλη, είχαν ψάξει για στέγη και είχαν τακτοποιηθεί στις νέες τους κατοικίες, ξεκινώντας έτσι ουσιαστικά την νέα τους ζωή. Οι περισσότεροι από αυτούς ουσιατικά για πρώτη φορά θα έμεναν μακριά από τις οικογένειες τους,από τα σπίτια στα οποία είχαν μεγαλώσει.
Η μοίρα τους έφερε όλους στην ίδια πόλη, στο ίδιο τμήμα. Μαζί θα ξεκινούσαν την φοιτητική τους ζωή. Μια κοινή πορεία για ένα τσούρμο αγνώστων που στην πορεία θα γινόταν φίλοι, αδέρφια, μια οικογένεια....


υ.γ.: Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι απλώς τυχαία.