Το αγαπημένο παιχνίδι της ζωής είναι το ανεβοκατέβασμα.
Στα συναισθήματα, στη διάθεση, στην πίεση μας, στους σφυγμούς, στις κυβερνήσεις, στα χρηματιστήρια, στο πετρέλαιο, στην ηλεκτρική τάση, στη στάθμη της θάλασσας, στη δόξα, στα χρήματα, στους ατμοσφαιρικούς ρύπους, στα αεροπλάνα, στα ασανσέρ, υπάρχουν το πάνω και το κάτω.
Επειδή όμως είναι απρόβλεπτο το ανεβοκατέβασμα και επειδή αρκετοί ξεχνούν πως αν ανέβεις πιο ψηλά από τα επιτρεπτά όρια τότε συνήθως η αμέσως επόμενη κατάσταση είναι η πτώση, εμείς από ότι φαίνεται πιάσαμε....πάτο.
Η ιστορία έχει δείξει πως μετά τον πάτο ακολουθεί η αναγέννηση, η επάνοδος.
Για να συμβεί αυτό όμως πρέπει να υπάρχει η δύναμη, η θέληση και τα σώστα πρόσωπα που θα επωμιστούν την ανηφοριά...
Εδώ, σήμερα, δεν φαίνεται κανείς να είναι πρόθυμος μα και άξιος να το αναλάβει...
Το ζήτημα είναι να μην μας καλοαρέσει στον πάτο...το συνηθίσουμε...το αποδεχτούμε και ξεχάσουμε να ξανανέβουμε....
Αλοίμονο μας....γιατί τότε θα σημάνει και τον αφανισμό μας...
"Μα είναι ωραία στον παράδεισο..."
υ.γ. ο παράδεισος είναι εκεί ψηλά.
Κι εκεί συνεχίζει να ξημερώνουν όμορφες μέρες.
Αλλά τον παράδεισο τον έχουμε φυλακισμένο και μέσα μας.
Ας τον απελευθερώσουμε και κάτι μπορει να αλλάξει, να αλλάξουμε.
7 σχόλια:
για αυτές τις ελευθερίες ζούμε. αυτές τις ελευθερίες παλεύουμε. με τα γιατί ;) και χωρίς αυτά...
αυτό το σκαμπανέβασμα και το πισογύρισμα φαύλος κύκλος.
πάντως ορισμένες φορές απολαμβάνω και την πτώση μου. είναι ωραίο να βυθίζεσαι
ωραία η φωτογραφία από τα κάστρα που διάλεξες
Γιατι το κατω εχει παντα περισσοτερη διαρκεια απο το πανω?
b|a|s\i/a ναι μ'αυτά και χωρίς αυτά είμαστε ελεύθεροι, κ παλέυουμε γι αυτό, όλοι μαζί κι ο καθένας με τον εαυτό του. Και τουλάχιστον σ' αυτήν την πάλη δεν υπάρχει γιατί :) έτσι πρέπει να γίνει.
tovene χαίρομαι που σ'αρεσε η φωτογραφία. Σύμφωνω στο οτι είναι ωραίο να βυθίζεσαι, δοκιμαζόμαστε, μαθαίνουμε τα όρια μας, κι όταν ανεβαίνουμε να πάρουμε οξυγόνο βγαίνουμε πιο ώριμοι έχοντας εκτιμήσει περισσότερο τον εαυτό μας και τη ζωή.
x-ouranou αχ!αυτα τα γιατί... :) μάλλον διότι το να ανέβεις είναι πιο δύσκολο.
Πόσο δίκιο έχεις. Όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι τόσο πιο μεγάλη είναι η πτώση. Κι ακόμη πιο δύσκολο να ξαναπετάξεις.
Το θέμα είναι, την επόμενη φορά θα αρκεστείς σε χαμηλές πτήσεις ή θα ξανατολμήσεις;
Οι νόμοι της βαρύτητας προστάζουν ότι ό,τι ανεβαίνει ξανακατεβαίνει μέχρι να βρει αντίσταση.
Η ανάγκη της αυτοσυντήρησης προστάζει ότι ό,τι πιάνει πάτο συνειδητοποιεί, κάνει απολογισμό, ενδοσκόπηση, ανακτά δυνάμεις και ανέρχεται πάλι...
Το πάνω - κάτω δεν τελειώνει ποτέ.
Και γιατί να τελειώσει; Το flat δεν είναι τυχαία συνδεδεμένο στις σκέψεις μας με μιζέρια, "βαρεμάρα" και ρέκλα!
Καλημέρες Θεσσαλονικιέ!
Καλώς σε βρίσκω.
Δημοσίευση σχολίου